– … begon met zon, zwembad en rust. Een week Marrakech bij 25 graden, dat betekent energie van zon op uw vel en vermoeidheid van wandelen in de Atlas. Heerlijkheid.
– … was de maand waarin ik weer op volle kracht weer begon te werken en dat best meeviel. Gisteren zei iemand “ik merk dat je nog niet de 100% terug bent, zowel fysiek als mentaal.” en dat vat het goed samen. Ik schat dat ik op een 90% zit, maar na zes maand aan 150% kan ik daar mee leven.
– … was de maand waarin ik nog steeds pijn had, maar na een massage van een collega (maar kind, volgens mij is dat niet meer van uw longen, alles zit hier megavast) op zoek ging naar een andere oorzaak. Ik ga na twee keer per week naar de kine, en ik voel een heuse echte progressie. Echt.
– …betekende licht. Ik kan de lente voelen, bij het opstaan. Als ik om half acht naar school vertrek is het al klaar, als ik om zes uur naar huis kom is het nog niet pikdonker. Ik zie u graag, voorjaar.
– … was de maand waarin mijn papa onze beide toiletten afwerkte (u krijgt nog foto’s) en ik tevreden keek naar alle kadertjes die ik de laatste 5 jaar op rommelmarkten verzamelde voor dat doel.
– … was de maand waarin wij een datum vastlegden om van die verloving eindelijk een huwelijk te maken.
– … betekende ook een DVD-opname van mijn lief, een heerlijke dag aan zee, een feestje met meisjes, een lunch met andere meisjes en een paar voetbalavonden. Over die laatste zijn we ook deze maand niet onverdeeld positief.
– … was de maand die eindigde met een dochter die vergaat van de tandpijn en van een moeder die na worsteling zich neerlegde bij de feiten: maart wordt de maand waarin de dochter onder narcose een paar kroontjes krijgt.

Hopelijk kan ik eind maart dus schrijven dat iedereen hier pijnvrij is. Dat zou cool zijn.