Year: 2012

Neen!

Ik maakte mij eens kwaad.

Gisteren las ik in de gazet verschillende artikels over man-vrouw-ongelijkheid. Over de loonkloof. Over die topjobmevrouw die heel fel verkondigt dat het allemaal ons eigen schuld is. Over de draagkracht van vrouwen ook, en de investering in je gezin. Over armoede ook, over armoede bij vrouwen. Schrijnend, zowel het gekibbel als de cijfers.

Het zijn cijfers, maar er zitten zo veel verhalen achter. Als ik aan die verhalen denk, dan word ik ongelooflijk kwaad. En droevig. En dan weer kwaad.

Na de vorige keer, en de impact daarvan, heb ik even geen zin om mij nog eens online boos te worden. Mijn mailbox is nog maar net stil, en ik hou voorlopig wel van die stilte. Maar lees de highlights van het rapport, als u vijf minuten tijd hebt. Vloek misschien eens, maar alleen als u het meent. We zijn dan al met twee.

En 8 maart is het vrouwendag, dat ook. Ik kan u nu al adviseren die dag niet met dezelfde boutades af te komen als vorig jaar. Het is niet omdat ik mij niet online boos maak, dat ik uw neus niet kan afbijten in het echt.

eten projecten

Die met de haloumi. #dzv2012

Het wonder is geschied: dagen zonder vlees 2012 is begonnen, en na 12h zijn we nog altijd niet flauwgevallen van de voedingstekorten. Dat was wat mij het meest verbaasde, trouwens, dat het lief op facebook zei dat we zouden deelnemen, en dat er meteen in de commentaren werd geroepen over “Succes met uw ijzertekort!” en “Zo onverantwoord”. Ongeveer de helft van de mensen die wij kennen eten nochtans vegetarisch, en die zien er allemaal redelijk gezond uit, op een doorsnee dag.
Geen vooroordelen alhier dus, alleen eten wij van tijd tot tijd al graag eens een stukske vlees. En de dochter, die zou zich zieketen in all things gekapt. Normaal eten we zo’n vijf keer per week dier, waarvan minstens twee keer waterdier. Ouders aan zee will do that to you. Maar de komende 40 dagen gaan we die frequentie dus naar beneden halen: geen vlees is het idee, maar ik permitteer mijn gezin wel zowat één keer per week een viske, heb ik beslist.

Dat wij omringd zijn door geenbeesteneters zorgt ervoor dat we wel het één en ander kennen van dat geenbeesteneten. Zoals haloumi. Kent u haloumi? Man, dat is lekker. Een vaste, zoute kaas die u kunt bakken in de pan. Verkrijgbaar bij uw lokale wereldse winkel of gewoon in de Delhaize. Heerlijk, en op zijn best met iets fris erbij geserveerd. Zoals hieronder: een lauwe couscoussalade met courgette, venkel, aubergine, hazelnoten en een dressing van limoen, bladpeterselie en koriander. Ik heb gescoord zonder vlees op dag één. En we zijn nog maar begonnen.

Met haloumi! #dzv2012

Ja!

The Muppets are everywhere.

Ik ging u al een tijd een foto tonen van mijn Miss Piggy, die mij vorige week werd opgestuurd…jammer genoeg nam het gedochterte haar in beslag meteen na aankomst en kan ik dus enkel over de dame beschikken als mijn kleine in de babyfabriek is en ik toevallig thuis. Met enige vertraging dus: ik heb een Miss Piggy gekregen. Omdat er een nieuwe Muppets-film uit is!

Naar aanleiding daarvan: ik zit hier met muppetsdilemma’s.

Ik heb kaartjes voor de film, namelijk. En die zorgen voor twijfel. Zal ik Mira meenemen of thuislaten? Ze is nog nooit in een cinema geweest, en zou het fantastisch vinden denk ik. Maar ik vermoed ook dat ze nog net te jong is voor The Muppets. En ik wil het zelf zo graag zien, dus ik heb geen zin om halverwege met een verveelde peuter weg te moeten lopen.
Dilemma twee is zo mogelijk nog moeilijker. Ga ik naar de orginele of naar de Nederlandstalige? Mijn instinct zegt: origineel. Wegens dat dat toch meestal een pak fijner is om naar te kijken. Wat is dan het probleem, zegt u? Wel. DAN MIS IK IWEIN SEGERS!

