Ik ben het kabeltje van mijn kodak kwijt. Allez, het is hier ergens in huis, vermoedelijk zelfs in de living, maar het verstopt zich voor mij.Hardnekkig. Dat is wat zonde, want ik ging u foto’s tonen, ook een beetje omdat ik te moe ben om veel te schrijven.
Foto’s dus. Van mijn Mini en haar nieuwe kapsel. Van hoe dat nieuwe kapsel ontstaan is, ook, in gezelschap van de kanaries van haar klas. Of foto’s van de boot die wij hebben in de living, sedert vanavond. Er zijn vlaggen, een motor, een dak en een schoorsteen. En een stuur. Ik heb er al eens mogen inzitten van de kapitein.

Of ik zou foto’s kunnen tonen van de sneeuw, alhoewel ik vermoed dat u er op facebook misschien ook al één of twee heeft gezien. Geen nood: dit weekend gaat het dooien, en dan zijn we er ook al weer vanaf.

Of ik zou foto’s kunnen tonen van mijn voornaamste bezigheid de laatste dagen: verbeteren. Tientallen taken corrigeren. Op mijn zelfde stoel, aan mijn zelfde tafel, met telkens een andere kop koffie. En alleen onderbroken door een occassioneel gesprek met mijn huisgenoten en afentoebezoek. Buitengaan en brood halen is een feest, zelfs.

Boeiende dagen hier, u hoort het al. Maar spijtig van dat kabeltje.

Zegt Liese in de commentaren dat ze zich soms afvraagt hoe dat is, samenleven met een comedian.

Wel. Oh ja. Ten eerste is mijn lief gewoon een leuke vent. Wij lachen veel, en hij is verschrikkelijk grappig, ook thuis. Edoch: daar moet uw lief geen comedian voor zijn. Ik heb veel maten die ook grappig zijn, en die niet op een podium staan. Bovendien ben ik zelf ook hilarisch, dus ik ben het beste bewijs van die stelling.

Verder: ik ben vaak alleen in het weekend, dat klopt. Mijn lief werkt buitenshuis als de andere mensen vrij zijn. Maar ook daar ben ik vast niet de enige: er zijn bijzonder veel mensen die in ploegen werken, of in de horeca, of verpleegkundige zijn, of andere jobs doen met uren die niet 9-to-5 zijn. Bovendien vind ik dat meestal niet zo heel erg. Ik ben een typisch kindje-alleen: ik heb daar wel wat nood aan, aan tijd op mijn eigen. En met het risico een rock ‘n roll imago om zeep te helpen: mijn lief is geen plakker, na zijn optredens, die komt naar huis en dat scheelt een eind.
Die avondlijke werkuren heb bovendien een belangrijk voordeel: ‘s ochtends moet ik mij niks aantrekken. De mini staat op, hij staat mee op, maakt boterhammen, kamt haren en poetst tanden. En hij brengt haar naar school. Ik moet enkel voor mezelf en genoeg koffie zorgen. Geen ochtendrush hier, en ik beschouw dat als een zegen.

Maar er zijn ook nadelen, dat is evident. Zo is opstaan met de dochter in het weekend voor 95% mijn deel. Dat is logisch: mijn lief zit meestal maar om 2h of later in zijn bed, en dan is half acht echt vroeg. Zeker als ge die avond weer het podium opmoet. En dus een hele week met de mini mee opgestaan zijt voor de ochtendroutine. Ik vind het dus logisch, maar niet leuk. Want ik slaap graag uit, en mijn ochtendhumeur durft het dan wel eens vloekend overnemen, zo op zondagochtend om half acht.
Verder: als het druk is bij hem, dan is het echt druk. Dan werkt hij maandenlang zeven op zeven, en veel te lange dagen naar mijn goesting. Dan is het organiseren en zorgen en afhalen en brengen en koken en al de rest grotendeels voor mij. Dan ben ik single op alle verjaardagsfeestjes, uitstapjes en vakantiedag. En het vervelendste: als hij dan al eens thuis is, is hij meestal ook niet echt thuis. Ik merk dat hij in zijn hoofd bij andere dingen zit. Maalt. Bezig is.
Als er een try-out niet goed is gelopen, en hij weet niet waar het precies aan ligt, dan weet ik dat we lastige dagen voor de boeg hebben, met een grumpy huisgenoot. Dat is allemaal niet zo plezant, maar het went. En ik vermoed ook dat wij niet het enige gezin zijn bij wie er af en toe wel eens van die hele drukke periodes zijn.
Er is nog een nadeel: de stress. Niet de zijne, want ik ben daar redelijk genadeloos in: hij heeft hiervoor gekozen, dus moet er maar mee leven. Ik bedoel: mijn stress. Woensdagavond deed hij avant-première en ik was niet mee, wegens examens, en al veel babysitvoorzieningen later die week. Maar dat betekende dus dat hij om 15h thuis vertrok, en ik pas een sms met status om 23h moest verwachten. En ondertussen niets. Ik zeg u: dat zijn acht uur waarin ge voornamelijk met uw hoofd tegen de muur wilt bonken of naar het plafond wilt staren, hopend dat het naar beneden gaat komen.
Vrijdag ook, première, toen hebben zeker vier of vijf van onze vrienden me gezegd dat ze blij zijn dat hun lief niet zo’n dingen deed, want dat ze kapot zouden gaan van de zenuwen. Ik versta dat, en het went een beetje, na acht jaar, maar toch nooit helemaal. Na een week als deze ben ik dan ook emotioneel compleet uitgeput.

Gelukkig wordt dat ook gecompenseerd. Door de sms om 23h dat het cool was. Door het besef dat ge daar best trots op moogt zijn, dat ge er mee voor zorgt dat er ruimte is om zo’n dingen te doen. Door de reacties van het publiek. Door de overweldigende fierheid als ge in een zaal van 400 mensen zit, en iedereen lacht, en ge denkt: ha, dat is met die van mij, zie. Door het applaus op het einde. En door dit, natuurlijk.