Allez, toch een beetje. Gisterenavond kreeg ik de laatste resultaten van mijn bloedonderzoek en zoals Meneer Dokteur het zei aan de telefoon: “Het is bingo.” De naam van de bacterie is bekend (ik heb hem Dirk gedoopt, na een suggestie van een facebookvriendje), en we hebben de juiste medicamenten om hem dood te doen. Allez, we leven in goede hoop dat het deze keer zal aanslaan, want ik durf voorzichtig zeggen dat ik iets minder pijn heb, na drie dagen van deze antibiotica.

Gisterenavond kreeg ik ook nog een peptalk van mijn ouders, en het advies om toch van die nicotinepleisters te halen. Which I did, en hoewel ik nog niet mijn zennige zelf ben, hoef ik niet meer om alles te janken momenteel.

Het is de eerste dag in meer dan een week dat ik niet het gevoel heb dat het slechter wordt. En dat volstaat voor vandaag.

Het is hier stiller dan ooit, ik weet het. En ook vandaag heb ik eigenlijk weinig zin om te schrijven.
We zijn net terug van twee dagen Brussel, een weekendje ons aangeboden door de toeristische dienst van Brussel zelve. Het was heel heel fijn, zo fijn dat het een eigen post verdient, maar ik ga die later deze week schrijven.
Hoop ik, want dat zou betekenen dat ik me eindelijk beter voel. Man, ik hoop het echt.

Weken geleden werd ik wat ziek. Het was net toen onze school werd doorgelicht, en ik bleef werken. Het was het laatste loodje in een semester dat eigenlijk te veel geweest is, om verschillende redenen die ik nu niet allemaal ga opnoemen. Want het is en blijft natuurlijk een job in het onderwijs en voor ik mijn zin heb uitgetikt, staat hier al het traditionele commentaar dat een job in het onderwijs eigenlijk niet werken is. Of dat er andere mensen zijn die harder werken. We weten allemaal hoe dat gaat. Enfin: lang verhaal kort ben ik de tweede helft van augustus grotendeels gestopt met ontspanning, slapen, eten en vrije tijd.

Maar het was dus eind november, ik werd ziek en ik werkte door. December werd niet rustiger, en ik werkte door.
En toen was er verdriet, een dochter die vragen stelde en ik die me nog slechter voelde. Een constante pijn tussen mijn schouderbladen en in mijn middenrug.
Ik ging naar de dokter, die zei dat we toch moesten opletten voor een ontsteking van het longvlies omdat ik al even liep te hoesten.

Ik kreeg antibiotica, ging naar huis en las een beetje op het internet. En ja, ik weet dat ik dat niet mag doen, en dat het internet geen dokter is, en dat kan allemaal wel zijn ja, maar ik doe het toch blijkbaar.
Sindsdien weet ik alles over longkanker en de bijhorende de lage overlevingskans, longembolie, uitzaaiingen en welke symptomen ik allemaal kan toeschrijven aan Vreselijke Ziektes.
Ik kreeg het bij momenten zo benauwd dat ik bijna niet kon ademen, maar ik heb geen idee of het door mijn ziek zijn komt of door de paniek die ik voel.
Van dezelfde paniek ben ik vorige zaterdag dan in één klap gestopt met roken, wat natuurlijk een goede zaak is, want hey al zes dagen niet gerookt, maar wat als ik eerlijk ben niet zo constructief is voor mijn emotionele stabiliteit. En ik druk mij redelijk eufemistisch uit dan. We’re talking diep ongelukkig gevoel, badend in zweet wakkerworden enzovoort enzoverder.

Eergisteren had ik weer wat koorts, dus nog eens naar de dokter en nog een lading pillen. De koorts is beter, ik denk heel voorzichtig dat ik misschien wat minder pijn begin te hebben in mijn rug. Maar over het algemeen is het hier al de hele vakantie miserie. En ik weet niet of het dus is omdat ik a) oververmoeid en emotioneel ben b) vreselijk ziek ben of c) gestopt ben met roken.

Of een combinatie van de drie, natuurlijk. Alleszins: tot ik me wat beter voel, zal het hier waarschijnlijk stillekes blijven. Ik heb het druk met wentelen in zelfmedelijden en cultiveren van paniek. Pardon.

Het rare met even niks schrijven op een blog is dat het dan lijkt alsof de eerstkomende post belangrijk wordt. En omdat ge ook niet elke dag kunt schrijven dat het eigenlijk een beetje lastig is momenteel, dan stelt ge het nog maar eens een dag uit. Morgen misschien beter.

Maar eigenlijk is dat een illusie, natuurlijk, van dat belangrijk zijn. Alsof iemand van jullie plots zou zeggen: jamaar zeg, weeral een post over vermoeidheid, verdriet, en ze is daar weer met haar ziek zijn. Allez, het kan wel zijn dat jullie dat zeggen, maar ik heb er het volste vertrouwen in dat jullie dan gewoon wegklikken, eens oogrollen en gewoon iets anders gaan lezen.

Niks belangrijks te melden, dus, vandaag. En toch schrijven, maar dat is omdat ik iets belangrijks te vragen heb.

Ik wil namelijk graag weten wie volgens jullie de leukste Disney-vrouw is, zodat ik dan mijn kostuum voor oudejaar kan bijeenzoeken/huren/knutselen. Een prinses? En welke dan? Of een heks? Maar dan wel een knappe, natuurlijk. Zeg het eens, internet!

(Niet Sneeuwwitje, want het huishouden doen bij zeven dwergen, dat past niet bij mijn persoonlijkheid.)