We kenden elkaar, zoals mensen die als het donker wordt op dezelfde plaatsen rondhangen elkaar kennen. De Video. De Charlatan. De Kinky Star. Den Democrazy. Gent Jazz. Partly live, die heerlijke avonden met Bart Maris.

Muziek als rode draad. Ik ging en ga graag naar optredens, ik zit graag in een café waar er wat aandacht is voor wat door uw oren gejaagd wordt. En dus kwam ik René tegen. We waren geen maten maar knikten of zoenden elkaar gedag. We hadden alleen sporadisch een gesprek. Meestal kort, meestal over het optreden dat net was afgelopen. Of over de projecten waar hij mee bezig was. Dan stak hij mij al eens een flyer in mijn handen. “Volgende zaterdag, leutig groepke, ze. Kent ge dat niet? Allez jong. Kom maar af, ik moet daarna platen draaien.”

Als de muziek goed was, dan was hij daar. Als de muziek heel goed was, hadt ge veel kans dat hij zelf platen aan het draaien was.

René was een vast onderdeel van het meubilair in de café’s waar ik mijn nachten placht te slijten. Aan de toog, of achter de draaitafel.

En elke keer wanneer ik de laatste jaren — eerder sporadisch — nog uitging, dan kwam ik hem weer tegen. Zo was het altijd geweest, en een mens denkt daar niet bij na dat het niet altijd zo zal zijn.

Vrijdag ga ik uit. En ik zal hem niet tegenkomen. En Gent zal vanaf nu een klein beetje minder Gent zijn.

Ik zal vast niet de enige zijn bij wie de herfst bij momenten nogal kan binnenkomen. Mokerslagen op de cymbalen van mijn ochtendhumeur zijn het, als ik ‘s morgens opsta en de donkere regen in de ogen staar.

Ik vecht steevast tegen mezelf, het eerste uur. Veldslag na veldslag, onverminderd en bij elk ontwaken even bitter. In de duistere dagen moet ik nog meer vechten dan anders, maar eigenlijk is het er altijd. En ook altijd al, als ik mijn ouders mag geloven.
Mijn lief heeft moeten wennen aan mijn verwilderde wanhoop ‘s ochtends. Hij moest daar ooit om lachen, maar dat heeft hij maar één keer geprobeerd. Mijn lief is een verstandige man.
Als wij op reis gaan met mensen die mij nog nooit ‘s morgens meemaakten, dan moeten die ook even aanpassen. Na een paar dagen weet iedereen het: die laten we beter met rust.

Het is niet dat ik vervelend ben. Ik ben gewoon nog niet zoveel. Behalve verlamd, verdwaasd, stil, half-slapend, en boos op de wereld die mij verplicht op te staan. Wanhopig en dramatisch ook, op sommige dagen. Dan kunnen er tranen vloeien, puur onversneden verdriet. Ik wentel in zelfmedelijden.

Koffie verzacht. Sterke koffie, grote koppen troost voor mijn verdrietjes. Kijken naar een lief die het ochtendgezin in goede banen leidt, ook dat is zalf. Hij smeert boterhammen, luistert naar haar droomverhalen. Verzamelt koek drank fruit en boekentas. Ondertussen drink ik koffie.
Ik weet dat ik een waardeloze vrouw en moeder ben, die eerste ogenblikken, maar ik ben wel dankbaar voor de man en het kind en hun begrip. Ik kan goed dankbaar zijn, in al mijn pathetiek.

Een warm kleuterlijfje dat op uw schoot komt gekropen. Dat helpt ook. Ik duw mijn neus in haar haar, en lees ondertussen de krant. Haar vrolijke ontbijtgekwetter evolueert in tien korte minuten van irritant (hou nu toch eens 10 seconden uw mond, kindvanwiehebtgedattoch?) naar langzaam draaglijk en uiteindelijk naar amusant.

Dan zoen ik hem, zoen ik haar. En spring ik de dag in, kop omhoog en met vastberaden stap. Als u mij dan tegenkomt, dan merkt u er niks meer van. Maar vergis u niet: elke ochtend opnieuw moet ik daarvoor al mijn dapperte verzamelen. Zoals hij daar schreef.