Piehiew. Het is hier precies wat hectisch geweest, alweer, deze week. Geen energie meer over om eender wat te doen. Maar! Nu! Is! Het! Vakantie! Twee weken rust. En dat was nu eens precies wat ik nodig had zie.

Ah, vakantie. Lang geleden was ik eens in een vakantie-appartement met andere mensen, en ‘s ochtends was iedereen boos op mij omdat alles in de frigo lauw was. Ik had ‘s nachts de stekker uitgetrokken omdat het onding de hele tijd zoemde en ik niet kon slapen. Gek van de ergernis heb ik dan om 3 uur ‘s nachts de frigo onschadelijk gemaakt ja, ik geef dat toe. Maar het was dat of een dwangbuis. En iedereen weet dat ge er in een dwangbuis altijd toch wat dik uitziet.

Ik haat brommende geluiden. Maar echt. Zot word ik daarvan, en dat is altijd zo geweest. Hier geen dimmers op schakelaars in huis, want dat zoemt. Geen TL-licht, want dat zindert. Als ik in bad zit, moet de ventilatie uit, want anders is er geen ontspannen aan. En oh my gawd als de vaatwas aanstaat terwijl ik aan het koken ben. Compleet gestresst na 5 minuten maximum. Reutelende digicoders, ventilators van computers beneden in de living: ik hoor ze tot in mijn bed, en ik wil ze kapotmaken. En dan dooddoen. En vervolgens nog eens kapotmaken. Met hun monotone geluidmakerij ook altijd.

Ik moet u dus niet zeker niet zeggen hoe blij ik ben dat de grond hierachter gesaneerd wordt momenteel, zekers? En dat daarvoor een pomp nodig is en een gigantische elektriciteitsgroep? En dat ze die vlak aan mijn terras hebben gezet, tussen twee muren, zodat het geluid mooi in trechtervorm naar onze achtergevel wordt geleid?

En dat die sanering twee weken gaat duren? Ge weet wel, even lang als mijn vakantie?

I. am. so. happy.

(SO)