Dilemma’s, dilemma’s. Volgende week ongetwijfeld een ontknoping, maar ondertussen: een trailer! En een facebookpagina!

werk

De reden.

Soms vloek ik op mijn job, u heeft daar geen gedacht van. Er is de verschroeiende onzekerheid over werk volgend jaar, elk jaar opnieuw. Er zijn de constante reorganisaties en veranderingen die ervoor zorgen dat ge geen moment rust hebt. Er zijn de slopende examenperiodes, de dagen met meer stress dan ik ooit in de privé heb gehad. Er zijn de ergelijke commentaren van mensen die denken dat de job een aaneenschakeling van vakanties is, en dat de reden is waarom we dit doen.
Maar dan gebeurt er zoiets als vandaag, en dan weet ik haarscherp waarom ik dit doe. En graag voor altijd wil blijven doen.

De afgelopen drie dagen hadden we op school van deel 2 van Project Muzische Vorming (deel 1- zie hier). De studenten werken in dit deel zelfstandig naar een toonmoment toe, wij coachen. Mijn partner in dat proces, S., is docente beweging/dans. Gisteren, vlak voor het einde van de dag, gingen we kijken naar wat een bepaald groepje al had. En dat was niet zo fijn om te zien: nogal ondoordacht, niet afgewerkt, ongeconcentreerd,…. Dus deden we oefeningen met hen. En probeerden we te coachen naar hoe ze hun –op zich niet slechte– basisidee konden uitwerken. We zeiden tegen elkaar bij het buitengaan dat we hoopten dat ze het snapten nu. You can lead a horse to water but….

Vandaag. Late namiddag. Die groep roept ons en vraagt of ze mogen tonen wat ze hebben gedaan. We worden op een stoel geplant. Ze gaan in startpositie staan, worden opeens heel ernstig en beginnen. De eerste vier bewegingen zijn zowat letterlijk uit de oefeningen die ze van S. hebben gehad, maar wel perfect uitgevoerd. En dan opeens blijken ze daar vanalles bijgemaakt hebben. Schoon. En uitgevoerd met opperste concentratie en met vreselijk veel zin voor afwerking. Geen giechel. Geen moment uit hun rol. Schitterend.

Ik kon alleen maar blinken en moest heel hard glimlachen om mijn tranerige ogen te verbergen.

Hun eigen fierheid op wat ze hadden gedaan. Hun geluk, dat ze opeens iets gevonden hadden waarvan ze niet eens wisten dat het in hen zat. Dat is de reden waarom ik het doe. En niks anders.

projecten

Ik heb ook niks gezegd.

Ik heb ook niks gezegd, ik. Maar misschien las u hier al, in de renaissance van de blogosfeer. Toen bloggen de eerste keer hip was geworden. Daarna zou het nog een paar keer in en weer uit zijn, en weer in en weer uit, en elke keer zuchtten wij die al meegaan sinds de nederzettingentijd een beetje, en we schreven nog een stukske. Maar misschien las u hier dus al, in 2008. Dan weet u vast meteen wat ik niet zeg. Dat van dat roze, en overweldigend veel leute, zo wijven onder elkaar.

Voor al de rest, u die geen idee heeft waarover het gaat: zet een groot roze kruis in uw agenda van 12 tot en met 18 maart. Zelfs als u een piemel heeft, ja, want wijven zijn niet discriminerend. Wij staan open voor andersdenkenden, anderstaligen en andersgeslachtigen.
Enfin. Het komt dus echt. De Editie 2012. We hebben een hashtag, hipperds dat we zijn, nieuwe tagline, we zijn bezig met de dagthema’s en ons mannelijk werkpaard knutselt aan techniek, lay-out en logo. Ondertussen lakken wij onze nagels. Ook belangrijk.

Als u op de hoogte wilt gehouden worden, emailsgewijs: laat een commentaar achter. Met een bestand emailadres. Ja, het is tegen u, hdbfgdshvdsd@htdvchs.org.