Year: 2013

En al

It’s the little things.

We reden naast het kanaal, op weg naar zee. De zon probeerde voorzichtig of ze al eens lente zou maken, en achteraan zat de dochter ingesnoerd in haar reglementair gekeurde zetel heur zonnebril op te poetsen. Klaar voor de zomer, die van ons.

Ik staarde wat naar buiten, en zag iets waar de meeste mensen misschien gewoon voorbij razen. Dat gebeurt al eens, ge weet dat ondertussen, en het is meteen ook de reden waarom ik ‘s avonds altijd doodmoe ben. Prikkels prikkels overal prikkels.

Ik grijnsde en zei “Kijk”.

Want er was een roeiboot, zo’n professioneel ergonomisch en aerodynamisch geval, daar op het kanaal. Erin vier jongens in hetzelfde broekje en shirt. Perfect synchroon en symmetrisch, dus ik hoopte meteen dat ze ergens voor aan het trainen waren. Ze gaan voorzekers winnen, dan.
Ze doorkliefden met gestage regelmaat het kanaal. Door niets tegengehouden, blijkbaar, want daarbij loodrecht een koppel witte zwanen van elkaar scheidend, tot ontsteltenis van de arme dieren.
De zwanen vlogen op, voor de boot uit, vlak boven het water. Die boot, de voorzichtige zon, de zwanen met hun verwarring: prachtbeeld.

Dus ik zei “kijk”. En terwijl ik mijn hoofd naar hem draaide, wist ik dat hij het ook al lang gezien had.

eten projecten

Dat is hier precies een kookblog zeg. #dagenzondervlees

Wat doet een mens als de voorziene pompoen heel funky blijkt te geuren bij het opensnijden (denk: vuilnisbaksap)? Een mens bedenkt rap iets anders met wat nog in de frigo ligt.

Het werd een halve courgette, een aubergine, twee rode uien en een venkel. Ik sneed alles in grove stukken, gooide in een ovenschaal en kruidde met peper, grof zout, pimenton de la vera, provencaalse kruiden en een paar teentjes fijngesnipperde look. Alles werd royaal met olijfolie begoten en gemengd. Zorg ervoor dat alle groenten goed ingevet zijn.

Dit gaat in de oven, op 220°, tot de groenten zacht zijn.

pasta met feta en gegrilde groenten.

Ondertussen kookte ik penne. Eens de groenten klaar waren liet ik de dochter kiezen: ze at pasta met courgette en een beetje venkel. Nadat haar bord uitgeschept was, werkte ik de schotel af voor ons: de pasta erbij, wat extra kruiden, een scheut balsamico en een blok feta, verkruimeld. Mengen, eventueel wat gesnipperde bladpeterselie erover en klaar. Dat, lieve mensen, is bijzonder lekker, zeker met was parmesan of andere kaas van de rasp eroverheen.

Ja! werk

Aidan.

Er stonden zeker 60 stoelen in de zaal. Wit, in ‘t gelid. Er zaten 15 mensen in de zaal. Ik nam mijn koffie mee en keek — zo onopvallend mogelijk — naar de oude man vooraan. Hij rommelde wat met stiften en flipboards. Glimlachte elk van ons toe.
Hij leek de lage opkomst niet erg te vinden, maar mij irriteerde het. Hier stond een held, en mijn studenten hadden zijn naam niet reflexmatig aangeduid bij de programmakeuze. Soms lijken generatiekloven onoverbrugbaar en dat maakt mij een beetje droevig.

Hij schreef mijn allereerste Engelse boek. Daarom is hij een held. Ik las “Je moet dansen op mijn graf”, de vertaling, ergens in het eerste middelbaar. In één ruk, zonder de nuances, maar opgezogen in het verhaal. Een instant fan. Een jaar of twee later zag ik in de bibliotheek “Dance on my grave”. En ik herlas het, opnieuw in één ruk. Terwijl ik niet eens wist dat ik dat kon, lezen in het Engels. Van toen af wel, en daarom is hij mijn held.

