Juli 2012
“Ik wil haar wel wat in de gaten kunnen houden, want hier zijn zo van die grote kinders die op die huisjes kruipen, en er dan afspringen. Zot.”
Juli 2013
*Voor mijn persoonlijk archief, zodat ik het kan opzoeken als ik die mensen eens nodig heb.*
Kent ge dat? Ge zijt op een buurtfeest/braderie/kermis en uw kleuter wil zich laten schminken? Als u er eentje hebt zoals de mijne dan vraagt ze vast en zeker om “een prinses”. Soms ook “een fee” of “een elfje”. Bij elke omschrijving weet u dat u 90% kans hebt dat het resultaat “russisch kindhoertje” is. Echt, de toetakeling die ik al gezien heb bij grimestanden: it ain’t a pretty sight, peoples.
Een paar weken geleden waren we op een feestje bij vrienden in den hof, echter, en daar werd Mira in Een Fee geschilderd zoals nooit eerder. Schoon, jongens, ik had bijna mijzelf ook laten doen, maar ik durfde niet.
Ze kreeg bovendien ook een glittertattoo, twee dolfijnen. EEN PAARSE EN EEN ROZE! Ze heeft die arm vier dagen niet willen wassen, ik moet u dat niet uitleggen denk ik.
Vanmiddag op Flemish Food Fest stonden dezelfde mensen er terug. De kleine ging opnieuw voor twee dolfijnen en ik deed wat ik vorige keer vergeten was: naam noteren voor als ik ooit grimemensen nodig heb. Guapa Creations. Noted.
Af en toe vind ik dat wel eens cool, zo een cadeautje opgestuurd krijgen, gewoon omdat ik een blog heb. Ik ga al lang genoeg mee, dus de mensen van reclameregieën allerhande weten hoe dat hier werkt: zij mogen gerust opsturen, ik wil gerust testen, maar ik schrijf wel mijn goesting. Meestal vinden ze dat niet erg, en ik vind dat een goed teken voor een merk: zeker genoeg zijn van uzelf, en met een gerust hart producten opsturen.
Marie mailde (nieuwe reclameregie-speler, trouwens. Hoera!) om te vragen of ik een deautybox wilde. Ik deed een googleken en grijnsde. Want een deautybox dat staat voor discover beauty. Iedere maand krijgt ge een doosje opgestuurd met nieuwe beautyproducten, en dan ontdekt ge vanalles. Ik grijnsde, want ik weet dat, en u weet dat: mijn inner beauty queen is een pover beestje, dat zich meestal de loef laat afsteken door mijn inner lazyness.
Aangezien het bijgevolg niet zo moeilijk is om mij te verrassen met producten die ik _niet_ ken (Ik daag u uit om een hele doos te vullen met producten die ik wel ken, trouwens. Succes!) zei ik ja. Want mijn inner beautyqueen mag dan al het grootste deel van de tijd zieltogend in de coulissen zitten janken, ze heeft ook haar krachtige kanten. Zo ga ik al graag eens naar de schoonheidsspecialiste (aaah, zen is dat) en heb ik een vreemde voorliefde voor lange kleurrijk gelakte nagels. Wacht, ik bewijs het u.
Enfin. Ik zei dus ja, en kreeg een paar dagen later een doosje gevuld met producten. Waarvan ik niks kende, what are the odds.
Wel zeer verwonderlijk: ik vond de doos voor het grootste deel wel nuttig, voor zover ik zo’n dingen kan inschatten.
Het scheerschuim ging naar mijn papa, wegens de man des huizes doet hier niet aan gilettes. Dat zal u vast niet verwonderen, ik weet dat. Verder zit er een natuurlijk zeepje in (Lamzuna, 3,90 €), dat traditioneel en syrisch zou zijn, met laurier en olijfolie. Voor alle huidtypes. Allez vooruit.
Schmink dan. Catrice is het merk, en dat is blijkbaar iets budget dat ge in het kruidvat kunt kopen. Ik kreeg een Nude oogschaduw palet. *doceert* Nude make-up is een trend en het wil niet zeggen dat ge u _niet_ schminkt. Dat werd mij verteld op het internet door Mensen Die Er Iets Van Kennen. Enfin, zachte en eigenlijk wel mooie kleuren. Niet voor op mijn muren, want daar heb ik een afkeer van beige, gewoon omdat ik geen vijftiger ben, maar als ik dan toch iets op mijn ogen zou smeren, dan is zo’n kleur denk ik wel de beste optie. Nude. Zie mij trendy zijn, morgen live op een flemish food fest in uw buurt.
Verder ook nog een lipstick, een mooie matte koraalrode, van datzelfde merk. Ik heb een dubbele relatie met lippenstift: ik vind het mooi en sexy, maar ik durf het niet. Ik heb er verschillende liggen, allemaal rood en fel, want dat is het mooist. Maar ik voel me altijd zo mevrouw als ik ze aanheb. Misschien moet ik me neerleggen bij het feit dat ik op mijn leeftijd gewoon een mevrouw ben. Dress your age, en stift uw lippen. Ik overweeg het, deauty. Ernstig.
