Ze staat voor mij bij onze vaste apotheek, en geeft haar bestelling door in gebroken Engels. Een grote, gitzwarte mevrouw, met een al even grote glimlach. In een echt donker gezicht vallen blinkend witte tanden natuurlijk nog meer op, maar ze lacht wel degelijk heel breed. En klaterend luid. Na koetjes, kalfjes en dafalgan haalt ze een enveloppe uit haar tas.
Could you help me with this? I don’t understand.
De apotheker bekijkt de brief en fronst een wenkbrauw bijna tegen haar haarlijn aan. Ze zoekt en draait en zegt “I’m looking for a phone number where you can get more information. No there’s no phone number. Hm.”
Ze kijkt me vragend aan en geeft me de brief. Dat is toch wat ik denk dat het is neen?

Yup. It is.
Ze kijkt wat verbaasd als we haar uitleggen wat in de brief staat.
Yes, i know i have to vote. Oh, the letter is not about the election? It is? I have to *work* on election day? And what do I have to do? Take passports and check lists? In Nederlands?

Well. Euhm. Ok.

Als ze de apotheek verlaat hoor ik haar klaterend schateren op de stoep. En ik vind het jammer dat ik niet op de VIP-school moet stemmen.