Alles van waarde is weerloos
Ik heb een massa werk. Niet zo leuk werk ook: studiefiches maken. De deadline begint dichtbij te komen, en ik heb wat stress. Ik zou dus eigenlijk moeten werken.
Het bewijs? Deze middag achtereenvolgens: havermoutkoekjes, chocoladetaart en merengue gemaakt.
Er zijn weer blog awards, blijkbaar. Nieuwe. Van De Weekend Knack, dat is een boekske op papier. De mensen die op regelmatige basis mijn serverkosten helpen meebetalen (aka de lieve vrienden van de reclameregie) organiseren mee, en dan ben ik redelijk mild gestemd. Al was het maar omdat ge daar op doorsnee vrijdagmiddagen grote bokalen vuile spekken in uw handen gestopt krijgt. Mmmm, vuile spekken.
Ik zie overigens bij de sponsors Essentiel staat, en als dat betekent dat er kleren van Essentiel te winnen zijn, dan wil ik winnen. Aja, zo ben ik wel: materialistisch indien nodig. U mag dus op mij stemmen, maar het moet niet.
Voor de rest valt het mij op dat er onder de genomineerden een aantal dissonante stemmen te horen zijn. Er wordt wat gemord en onverschillig gedaan. Awoert geroepen en met de ogen gerold. Ik moest daar mee lachen. Het is precies 2006 all over again. Maar dan een stuk braver en minder schuimbekkend.
Enfin. Blogawards. Wie had dat ooit gedacht. Net nu de voormalige felle muil van de blogs recentelijk liet vallen dat hij waarschijnlijk nog eens gaat schrijven, binnenkort. Begin er maar aan Tom, we rekenen op u. De lijst staat hier.
Wie vriend is met mij op de facebooks van deze wereld, heeft dat al gemerkt, maar voor al de rest: ik ben een beetje verslaafd tegenwoordig. (Ik ben niet alleen trouwens. De keizwangere en ik overwegen de oprichting van een fanclub. Koen Wauters gaat het wel verstaan.)
11 nummers tussen grijns en krop in de keel, dat is Ploegsteert, de nieuwe van Het Zesde Metaal. Sinds de arrivé hier thuis niet weg te branden uit mijn CD-speler en een perfecte compagnon voor die lentemiddagen dat het geen lente wil worden. Ge weet wel. Sommige zinnen zijn zo schoon dat ik ze overal zou willen opschrijven omdat ik ze dan altijd maar opnieuw kan lezen. Ik zeg “zou willen”, maar ik doe dat eigenlijk ook een beetje. Opschrijfdrang, ge moet dat dus niet hebben voor uw gemak.
Uit het nummer over Frank Vandenbroucke, bijvoorbeeld. En in Ploegsteert zei de pastoor: \’Ik wist van niets. Maar God is van onze parochie en rijdt met de fiets.\’ Dat laatste nummer ook, met drie, over een kindje krijgen. Man zeg.
Of mijn persoonlijke favoriet: Ge zwiegt.
Ge zwiegt omdat je de dingen niet kun benoemen of uit verdriet. De woorden zijn met veel te veel, ge krijgt ze door uw kele niet. Ge zwiegt omdat je de dingen niet kun benoemen of uit verdriet. Ge zoekt hoe dat je ‘t zeer verzocht, maar oplossingen zijn zo simpel niet.
Ploegsteert. Man zeg. Koop die plaat, en rap een beetje.
Snelste weg naar droomhuis, deel A. Status. Aannemer gekozen. Contract getekend. Bijna alle materiaal gekozen. Start werken: nog in april.
Snelste weg naar droomhuis, deel B. Status. Principieel akkoord over tuin. Landmeter heeft het opgemeten. Kadastrale splitsing aangevraagd. Vermoedelijke afbraak gebouwen: binnen 3 maand.
Een welgemeend hoera is hier aan de orde, jaja.
Niet alleen was vandaag Dag 2 op school voor de dochter, en had ik met al dat bangmaken van iedereen evenveel schrik als voor Dag 1 (onterecht, zo bleek. Mijn kleine blijft voorlopig haar heldhaftige zelf.), maar vandaag werd mijn mama ook geopereerd. Spannende dag, dus, en zo’n dagen zorgen er altijd voor dat ik doodop ben achteraf.
Een rug. Ge beseft niet dat ge dat hebt, tot het eens goed fout gaat, ik moet u dat niet vertellen. En aangezien la mama de laatste weken om de haverklap viel omdat haar been het opeens niet meer deed, was het toch wel goed fout. Bij de eerste val was ik er trouwens bij, en heb ik haar uitgelachen omdat ze zich niet kon rechthouden op haar naaldhakken. Zo ben ik, ja. Bij van 8 van die dag kon ik al minder lachen.
Enfin. Na een specialist die volgende week zou opereren en dingen vastzetten maar dan afgekeurd werd door de huisarts (wij noemen hem liefdevol specialist-slager nu) werd een tweede specialist gevonden die wel het vertrouwen kreeg van de volledige clan en ging ze vandaag onder het mes.
Stress dat ik heb gehad. De laatste zes jaar ben ik niet zo dol meer op volledige narcose. Maar alles is ok, ze is wakker en op haar kamer. Ze kan haar benen bewegen en normaal mag ze morgen al eens uit haar bed. Hoera!