Bijna negen jaar geleden, toen ik een naam voor dit blog koos, had de christengemeenschap nog geen internet. De kerken zaten toen ongetwijfeld nog bomvol in sommige rurale delen van de Westvlaanders, en er was nog geen operatie Kelk of bisschop met een vuil verleden. Alles was peis en vree in de kerk, en de parochiale werken overal ter wereld hadden slechts twee werkgebieden: de tastbare wereld en het hiernamaals. Op het internet: geen spoor van gebed en geloof.
Ik weet dat, want een paar maand voor ik mijn blog doopte, had ik me halfgaar gegoogled op het woord kerygma, toen iemand het gebruikte in een mail. Ik kende het niet, ik vond het mooi, en na lang zoeken bleek het oud-grieks, voor verkondiging, mededeling.

Niet slecht voor een blognaam, vond ik. Vind ik nog steeds. Mijn blog is een beetje mijn testament, nietwaar. Het Oude, Het Nieuwe, dat van i. Logisch.

Alleen jammer dat heel de katholieke scene ondertussen de geneugten van het magische wereldwijdeweb heeft ontdekt, en er nu dus ook een kerygma.nl is (Naast de vele cursusmaterialen en de evangelisatiemiddelen kan Kerygma uw gemeente van dienst zijn met specifieke toerusting op verschillende gebieden), kerygma.com (The success of the Kerygma approach to adult Bible study is best explained by the enthusiastic classes which make the Bible relevant, promoting Christian growth through interaction with each other) en kerygma-wat-nog-meer is.

Schouderophaal, want er zijn nog zoveel dingen om me druk over te maken (wereldvrede, kinderarmoede, pascal smet) voor ik daar energie in kan steken. Maar af en toe vraag ik me af of de godsvruchtige gemeenschap die hier al toevallig eens verzeilt, niet een beetje geschokt is. Of verward.

Of vraag ik me af of iemand van u misschien een kaarsje kan branden voor die meneer die me mailt via het contactformulier en afsluit met “Met vriendelijke groeten en Gods zegen”. Ik denk dat het hem wel zou helpen.