Soms zijn er van die weken. Zoals deze. Ik heb razend veel werk en moest uren en uren na elkaar les geven. Mijn lief is nog steeds ziek van de wintervirusdinges en daardoor maar een halve. Of driekwart, ik wil ervan af zijn. Hij moest net deze week veel werken, en is dus afwezig en moe. En ik allenig en moe. In die allenige dagen sneeuwde het ook nog, en u weet allemaal hoe dat gaat met sneeuw en mij. We tolereren elkaar, maar het zal nooit zegmaar een warme liefde worden.
(Daarvan gesproken. De volgende keer dat u in december manisch euforisch doet over de eerste koude vlokjes en hoe schoon en wit en stil het dan niet is, zal ik u met graagte herinneren aan uw gezeur over de lente van de laatste dagen. Ik heb screenshots van uw facebookstatus als bewijs opgeslaan in een mapje dat ik “de horror van maart 2013” heb genoemd. Want we gaan daar eerlijk in zijn: ge kunt niet de ene dag in de fanclub zitten en twee maand later de tegenbetoging organiseren. Zijt keer een beetje consequent, gasten)
Enfin. Niet zo’n goed humeur, die i.
En net in zo’n week komt alles een beetje samen. Het universum is een trut zonder mededogen, en dus had ik lastige dag na lastige dag. Gesprekken over dat niets zeker is en alles eindig, die me meer van slag maakten dan wat ik van tevoren durfde in te schatten. Ruzies, onzekerheid, stress. Ontnuchtering over dingen die soms groter zijn dan wat ge kunt bevatten. Agenda’s die anders zijn dan wat ge kunt inschatten. Nachten zonder slaap. Tranen die constant prikten achter mijn ogen. Mezelf met veel moeite en koffie opladen en les geven, tussendoor dan toch overstuur geraken als lieve mensen vragen of het wel gaat.
It has not been a good week. Not at all.
Vandaag was er een straaltje zon, deze middag, en moest ik eens glimlachen. Deze avond was er stralend blauwe hemel, toen ik uitgeput thuiskwam. Er was koffie, ik kreeg applaus, de dochter had een tekening gemaakt als cadeautje. En er hingen vlaggen in de living. Allemaal voor mijn vrolijkheid.
Ik heb veel geluk, ik.