Over mijn leeftijd gesproken: ik heb ook een tube crème tegen zware benen gekregen van Etat Pur. Ik ga daar niet onnozel over doen: ik ga dat gebruiken, en het voelt nu al alsof het absurd is dat ik al die jaren heb overleefd zonder crème tegen zware benen. Zelfs nu ik (twee dagen later) besef dat de term zwaar niet dient gelezen te worden als “tegengestelde van mager”. Dat is een beetje een bummer, maar soit.
Wat ik niet ga gebruiken is een staaltjestube gelaatscreme van Estée Lauder. Ik ben content van mijn merk, en ik zie geen reden om mijn vel te plagen met iets waarvan ik niet kan inschatten of ik er niet volledig van in plekken ga trekken. It happened before, dus stop maar met lachen.
Lang verhaal kort: ik denk dat 15 euro niet duur is voor zo’n maandelijks geschenkje aan uzelf. Als u van nieuwe producten smeren houdt: perfect cadeautje, zo’n abonnement.
– Kranten lezen. Alles, niet enkel snel de titels. Niet enkel snel het eerste blad, maar ook de lichte pagina’s en de lezersbrieven.
– Het boek van Eva eindelijk uitlezen en er iets over schrijven.
– Met mijn voeten in het zand zitten aan zee, en koffie drinken met mijn ouders, terwijl de kleine kastelen bouwt.
– Naar de kapper. Zeggen tegen Kristof: doe maar iets. Blij zijn.
– Dingen uit mijn deauty-box opsmeren. Erover schrijven. Misschien een filmpje maken.
– DVDs kijken met mijn lief. Te laat gaan slapen, wegens nog een aflevering.
– Geen discipline hebben.
– Slapen.
– Alle adressen van het ecoplan uitproberen. Daar iets over schrijven.
– Facebookfoto’s kijken van vrienden. Van hun verse baby’s en hun vakanties.
– Verse baby’s bezoeken.
– Het programma van de Feesten bekijken. Uitstippelen en kiezen. Babysits vastleggen.
– Een trein nemen naar ver weg, waar de zon altijd schijnt. Dansen op een terras.
hashtag #inhaalbeweging
Een post vol linkjes. Deze week was er een reportage op Panorama, over armoede in Vlaanderen. Ze ging recht naar het hart. Om te janken en dagen later nog kapot van te zijn. In de uren die volgden las ik op twitter en facebook veel verwondering. Mensen die oprecht verbaasd waren, en geen idee hadden dat het zo erg was, dat zo’n dingen kunnen in ons land vandaag. Ik was daardoor een beetje van de kaart, want dat betekent dat er zoveel dingen niet doordringen zolang ze geen fotogeniek gezicht hebben. De statistieken staan wekelijks in de kranten, en toch sluiten we er massaal onze ogen voor. Willen we precies niet zien wat die cijfers willen zeggen.
Ik hoop echt zo hard dat dit niet binnen een week weer ondergesneeuwd is door het nieuws van de dag. Dat het vanaf nu op alle agenda’s blijft staan, in de politiek en in de media. En bij ons.
Ik zie het gezicht van die cijfers in de gazetten haast elke dag, of ik dat nu wil of niet. Hier in mijn wijk en op de scholen waar ik kom. Ik voel dat ik mezelf constant moet verplichten om niet de andere kant uit te kijken. Verontwaardiging is soms zo vermoeiend, en soms zijn er gewoon geen eenduidige antwoorden. Een groot deel van mijn kennissenkring zit in de zachte sector, de meesten werken met kinderen of jongeren. Er wordt daar veel over gepraat, gediscussieerd en verontwaardiging en woede is bij velen een haast permanente beroepstoestand. Verbazing is dat nooit meer en met frustratie leert ge leven. Of ge verandert van werk.
Enfin. Ik ga er niet echt inhoudelijk over schrijven, ik denk dat wie hier af en toe leest ondertussen wel weet hoe ik naar die dingen kijk. Lees wel bij Frank en bij Wendy. Zij leggen dat perfect uit.
Wat ik wel wilde doen is een paar organisaties linken. Een paar zijn lokaal Gents, natuurlijk, want daar ken ik het meeste, maar er zijn een paar algemene bij ook. U mag aanvullen in de commentaren, en dan doe ik een update van de post. Veel mensen vroegen namelijk af zich af of ze iets kunnen doen.
Zeer lagedrempelig eerst. Als er dingen zijn thuis die bruikbaar zijn maar niet gebruikt worden: breng ze niet naar het containerpark, maar naar een kringloopwinkel of zoek uit wie in je gemeente aan vierdewereldwerking doet. In Gent kan je bijvoorbeeld ook bij Baby Nest terecht als je babyspullen hebt die niet meer gebruikt worden. In Antwerpen is er Moeders voor Moeders.
Je kan, als je daar tijd voor wil maken, een kindje begeleiden via Uilenspel of (ik denk dat dit enkel voor studenten is) via De Katrol. Bmlik is algemener, maar ook zij zoeken vaak vrijwilligers.
Check ook Armoede.be, de site van Welzijnszorg, waarop je heel veel lokale initiatieven vindt. En op de site van Netwerk tegen Armoede vind je een lijst van verenigingen in heel Vlaanderen, met links. Velen daarvan nemen donaties aan, hetzij geld, hetzij materiaal. En helpende handen.