Ze staat voor mij bij onze vaste apotheek, en geeft haar bestelling door in gebroken Engels. Een grote, gitzwarte mevrouw, met een al even grote glimlach. In een echt donker gezicht vallen blinkend witte tanden natuurlijk nog meer op, maar ze lacht wel degelijk heel breed. En klaterend luid. Na koetjes, kalfjes en dafalgan haalt ze een enveloppe uit haar tas.
Could you help me with this? I don’t understand.
De apotheker bekijkt de brief en fronst een wenkbrauw bijna tegen haar haarlijn aan. Ze zoekt en draait en zegt “I’m looking for a phone number where you can get more information. No there’s no phone number. Hm.”
Ze kijkt me vragend aan en geeft me de brief. Dat is toch wat ik denk dat het is neen?

Yup. It is.
Ze kijkt wat verbaasd als we haar uitleggen wat in de brief staat.
Yes, i know i have to vote. Oh, the letter is not about the election? It is? I have to *work* on election day? And what do I have to do? Take passports and check lists? In Nederlands?

Well. Euhm. Ok.

Als ze de apotheek verlaat hoor ik haar klaterend schateren op de stoep. En ik vind het jammer dat ik niet op de VIP-school moet stemmen.

Gemengde gevoelens, hier, zo aan het einde van de grote vakantie. Spijtig dat ze voorbij is, natuurlijk, want het was zalig en ontspannend. Er is het vaste voornemen me niet te laten meezuigen in hectiek en stress, en het bange hart dat daarmee gepaard gaat. Want ik heb nog wolken in mijn hoofd, en heel veel uitstelgedrag in mijn genen.
Maar aan de andere kant ben ik best wel toe aan wat regelmaat en ritme, na twee maanden heerlijke chaos. Ik heb ook weer zin om echt te werken en echt les te geven. Zin in jonge mensen om me heen, aan het begin van een gans leven en de wereld aan hun voeten. Zin om tweedejaars te zien en de branie die daarmee gepaard gaat. Zin om derdes voor mij te krijgen, die tijdens de zomer plots zoveel volwassener geworden zijn.

Voorzichtig goesting naar de melancholie van herfst en wollen truien, ook. Naar licht huiverend op hoge laarzen de ochtendlucht instappen. Wind in mijn haar. Sjaal een extra slag om. Verlangend naar de pas geboekte reis naar de zon begin februari, die de gedachte aan de altijd te lange donkere maanden nu al draaglijk maakt.

Ik ben al twee weken bezig, ondertussen, en voor de mini is morgen wel een beetje bijzonder en toch ook weer niet. Ze ging geregeld naar opvang, deze zomer, op school. En ze zit morgen gewoon weer in hetzelfde nest, met dezelfde juf. Geen stress dus, bij haar. Een beetje uitkijken naar, dat wel, maar ze is er precies heel gerust in.

Herfst 2012, maat. De herfst waarin ik 35 zal worden. De herfst waarin mijn peuter echt een kleuter wordt. De herfst waarin u mijn lief vaker op tv zal zien dan ooit. De herfst waarin ons huis niet meer verbouwd moet worden.

Zin in.