De dagen gaan hier nog steeds open en dicht, alsof het nooit anders geweest is en nooit anders zal worden. Deze ochtend nog, bij een ontbijt van koffie, perzik, ahornsiroop en yoghurt, zuchtte ik tot man en kind: “ik wou dat het voor altijd grote vakantie was, en om half tien al 21 graden.” Ik zie nu al een knoert van een herfstdepressie aankomen.

Het is hier misschien wat stil, ik besef dat, maar ik zit voornamelijk in de tuin en in de zee en in het zwembad. En overal, behalve achter mijn computer. U vergeeft het mij ongetwijfeld.

Maar dat betekent wel dat ik u nog niet had bericht over die keer dat mijn lief aan het knutselen sloeg met zijn maat. En er opeens dit was.

Er komt gauw meer, en de antwoorden op de FAQ zijn: “ja”, “goh wie weet” en “omdat het plezant is”. In die volgorde.

Er is een website, een facebookpagina en een twitterieding. Want als ge een vrouw hebt die van internet doet en een streber is, dan wordt ge daartoe verplicht.