Year: 2013

kinderspam

Another first.

De kleine, die is zot van Oh la la‘s. Ik versta dat wel, want nu vind ik het brol die vooral ambetant aan de tanden blijft plakken, maar als kind vond ik die dingen fantastisch. Roze. En zoet. What’s not to love for a little girl.

Af en toe krijgt ze er zo eentje, ‘s avonds bij het televisiekijken. Ik ben een slechte moeder, ik weet het: snoep én televisie, dat is zowat min duizend op de schaal van verantwoord ouderschap. Maar wij zijn hier thuis wel allemaal heel gelukkig, dus het moet zijn dat het allemaal zo tragisch niet is, denk ik dan.

Als ze zo’n Ohlala krijgt, dan straalt haar hele gezicht. Ze haalt voorzichtig het papiertje eraf zodat het niet scheurt. Legt daarna de snoep op tafel en strijkt het papiertje zorgvuldig plat. Daarna gaat ze naar haar kast, en stopt het papiertje in het roze juwelenkistje-met-dansende-ballerina, bij de 10 andere ohlala-wikkels die er al inzitten. Het doosje gaat voorzichtig dicht, en wordt op exact dezelfde plaats op de kast teruggezet.

Haar allereerste verzameling.

projecten

Tombola voor Syrië 12-12: de winnaar.

Ik voelde mij alsof mijn twee handen waren afgekapt, een paar dagen geleden. Ik had nochtans geen appel gestolen op een markt Arabië (danku Suske en Wiske voor dit eeuwig bijblijvend beeld). Ik was gewoon mijn telefoon en mijn blog ontnomen.

Mijn blog is ondertussen terug, aja want anders zoudt ge dit hier nu niet lezen, en dus is er maar één hand meer afgekapt. Toevallig wel dat hand waarmee ik bij normale prijsuitreikingen filmkes maak van mijn kleine die een nummer trekt en en passant ook wat politiek oordeel meegeeft. Nogmaals pardon, BDW.

Ik had in mijn tombola voor Syrië 1212 gezegd dat ik de zeefdruk zou weggeven op 15 november echter. En een mens kan niet blijven wachten tot de Fnac mijn telefoon heeft doorgestuurd naar het hoofdkantoor en van daar naar de Appleverdeler die het naar Apple zelf zal sturen en dan heel die weg terug oh ja dat kan toch nog een week of vier duren (hun woorden. dit weekend.)

Dus moest ik op zoek naar een andere manier. Er waren tien deelnemers, tien lotjes. Samen goed voor 70 euro. Waarvoor zeer grote dank!
Ik dacht eerst aan een onschuldige, en bekeek voor het gemak wie online was op de sociale netwerken, maar dat bleek nogal pover wegens mijn vrienden zijn bezwaarlijk onschuldig te noemen. Ik liet dat idee varen en zocht aan het andere eind van het spectrum, waar ik — hoe kan het ook anders — Katrijn vond.
Omdat ik niet had gezegd waarover het ging was Katrijn eerst wat — hoe kan het ook anders — ongepast, dus moesten we de conversatie even opnieuw beginnen. En dat ging zo.

katrijnpraaternietover

En dat betekent dat de houder van lotje 7 heeft gewonnen. Lynn, contacteer mij om af te spreken!

Neen!

Over het grote donkere gat en hoe ik mij *toch* een klein beetje druk maakte.

Ge zijt allemaal ongelooflijk lief, weet ge dat? De laatste week kreeg ik telefoons, berichtjes en een massa mailkes om te vragen waar kerygma was gebleven. Ik ben daar helemaal van aangedaan, hoe mijn virtueel erf blijkbaar gemist wordt. Zo aangedaan zelfs dat ik besloot om heel binnenkort het hele bloggebeuren eens Wat Ernstiger Te Nemen. (Ernstiger heeft altijd hoofdletters in mijn hoofd, sorry)

Binnenkort dus, maar nu ben ik vooral bezig met de wederopbouw van wat verwoest was door mijn voormalige hostingbedrijf. Laten we zeggen dat de doelstelling is: tegen dat ik tien jaar bezig ben, zal ik mijn leven beteren. Stay tuned.
Maar voorlopig zijn we terug. Schilderbuurman Thomas Roose voorzag mij, om dat te vieren, van een nieuwe header, een schilderij dat hij maakte geïnspireerd op de vorige madam. Ik ben mega vereerd, ziet dat van hier.
Verder zit er een massa posts in mijn hoofd. Ik kreeg een leuk cadeau, ik heb een tombola te doen en ik moet u nog zo veel vertellen zeg.

