Gisteren ging het op het interwebs een keer over deze post van ons Lilith. Ze schrijft daar onder andere:

Jullie reacties na mijn nogal depri post van twee weken geleden kwamen aan, net als een paar andere zaken die me deden inzien dat ik mezelf de laatste maanden weer ernstig aan het voorbijlopen ben. Dat dat maar zichtbaar wordt als ik een lijst maak van wat ik allemaal van mezelf verwacht. Het is benauwelijk, vint. Zo benauwelijk dat ik zwaar met mijn hoofd zou schudden met een “kind toch, focus u eens op een paar dingen in plaats van op dertig” als ik een vriendin hetzelfde zou zien doen.

Maar lees het hele stukje vooral zelf. Ik schreef op facebook dat ik daar dit weekend eens over zou bloggen. Want ik ben sinds begin juni zes volledige kilo’s afgevallen. Zonder dieet. Hoera zegden de commentaren daaronder, geef ons uw tips! Maar nu ik dit aan het schrijven ben, besef ik dat ik niet eens tips heb. It just happened, als een gevolg van andere dingen.

Weetnog, in januari, dat ik het had over dat ik gestopt was met dingen eisen?

Ik ben gestopt met eisen. Zowel aan mezelf en aan het leven, als aan mijn kind en lief. Dat betekent niet dat ik mijn best niet meer doe. Eerder dat ik mezelf niet voor de kop sla als iets minder goed lukt. Ik heb mijn best gedaan, volgende keer beter. Het is niet zo heel erg dat we niet de beste zijn in alles, en dat is eerlijk gezegd een redelijk verlossende gedachte.

Dat lukt hier nog steeds meer dan behoorlijk. Het is echter, heb ik ondervonden, een zekere vorm van bewustzijn. Want het is niet dat ik zo’n staat van nirwana heb bereikt dat dat allemaal vanzelf gaat. Op zeer regelmatige momenten laat ik mij meeslepen in stressmomenten en voel ik dat ik opgedraaid ben omdat iets niet loopt zoals ik wil. De laatste weken waren bijvoorbeeld op het werk niet van de poes, en dat was bij momenten zeer overweldigend. Dat wringt soms, want ik weiger mijn innerlijke zen te laten verstoren. Mijn innerlijke zen en ik zijn goede vriendjes geworden, ondertussen. En dus moest ik manieren vinden om die vriendschap niet te verstoren. Wat voor mij werkt, en wat de laatste zes maanden een automatisme is geworden, is mezelf verplichten een paar seconden te stoppen en de vraag te stellen wie beter gaat worden van een bepaalde beslissing. Wat is de winst van dit wel of niet doen?

Als ik voel dat ik nerveus ben voor een gesprek, dan stop ik en vraag me af of dat iets gaat opleveren. (neen: ik ga het gesprek minder goed doen door zenuwen, en de gesprekspartner heeft er niks aan dat ik me druk maak). Als ik in de file sta en bijna te laat ben, en bijna door het lint ga, vraag ik mij af of dat iets gaat opleveren. (neen: de file gaat er niet sneller door, mezelf zot maken met “was ik maar vroeger vertrokken” is volkomen nutteloos, en als ik ambetant ben, dan ben ik straks ook nog eens ongeconcentreerd op mijn afspraak). Zoiets.

Ik doe dat ondertussen bijna automatisch. En op één of andere manier is dat ook binnengeslopen in mijn eetgewoontes.
Zo vraag ik mij af of 10 mellowcakes eten na elkaar me blij gaat maken. Soms is het antwoord ja, en dan ik eet ik ze. Maar meestal is het antwoord gewoon neen. Of een heel tijdelijke ja, omdat ik me achteraf misselijk en ambetant ga voelen. En dan eet ik in de plaats een nootje of een boterham.
Ik drink bijna alleen nog water en koffie (omdat ik zelden extra dingen ga halen uit frisdrank) en ik eet de laatste maanden ongelooflijk gezond. Ik snoep bijna niet meer. En eigenlijk komt het gewoon omdat ik er af en toe eens over nadenk.

Ik weet het. Qua magische tips om te vermageren is dit genen vetten. Maar aan de andere kant: ik vind u allemaal eigenlijk toch al niet te dik.