Vandaag las ik op de blog van Annelies iets over Smartmat, en ik dacht “hé, er zou een tijd geweest zijn dat ik dat interessant vond om ook eens te proberen.”

Maar dat was voor wij minofmeervegetariërs* werden.
Maar dat was voor we een kind kregen, die ook al eens eten moet krijgen, een paar keer per dag.

Dus is zo’n pakket niet zo’n goed idee. En eigenlijk ook niet echt nodig, want we krijgen dat hier na zoveel jaar huishouden allemaal wel georganiseerd.
Nu denkt u natuurlijk amai zeg, wat een huishoudtalent is dat niet, die i. en valt u bijna flauw van bewondering. Het is niet nodig. Het zijn allemaal truken, dat is al. Poetsen en strijken gebeurt door de engel die we twee keer per week in huis halen, en als de rommel echt uit de hand loopt, dan doet mijn mama al eens een zware opruimactie terwijl ze op de kleine past.

Eten en boodschappen, dat organiseer ik wel zelf. Dat minofmeervegetarisme is daar een zegen gebleken voor de boodschappenlast: ik sleep nu gewoon één keer per week een uitpuilende boodschappenkarreke groenten en fruit naar huis van de beste groentenboer van de stad en doe één keer om de twee of drie weken grote boodschappen met de collect & go. Klaar. Tussendoor moeten we af en toe eens een kleine boodschap doen (wat kaas, alle dagen een brood,…), maar dat is verwaarloosbaar qua tijdsinvestering.

En bovendien is er dus ook de de grootste truuk van allemaal. Het Weekmenu.

Het weekmenu is ondertussen al jaren mijn enige houvast in drukke tijden. Al jaren zorgt het ervoor dat ik zo weinig mogelijk naar de winkel moet en we betrekkelijk weinig brol eten. En al jaren wordt het weekmenu bijgehouden in hetzelfde soort boekske, en al jaren met een systeem van verschillende kleurkes. Zie maar, jaren geleden. En vandaag.

* minofmeervegetariër, want we eten nog vlees of vis. Eén of twee keer per week ofzo. Als het toevallig zo past, of we er zin in hebben. Het is niet echt uit principe, het is gewoon zo gegroeid. Er was dagenzondervlees, en een zekere bewustwording. Sinds we minder vlees eten, voelen we ons alletwee fitter ‘s avonds, en daardoor ben ik anders beginnen koken. Vroeger bedacht ik eerst welk vlees we zouden eten en wat ik daar dan mee te maken. Nu kies ik de groenten of koolhydraten en vertrek daaruit. Het is anders, maar ondertussen even evident.

Als er zoveel moet gewerkt worden als de laatste weken, dan denk ik soms: al een geluk dat het herfst is en koud en regen, stel u voor dat ik in die heerlijk lange zomer elke dag van 6.30h tot 23.30h achter een computer moest zitten zwoegen. Want kijk, zo ben ik. Altijd de schone kant dan de zaak zien. De eeuwige optimist, mensen die mij in het echt kennen kunnen getuigen.

Kuch.

Werkelijk een mooi gegeven van de herfst vinden wij hier de terugkeer van de soep. In de zomer maak ik geen soep, dan maak ik slaatjes en pesto en dingenmettomaten. Maar nu mag het weer. Soep is gezellig. Soep is warm. Soep is lekker. Soep is troost in een kom. En iedereen heeft troost nodig in september.

Een paar dagen geleden had ik nog eens pasta met pompoen gemaakt (ze komen uit eigen tuin, nu, jawel) en er was een stuk pompoen over. Gisteren maakte ik iets met bloemkool, voor de kleine en mezelf, en dus was er ook bloemkool over. Dus ik dacht: ik gooi dat samen. Ik zocht wat rond en vond op Njam wat inspiratie. Ik was bijzonder content. Een recept dus, voor u.

(Ook een beetje omdat mijn leven voor de rest momenteel bestaat uit doelstellingen, functionele gehelen, GKWs en indicatoren. En daar heeft u vast minder aan dan aan een recept.)

Bloemkoolpompoenvenkelzaadsoep (Goeie naam hé. Ik vind het ook.)
Beginsituatie: een ajuin, een wortel, stuk pompoen (schillen niet nodig), stuk bloemkool, teentje look, bouillonblokske, koffielepel venkelzaad, peper en zout.
Handelingsplan: snij groenten en look in stukken, gooi in pot op vuur met beetje boter, laat even sudderen. Voeg water en bouillonblokske toe en laat een half uur koken. Voeg op het eind venkelzaad toe, mix, en kruid met peper en zout.
Evaluatie: superlekker.