Gemengde gevoelens, hier, zo aan het einde van de grote vakantie. Spijtig dat ze voorbij is, natuurlijk, want het was zalig en ontspannend. Er is het vaste voornemen me niet te laten meezuigen in hectiek en stress, en het bange hart dat daarmee gepaard gaat. Want ik heb nog wolken in mijn hoofd, en heel veel uitstelgedrag in mijn genen.
Maar aan de andere kant ben ik best wel toe aan wat regelmaat en ritme, na twee maanden heerlijke chaos. Ik heb ook weer zin om echt te werken en echt les te geven. Zin in jonge mensen om me heen, aan het begin van een gans leven en de wereld aan hun voeten. Zin om tweedejaars te zien en de branie die daarmee gepaard gaat. Zin om derdes voor mij te krijgen, die tijdens de zomer plots zoveel volwassener geworden zijn.

Voorzichtig goesting naar de melancholie van herfst en wollen truien, ook. Naar licht huiverend op hoge laarzen de ochtendlucht instappen. Wind in mijn haar. Sjaal een extra slag om. Verlangend naar de pas geboekte reis naar de zon begin februari, die de gedachte aan de altijd te lange donkere maanden nu al draaglijk maakt.

Ik ben al twee weken bezig, ondertussen, en voor de mini is morgen wel een beetje bijzonder en toch ook weer niet. Ze ging geregeld naar opvang, deze zomer, op school. En ze zit morgen gewoon weer in hetzelfde nest, met dezelfde juf. Geen stress dus, bij haar. Een beetje uitkijken naar, dat wel, maar ze is er precies heel gerust in.

Herfst 2012, maat. De herfst waarin ik 35 zal worden. De herfst waarin mijn peuter echt een kleuter wordt. De herfst waarin u mijn lief vaker op tv zal zien dan ooit. De herfst waarin ons huis niet meer verbouwd moet worden.

Zin in.