Het is hier stiller dan ooit, ik weet het. En ook vandaag heb ik eigenlijk weinig zin om te schrijven.
We zijn net terug van twee dagen Brussel, een weekendje ons aangeboden door de toeristische dienst van Brussel zelve. Het was heel heel fijn, zo fijn dat het een eigen post verdient, maar ik ga die later deze week schrijven.
Hoop ik, want dat zou betekenen dat ik me eindelijk beter voel. Man, ik hoop het echt.

Weken geleden werd ik wat ziek. Het was net toen onze school werd doorgelicht, en ik bleef werken. Het was het laatste loodje in een semester dat eigenlijk te veel geweest is, om verschillende redenen die ik nu niet allemaal ga opnoemen. Want het is en blijft natuurlijk een job in het onderwijs en voor ik mijn zin heb uitgetikt, staat hier al het traditionele commentaar dat een job in het onderwijs eigenlijk niet werken is. Of dat er andere mensen zijn die harder werken. We weten allemaal hoe dat gaat. Enfin: lang verhaal kort ben ik de tweede helft van augustus grotendeels gestopt met ontspanning, slapen, eten en vrije tijd.

Maar het was dus eind november, ik werd ziek en ik werkte door. December werd niet rustiger, en ik werkte door.
En toen was er verdriet, een dochter die vragen stelde en ik die me nog slechter voelde. Een constante pijn tussen mijn schouderbladen en in mijn middenrug.
Ik ging naar de dokter, die zei dat we toch moesten opletten voor een ontsteking van het longvlies omdat ik al even liep te hoesten.

Ik kreeg antibiotica, ging naar huis en las een beetje op het internet. En ja, ik weet dat ik dat niet mag doen, en dat het internet geen dokter is, en dat kan allemaal wel zijn ja, maar ik doe het toch blijkbaar.
Sindsdien weet ik alles over longkanker en de bijhorende de lage overlevingskans, longembolie, uitzaaiingen en welke symptomen ik allemaal kan toeschrijven aan Vreselijke Ziektes.
Ik kreeg het bij momenten zo benauwd dat ik bijna niet kon ademen, maar ik heb geen idee of het door mijn ziek zijn komt of door de paniek die ik voel.
Van dezelfde paniek ben ik vorige zaterdag dan in één klap gestopt met roken, wat natuurlijk een goede zaak is, want hey al zes dagen niet gerookt, maar wat als ik eerlijk ben niet zo constructief is voor mijn emotionele stabiliteit. En ik druk mij redelijk eufemistisch uit dan. We’re talking diep ongelukkig gevoel, badend in zweet wakkerworden enzovoort enzoverder.

Eergisteren had ik weer wat koorts, dus nog eens naar de dokter en nog een lading pillen. De koorts is beter, ik denk heel voorzichtig dat ik misschien wat minder pijn begin te hebben in mijn rug. Maar over het algemeen is het hier al de hele vakantie miserie. En ik weet niet of het dus is omdat ik a) oververmoeid en emotioneel ben b) vreselijk ziek ben of c) gestopt ben met roken.

Of een combinatie van de drie, natuurlijk. Alleszins: tot ik me wat beter voel, zal het hier waarschijnlijk stillekes blijven. Ik heb het druk met wentelen in zelfmedelijden en cultiveren van paniek. Pardon.