Ik neem efkes een hap lucht, als het niet geeft. De afgelopen week gaf een redelijk goed beeld van hoe mijn leven er de komende maanden zal gaan uitzien, vrees ik. En ik krijg het vreselijk benauwd als ik denk aan wat nog moet komen. Werk. Werk. Werk. And did I mention: werk?

Het is afschuwelijk druk. Drukker dan ik het ooit heb geweten, en eigenlijk is het nog niet eens begonnen. Ik probeer momenteel zoveel mogelijk te organiseren en mijn hoofd bij de essentie te houden, want paniek heeft nog nooit iemand iets opgeleverd, nietwaar.

Aniehoew. Ik ga daar niet te veel over zagen. Het is zo, we staan ervoor en we moeten erdoor.
Dus daarover ga ik niet zagen. Maar wel over dit:
– Als ze in Gent nog één straat opengooien, dan denk ik dat ik vanaf nu gewoon beter thuis kan blijven.
– Mijn lichaam heeft beslist dat dit het geschikte moment is om een dubbele oorontsteking te kweken. Wat ervoor zorgt dat ik op vergaderingen tien keer meer energie moet stoppen in het gewoon verstaan wat gezegd wordt. En dan heb ik het nog niet begrepen. Tegen het moment dat ik uit al het vage gemompel heb kunnen opmaken waarover het gaat, zit de rest al bij een volgende agendapunt. Productief is dat.
– Het kindje, dat al ongeveer twee jaar elke dag braaf tot half acht slaapt, is nu sinds een dag of vier altijd wakker om half zeven. EN IK HEB DAT EXTRA UUR SLAAP NODIG. Een complex plan met omkoperij en een strenge preek is vanavond opgestart. U mag duimen, morgenochtend. Zo vanaf half zeven.

En met u? Hoe gaat het feitelijk met u?