Gisteren las ik in de gazet verschillende artikels over man-vrouw-ongelijkheid. Over de loonkloof. Over die topjobmevrouw die heel fel verkondigt dat het allemaal ons eigen schuld is. Over de draagkracht van vrouwen ook, en de investering in je gezin. Over armoede ook, over armoede bij vrouwen. Schrijnend, zowel het gekibbel als de cijfers.
Het zijn cijfers, maar er zitten zo veel verhalen achter. Als ik aan die verhalen denk, dan word ik ongelooflijk kwaad. En droevig. En dan weer kwaad.
Na de vorige keer, en de impact daarvan, heb ik even geen zin om mij nog eens online boos te worden. Mijn mailbox is nog maar net stil, en ik hou voorlopig wel van die stilte. Maar lees de highlights van het rapport, als u vijf minuten tijd hebt. Vloek misschien eens, maar alleen als u het meent. We zijn dan al met twee.
En 8 maart is het vrouwendag, dat ook. Ik kan u nu al adviseren die dag niet met dezelfde boutades af te komen als vorig jaar. Het is niet omdat ik mij niet online boos maak, dat ik uw neus niet kan afbijten in het echt.