Iemand heeft vandaag LOL tegen mij gezegd. In een gesprek. Een echtelevengesprek met gesproken taal, stem en twee mensen aanwezig. Allez, een gesprek dat we zeggen.
Ik dacht ik moet dit even delen. En ook: please don’t do that again. Ever.
Als het huis stil is, en de avond valt voor mij alleen, dan volg ik de sporen van onze dag samen. De resten van haar liggen doorheen het hele huis.
Er is een eettafel vol kleine plasjes water en een ijsblokplastiekding met drie bakjes gesmolten verdriet. De rest is leeg, en ik zie haar geconcentreerd drankjes bereiden voor ons twee. Water van het ene glas in het andere gietend, roerend met het chinese eetstokje dat ik opraap van de grond. Nog een ijsblokje mama? graag lieveke.
Op de salontafel liggen de stiften uitgestrooid. Behalve de groene, die staan op het aanrecht in een beker. Ze houdt niet van groen, de laatste week. De groene stiften mogen dus niet meer meespelen (de groene stickers en de groene blokken evenmin, trouwens) en worden in quarantaine geplaatst. Zelfs op haar hand tekent ze tegenwoordig enkel paars.
Onder de tafel staat een bord, met daarop scherpsel. Ik herinner me vaag een uitleg over een chronisch tekort aan scherpe punten. Ik was net koffie aan het zetten toen.
Ik veeg de kruimels van het browniesnijden weg, plaats een terrasplant weer buiten (ze had het koud, die arme bloem) en vis een deken uit een kartonnen doos. Dat was een bed voor de kat. Die werkte niet goed mee, jammer genoeg, en ik moet lachen bij de gedachte aan het drama dat daarop volgde. Achter de zetel staat trouwens een kom kattenbrokken verstopt. Ik weet dat, want boogie gaat daar liever eten vanavond, dan aan zijn gewone eetbak.
Ze slaapt boven. De slaap van een onschuldig kind, vermoeid van een dag spelen en haar moeder tegenspreken.
Ik laat een paar blokken liggen, zodat haar vader straks ook de sporen ziet.
Politiek is een mediacircus geworden. Dat de fundamenten van uw visie geen aandacht krijgen, is niet erg, zolang ge maar met uw hoofd op de lichtbak kunt. Ik dacht het, deze week, toen Meneer Wouter Beke in Terzake kwam uitleggen wat er nu precies bedoeld werd met die “zomervakantie van 9 naar 6 weken” uit het Innesto-denktankplan. Want ik heb de voorstellen gelezen, allemaal, en het overgrote deel getuigt van een heel kindvriendelijke visie. En ik kan mij dan ook niet van de indruk ontdoen dat
De duur van de zomervakantie inkorten van negen tot zes weken. Sterke zowel als minder sterke leerlingen hebben baat bij iets minder lang weg te blijven van de schoolbanken. De eerste groep mist uitdagingen. De tweede loopt een grote achterstand op tijdens de vakantie. Daarnaast schept een kortere zomervakantie ook meer ademruimte in de loop van het schooljaar (bv. voor stageperiodes, leerzorg, sport, extra verlofdagen tijdens het jaar).
de bijna spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok is, die media-aandacht moet opleveren. Mission accomplished, alleszins. En voorspelbaar dat het zou lukken, ook. Maar zo, zo, zo jammer. (more…)
U gaat dat misschien wat raar vinden, maar ik vier dat, 1 mei. Mijn linksigheid is daar niet vreemd aan, ik ben mij daarvan bewust, maar ik vind het ook gewoon een hele schone feestdag, zowat de enige die niet met het katholieke gedinges te maken heeft. 1 mei, dat is mooi weer. Dat is rood dragen, omdat rood ongeremd is en dat past bij de flamboyante uitbarsting van de japanse kerselaars in de straten. Het is ook herdenken dat er ooit mensen zijn die gevochten hebben om ervoor te zorgen dat we maar acht uur per dag moeten werken. Ik ben die mensen dankbaar.
Het is ook de dag van de toespraken, waar heel vaak dingen inzitten over sociaal engagement en bewogenheid die mij laten knikken. Het is op straat rondhangen, in een rode stad en koffie drinken met mensen die ge tegenkomt.
Vandaag was zelfs een bijzondere 1 mei, want Onze Vooruit was jarig. En dus trok ik mezelf en de dochter een rood kleedje aan en gingen we bootje varen. We klommen tot op het dak van de Vooruit, dansten in de concertzaal en keken filmpjes in de theaterzaal. Ik stopte het dochterhoofd vol verhalen over de stad en deelde een ijsje met haar, wachtend op de boot terug.
Topmiddag. Was elke dag maar 1 mei.
IK GA MIJN LAARSJES AANDOEN HEEEE MAMA!
Ze rende naar binnen, sjorde haar gummylaarzen aan, en rende naar buiten. Waarna ze in de modderplas sprong die ik net had gemaakt.
De modderplas kwam omdat ik het terras had gepoetst.
Het terras was vuil van het bouwstof.
Dat bouwstof kwam door dit.
Wij zijn allemaal blij, hier. Bijna een echte hof, zeg.