De evidentie waarmee sommige mensen na maanden uw huis kunnen binnenwandelen, en het is alsof ze er gisteren nog waren. Hoe ge te druk aan het babbelen zijt, en het daardoor wel een uur duurt voor bloemen eindelijk water vinden. Hoe de avond dan gevuld wordt met royale porties gelach, met verhalen waarvan ge weet dat ge ze niet allemaal verteld gaat krijgen. Want ge weet dat tijd altijd een schaars goed is.

Tussen de gesprekken door lopen meisjes. Eerst met al hun kleren aan, dan verkleed als prinses, dan dansend op begintunes van televisieprogramma’s of ongeduldig stuiterend een ijsje afsmekend.
Afscheid nemen is tegelijk nog snel wat dingen vertellen. Een laatste koffie, nog een verhaal.

Hoe ge achteraf denkt dat zo’n avonden te kort zijn. En dat het zonde is dat kinderen een bedtijd hebben, als er morgen school is.

Intens dankbaar kan ik daar voor zijn, voor zo’n avonden. En voor zo’n maten.