De afgelopen dagen waren wij eerst hier en dan hier, dus was het oorverdovend stil aan deze kant van het internet. Stiller dan de festivalcamping om kwart na vijf in de ochtend, toen een haan mijn dochter met schrik wakkerkraaide en ik opeens in haar slaaphok lag. Dat was gezellig. Net zoals de hele reis, overigens. Ik heb een heleboel geschreven, maar het is donker op het terras, en het staat in mijn boekje, dus ik kan het nu niet overtikken. Logistieke problemen in de Brugse Poort, waar wij trouwens ook plotsklaps geen appelboom meer hebben door drie verschillende ziektes. Ik dacht al dat die neerdwarrelende rupsen niet veel goeds voorspelden.

Enfin. Veel te vertellen, u hoort het al. Maar eerst moet ik nog naar Kiewit, om te kijken of ik mijn verbrande schouders nog roder kan laten worden. Ik geloof er alvast in!