Sta of zit op een strand, op een warme zomerdag. Het is druk op het strand.

Sluit uw ogen. Rondom hoort ge een geroezemoes dat altijd vertrouwd is. Ge hoort de zee, maar niet te luid. Ge hoort kinders roepen en spelen. Ge hoort mensen praten en lachen, maar ge kunt niet verstaan wat ze zeggen. Ge hoort getik van beachbal, gegiechel van pubers, gespetter in de golven, gegil omdat het water altijd net te koud is. Een GSM die afgaat, in de verte. Een kindje dat een keel openzet, ook al ergens ondefinieerbaar. Af en toe een meeuw. En de wind, altijd de zeewind, om uw hoofd.

Alles klinkt dichtbij en veraf, als een dikke brij van onbezorgdheid en geluk die als een deken om uw schouders ligt en uw hoofd en gemoed vult.

Dat vind ik één van de mooiste geluiden ter wereld.

Op Luiewijvenweekend geweest en daar een luiewijvenlangweekend aangebreid. Over het eerste deel kunnen we kort zijn:
What happens in Assenede, stays in Assenede.
In dit geval is dat voor sommige elementen van het weekend een positieve zaak. Laten we het houden op: ik heb weinig geslapen, veel gelachen en lekker gegeten. En het was kort, wat mij betreft had ik nog wat langer over de meetjeslandse velden kunnen staren.
Van Assenede ging het naar Brussel, alwaar ik in goed gezelschap vertoevend naar het songfestival keek, en op mijn telefoon. Waar ik ook mijn lief iemand zag opmaken om iets te doen als die keer met “Dank u voor de herkenning”. Hij deed het trouwens, met dresses from den aldi. Het lief glunderde, ik heb traditiegetrouw met mijn ogen gerold.
Brussel werd Gent en Gent werd de zee. Waar ik op het strand speelde met mijn kindje, koffie dronk met mijn ouders, de zee koud vond en de dijk warm, ijsjes, hamburgers en frietjes at, de zon zag ondergaan met mijn lief (we hebben debielekesfoto’s genomen, ja) en deze ochtend met de dochter achterop door zwin en polders fietste.

De zee werd weer Gent en heerlijk luieren werd: ik ga dan dringend eens mijn planning maken voor de examenmaand.

Ik wou dat ik altijd een lui wijf kon zijn. Zeker als de zon schijnt.

Sinds Mira naar school gaat zijn wij nog meer ingebed in de buurt. De school is van structuur en gedachte zodanig dat de kindjes elkaar allemaal kennen, namelijk. Dat is zo fijn, u heeft daar geen gedacht van. Er wordt wat afgezwaaid op straat en in de speeltuin, tegenwoordig.

Of zoals vanmiddag, aan plage tatoeage. Net gearriveerd voor het eerste pootjebaden van het seizoen, bleek toch wel dat Luna daar ook was zekers. Die is een pak ouder, maar fan van de kleine. En de kleine van haar.

En dus was het opeens heerlijk rustig toekijken aan de kant, terwijl de grote kinders met de kleine kinders in het water speelden.