Soms kan een ouderhart bijna verzuipen van fierheid.

Ik keek naar haar, klein meiske in de grote tandartsstoel, muisstil, haar minimond vol watte, boor en afzuigdarmpje. Hij vroeg \”Gaat het, Mira?\” en zij antwoordde duidelijk hoorbaar, met de gebruikelijke verbetenheid in haar hoge stemmetje, \”JaJa\”.

Krak, deed het moederhart. Ik slikte in hoog tempo, om de golf van trots weg te werken zonder dat mijn ogen aan het tranen zouden slaan. Als kleuterdochters flink zijn, dan mag dat op zijn minst ook van hun moeders verwacht worden.
Ik kneep met mijn ene hand in de bil van haar vader, mijn andere streelde haar blote enkel, net boven het bandje van haar sandaal.

Twee maand eerder, in het midden van de nacht, had ik tot een tweede opinie besloten. De avond voordien had ik afwisselend mijn linker- en rechteroog uitgejankt, omdat zij twee dagen later onder volledige verdoving een haar tandjes moest laten werken.
We wisten dat het nodig was, we wisten dat het niet onze schuld was en dat we wel goed poetsten. Dat ze gewoon een aandoening aan haar tandglazuur heeft, met dank aan vermoedelijk de vele oorontstekingen uit haar eerste levensjaar. Voldongen feiten, te geselen katten. En toch.
De ochtend daarop belden we de operatie af, kregen gouden tips voor een uitstekende kindertandarts en maakten een afspraak.

Nog twee maand eerder hadden we al een ander kindertandarts gezien, had die snel even in de dochtermond gekeken, een afspraak in het ziekenhuis vastgelegd en een uitleg gegeven over verdoving, en hoe dat allemaal niet zo erg was. Ons geloof in de deskundigheid van zorgverstrekkers wankelde nog niet, toen. Dat deed het dus pas in het holst van de nacht, maanden nadien.
Ons vertrouwen in anesthesie is jaren geleden al aan dingelen geslagen, misschien daarmee. Of hoe het verleden altijd mijn beslissingen zal blijven tekenen. De harde potloodlijnen zijn na al die jaren uitgegomd, weggehuild, maar de afdruk zal altijd zichtbaar blijven, zo blijkt weer.

Maar schier verzuipen in fierheid, daar had ik het eigenlijk over.

Wat een held, de nieuwe tandarts. Geen moment was het kindje bang, geen moment vertwijfeling. Nadien kreeg ze een boekje plaktattoo’s en wij een afspraak voor controle binnen vier maand. We namen haar mee naar de speelgoedboer en kochten parels voor haar, terwijl we haar ondertussen platknuffelden.

Wat een heldin, mijn dochter.