De kleine, die is zot van Oh la la‘s. Ik versta dat wel, want nu vind ik het brol die vooral ambetant aan de tanden blijft plakken, maar als kind vond ik die dingen fantastisch. Roze. En zoet. What’s not to love for a little girl.

Af en toe krijgt ze er zo eentje, ‘s avonds bij het televisiekijken. Ik ben een slechte moeder, ik weet het: snoep én televisie, dat is zowat min duizend op de schaal van verantwoord ouderschap. Maar wij zijn hier thuis wel allemaal heel gelukkig, dus het moet zijn dat het allemaal zo tragisch niet is, denk ik dan.

Als ze zo’n Ohlala krijgt, dan straalt haar hele gezicht. Ze haalt voorzichtig het papiertje eraf zodat het niet scheurt. Legt daarna de snoep op tafel en strijkt het papiertje zorgvuldig plat. Daarna gaat ze naar haar kast, en stopt het papiertje in het roze juwelenkistje-met-dansende-ballerina, bij de 10 andere ohlala-wikkels die er al inzitten. Het doosje gaat voorzichtig dicht, en wordt op exact dezelfde plaats op de kast teruggezet.

Haar allereerste verzameling.