Bijna 80 is hij, ondertussen. Een uur lang praatte hij met zachte stem en verbazende humor over kinderen aan het lezen brengen. Over de rol van ouders en leerkrachten. Daarbij maakte hij schema’s op het bord, vermeldde terloops zijn haat voor powerpoints, zijn liefde voor iPads, zijn angst voor luchthavens en hoe hij op zijn elfde pas ontdekte wat een bibliotheek was. 80 al. Ik durf niet te berekenen hoe groot de kans is dat mijn studenten hem ooit wel horen praten.

Vandaag was ik met mijn studenten op een studiedag, voor Mind The Book. Ik laafde mij, net als een paar jaar geleden, een uurtje aan het enthousiasme van de heerlijke Tine Mortier. Tine verpatste me een gesigneerd boek voor de dochter, natuurlijk (of liever, ik smeekte haar: hier neem mijn geld), en dat was aanleiding tot een wonderlijke conversatie deze avond. Daarover later meer. Ik zag oud-collega Sterre hele fijne dingen doen met gebarentaal en soundpainting. En ik luisterde naar Aidan Chambers.

projecten

Noedels. Yummers. #dagenzondervlees

Juich, gij bloglezers. Ik ben erin geslaagd het kind te laten eten zonder eindeloos gezeur of drama. Ik heb ook het ideale argument gevonden voor haar standaard “ik vind dat niet lekker” voor ze geproefd heeft. Dat was: kan niet, ge hebt het zelf gemaakt.

Want inderdaad, de kleuter heeft vanavond zelf haar eten gemaakt. Met hete wok en alles. Ik had rijstnoedels gemaakt (vier minuten weken in lauw water, en dan afgieten. U kan dat uren van tevoren doen, dat plakt niet) en een hoop groenten in potjes. En ze heeft dus mogen kiezen wat er in haar wok ging, en ze heeft de wok zelf gemaakt. Grote ogen en “dat heb ik nog nooit mogen doen hé mama, zo met het vuur koken”.

Ze koos: noedels, broccoli, courgette, lente-ui, kerstomaat en gomashio. En een beetje sojasaus. Of as she puts it, politiek incorrect als ze is: bruine chinees.

Wij aten een wok met (in de juiste volgorde van ingooien, telkens met wat pauze in verband met verschillende gaartijden): olijfolie, rode ui, ras el hanout, broccoli, courgette, een teentje of twee geperste look, champignons, een beetje groentenbouillon, noedels, ketjap, sojasaus. En dan helemaal op het eind: lente-ui, kerstomaat, gesnipperde koriander en gomashio.

noedels

Leve dagen zonder vlees! En zonder paarden, ratten en honden in mijn eten.

projecten

Round up: week 1 en een klets. #dagenzondervlees

Bon, we moeten realistisch zijn: elke dag recepten posten, dat is duidelijk niks voor mij. Maar we doen hier nog steeds van dagenzondervlees, één dag niet meegerekend. Op die dag aten we MacDonalds en in termen van ecologisch bewustzijn kan een mens moeilijk dieper vallen. Foei voor ons, dus.

De dingen die ik maakte de afgelopen week: deze lekkere ovenschotel, een keer gevulde champignons met boursin, bladpeterselie en lente-ui, een risotto met tomaat, venkel, rode bonen en courgette, de gemakkelijke pasta met walnoten en mascarpone en een keer vals vlees met preipatatten. We aten ook een keer buitenshuis, en vloekten op het feit dat er bij vegetarische restaurants altijd indische pingelmuziek lijkt te horen. What’s that all about jom.

risotto met venkel en tomaat

Gisteren hadden we weer bezoek, en toen werd het eerst de soep van aardpeer en koriander, daarna maakte ik pastarolletjes (in den delhaize kan je nu verse pastavellen kopen voor lasagne, als je die natmaakt kan je ze oprollen), met een vulling van spinazie, ui, look en ricotta. Ik stopte er ook een stukje gegrilde aubergine in, en deed er een tomatensaus en kaas overheen. Very nice, en helemaal van tevoren te maken.

Ik maakte zelfs een dessert, voor het bezoek, wegens dat de man van het gezelschap een dessertkenner en -verslaafde is. Om orgineel te doen maakte ik zelf hangop (lekker man. gewoon een pot volle yoghurt laten uitlekken), en gaf daar gegrilde mango bij, ahornsiroop en een takje munt. Beste dessert in jaren.

Ondertussen is het al dag elf. En ik kan wel eeuwig zo blijven doorgaan.