Maar u vraagt zich natuurlijk vooral af waar dit blog eigenlijk was gebleven. En meteen ook de site van mijn lief, Marie haar blog en de site van mijn reizende neef en zijn madam.
Wel, ik heb mij dat ook meer dan een week afgevraagd. Het is ook de vraag die ik meermaals, met variërend virtueel stemvolume en toenemende irritatie, heb gesteld aan de mensen van Dreamhost, waar ik sinds 2005 een stukje server huurde. Ik kan daar kort over zijn: ik weet het nog steeds niet. En ik betwijfel of zij het zelf weten, eigenlijk.
(more…)

En al

Het vechten en het strijdgewoel.

Ik zal vast niet de enige zijn bij wie de herfst bij momenten nogal kan binnenkomen. Mokerslagen op de cymbalen van mijn ochtendhumeur zijn het, als ik ‘s morgens opsta en de donkere regen in de ogen staar.

Ik vecht steevast tegen mezelf, het eerste uur. Veldslag na veldslag, onverminderd en bij elk ontwaken even bitter. In de duistere dagen moet ik nog meer vechten dan anders, maar eigenlijk is het er altijd. En ook altijd al, als ik mijn ouders mag geloven.
Mijn lief heeft moeten wennen aan mijn verwilderde wanhoop ‘s ochtends. Hij moest daar ooit om lachen, maar dat heeft hij maar één keer geprobeerd. Mijn lief is een verstandige man.
Als wij op reis gaan met mensen die mij nog nooit ‘s morgens meemaakten, dan moeten die ook even aanpassen. Na een paar dagen weet iedereen het: die laten we beter met rust.

Het is niet dat ik vervelend ben. Ik ben gewoon nog niet zoveel. Behalve verlamd, verdwaasd, stil, half-slapend, en boos op de wereld die mij verplicht op te staan. Wanhopig en dramatisch ook, op sommige dagen. Dan kunnen er tranen vloeien, puur onversneden verdriet. Ik wentel in zelfmedelijden.

Koffie verzacht. Sterke koffie, grote koppen troost voor mijn verdrietjes. Kijken naar een lief die het ochtendgezin in goede banen leidt, ook dat is zalf. Hij smeert boterhammen, luistert naar haar droomverhalen. Verzamelt koek drank fruit en boekentas. Ondertussen drink ik koffie.
Ik weet dat ik een waardeloze vrouw en moeder ben, die eerste ogenblikken, maar ik ben wel dankbaar voor de man en het kind en hun begrip. Ik kan goed dankbaar zijn, in al mijn pathetiek.

Een warm kleuterlijfje dat op uw schoot komt gekropen. Dat helpt ook. Ik duw mijn neus in haar haar, en lees ondertussen de krant. Haar vrolijke ontbijtgekwetter evolueert in tien korte minuten van irritant (hou nu toch eens 10 seconden uw mond, kindvanwiehebtgedattoch?) naar langzaam draaglijk en uiteindelijk naar amusant.

Dan zoen ik hem, zoen ik haar. En spring ik de dag in, kop omhoog en met vastberaden stap. Als u mij dan tegenkomt, dan merkt u er niks meer van. Maar vergis u niet: elke ochtend opnieuw moet ik daarvoor al mijn dapperte verzamelen. Zoals hij daar schreef.

Neen!

Post zonder nut over waarom ik dus geen apple-fangirl zal worden.

Ik had tot voor kort een telefoon van HTC. Toen ik die kocht vond ik een iPhone te duur voor hetzelfde, dus daarmee. We spreken over een jaar of drie geleden, een eeuwigheid in smartphoneland.
De laatste maanden was de batterij zo goed als dood: na een uur of drie helemaal plat, zonder abnormaal gebruik. Ik liep dus al even te twijfelen: een nieuwe telefoon, of een nieuwe batterij.
Gezien mijn “ik koop niks, als ik het niet echt nodig heb” zou het een batterij geworden zijn, ware het niet dat de htc op een bepaald moment ongelukkig van de kast afviel en het scherm kapot was. Beyond repair. Dus toen werd het opeens “een nieuw scherm, een nieuwe batterij en dan nog steeds een oude telefoon” of “ik koop mijzelf eens een nieuwe telefoon, nah.”

Het werd dat laatste, en omdat de halve wereld rondom mij zo enthousiast is over iPhone, en omdat ik de laatste jaren regelmatig ambetant was van alles wat mijn htc niet of later kon (instagram, vine, maar ook een camera aan beide zijden), werd het een 4S. Geen laatstenieuwmodel, neen, want ik vind 600 euro voor een telefoon zo al meer dan genoeg.

Enfin. Ik kocht op 10 september 2013 een 4S, een schermbeschermdingske en een mooie case, en geraakte zo snel gehecht aan mijn nieuwe telefoon dat het angstaanjagend was. Zo content als een katjen. Mooi, wit, intuïtief, stijlvol, snel. Wat een meiske nog meer van een telefoon?

Euhm.
(more…)