Nadat ik vandaag in de zuiderzon de kamperfoelie had gesnoeid (Alleen al dat! Zon! Snoeien! Ik heb het gezegd hé!) wisselden de dochter en ikzelf onze jurk met lange mouwen voor een exemplaar met korte mouwen en liepen naar het park. Voor een verjaardagsfeest. Een echt.

Niet dat ze nooit eerder op een verjaardagsfeest was, maar tot nu toe waren dat feestjes van kinderen van vrienden en familie. We zijn daar namelijk niet moeilijk over: onze vrienden zijn haar vrienden, dus ze mag dan mee als er iets te vieren valt. En sommige van die kinders zijn ondertussen zelfs grote vriendinnen geworden.

Maar dit was een feestje van een jongen die zij helemaal zelf heeft leren kennen. Niet eens in haar klas, zomaar op de speelplaats. Een paar maand geleden had ze het vaak over ene El, en ik ging er eerst van uit dat ze zich weer een imaginair vriendje had aangeschaft.

Daarvan gesproken. Als ze het ooit met u heeft over De Drakenjake: die is niet echt. Maar het is wel een sloeber, want zowat alles wat hier thuis gedaan wordt wat eigenlijk niet mag, is zijn fout. Wie heeft dat water gemorst? De drakenjake. Die koek gepakt? De Drakenjake. Op het tafelkleed getekend? De Drakenjake. De Drakenjake is krapuul.

El bleek niet imaginair te zijn. Ik ken zijn moeder van het interwebs (u weet wel, die magische plaats van vriendschap en identiteitsdiefstal) en op een dag kreeg ik van haar een bericht. Of onze mini een kanarie was, want dat haar El het altijd had over M, een kanarie. Enfin: linken werden gelegd, koffies werden gedronken in de daaropvolgende maanden. Playdate galore!

Vandaag was er dus het feestje. Haar eerste. Ik dacht, ik noteer het even, want het lijkt me wel een scrapbookmoment. Toch?