Door het schandelijke defect van de veel te dure iPhone én door mijn luiheid (foto’s nemen met uw kodak, en die dan overzetten en al…dat is veel te veel werk als ge veel te veel werk hebt) is deze post eigenlijk met schandelijk veel vertraging geschreven. Ik had hem immers willen maken om op tijd te zijn voor de kerstdagen. Maar ja. Voor klachten kunt u bij Fnac terecht, want _zij_ hebben mijn telefoon vijf weken gehad.
(of: hoe ik mijn eigen in bochten wring, les 127)
Een hele tijd geleden kreeg ik een mailtje. Dat iemand mij graag een cadeautje wilde opsturen voor de dochter, als dat mocht. Maar natuurlijk, datte, want als er iets is wat vierjarigen leuk vinden, dan is het wel cadeautjes krijgen. EN ZEKER MET DE POST.
Een dikke week later had ik dus een enthousiast op haar stoel huppende dochter die een postpakket openscheurde. En die daarna gilde “Een boekje met egeltjes!” en na nog een dertigtal seconden (ze is vier, mensen, haar leesvaardigheid is nog niet van hoog niveau) een aarzelend toegevoegde: “Mama, is dat mijn naam op dat boekje?”
It sure is, darling.