Alles van waarde is weerloos
Pepatino.be: sinds ik van meiske naar meiskesmama ging is dat mijn favoriete webwinkel. En wat blijkt? They love us like we love them, en dus kreeg Mira een cadeautje toegestuurd vandaag.
Om middernacht beginnen de solden bij hen. Ik ga morgenvroeg klikken en inslaan in grotere maten dan een 98 (vroeg of laat groeien ze er toch in), en ik ken massa’s mama’s die hetzelfde doen. Nieuwbakken moederkes: gouden tip, die pepatino.
Ik ga eens stoefen zie. En mensen doen blozen.
Sinds wij aan het verbouwen zijn, fase 631, ook wel bekend als DE LAATSTE KEER DAT WE ECHTECHT VERBOUWEN, hebben we hier thuis een extra paar handen, bij elke stap. Handen van mijn papa. Afbreken, uitbreken, sleuren: die mens heeft hier al bergen werk verzet. En met drie gaat dat dus veel sneller dan met twee, dat is zo.
Bovendien kan mijn vader elektriek leggen en is hij ook daarmee hier bezig, de laatste maanden. Zoals deze week: alle elektriciteit ligt klaar, zowel in het tweede verdiep (helemaal afgewerkt!) als op de gang/badkamer. Het is niet gemakkelijk, ons plan, want wij zijn van die mensen die afkomen met “indirect licht daar” en “een ledstrip daar rond dat volume” en al. Enfin, gisteren en vandaag heeft hij weer de hele dag gewerkt en ik ben zo blij met het resultaat dat ik wel kan janken.
En mijn mama dan. Die was geopereerd aan haar rug, weet u nog? En die heeft nu al een paar maand de kriebels omdat ze eigenlijk wil komen meehelpen en wij zeggen dat ze moet rusten. Ze heeft de afgelopen maanden constant de dochter opgevangen, zodat die niet in een huis vol losliggende kabels en rondslingerend puin moest rondlopen, maar ze vond nog altijd dat ze niet genoeg deed. Nu ze aan de beterhand is, is er geen houden meer aan: deze week heeft ze vier manden strijk voor mij gedaan en vandaag was ze de hele dag hier terwijl papa de elektriciteit kwam in orde maken en ik aan het werken was. Om gewoon efkes onze leefruimte en keuken van onder tot boven te poetsen. Inclusief de keukenkasten. Ik heb dus niks meer in huis nu dat al jaren ligt te sterven, alle stof is weg, en mijn terras is zo netjes dat ik daarnet een gevoel van gezelligheid ontwaarde, toen ik een taske koffie zat te drinken.
Ze zagen er allebei doodmoe uit, vanavond. En ik voel mij dan een beetje schuldig, want zo’n pensioen, dat is feitelijk vooral om te rusten, nietwaar? Maar maat toch, het feit dat ik zie dat het hier zo goed vooruit gaat met dat verbouwen en daarenboven voor het eerst in weken de afwezigheid van stof en vuil, zorgt ervoor dat ik een innerlijke rust ervaar waar een in oranje tafelkleed gehulde tibetaanse monnik stikjaloers van zou worden.
Dus ja, ik kus mijn twee pollekes. En laat het gezegd zijn: mijn ouders heersen keihard.
Het hele huis staat vol badkamerspullen. En wat we hebben gekozen, zoveel weken geleden, vinden we nog steeds mooi. De loodgieters en de mannen van artenova werken zich uit de naad om alles rond te krijgen: vandaag kwam er een nieuw plafond in de eerste inkom, het toilet beneden werd in gebruik genomen en als ik die rode en blauwe buizen in de bouwwerf-badkamer goed begrijp, liggen zowat alle buizen klaar voor de nieuwe aansluitingen.
In de gang staan OSB en gyproc en profielen te wachten om samen het masterplan voor het eerste verdiep te vormen.
En mijn pa, die heeft vandaag de elekticiteit op het tweede helemaal afgewerkt, met propere schakelaars en alles, en morgen komt hij de badkamer doen.
Dit wordt het coolste huis, ooit. Ik voel het.
Een tijdje geleden kreeg ik een mailtje van een juffrouw. Of ik eens een T-shirt wilde maken bij vistaprint en de service eens wilde testen. Ik zei ja, en toen ging ik kijken op de site en zei neen. Aangezien het lief en ikzelf allebei geen T-shirts in het beschikbare model dragen. Na mijn neen kwam de vraag of ik dan in de plaats misschien visitekaartjes wilde maken.
Hell yeah. U gaat dat misschien stom vinden, maar ik heb dat niet, visitekaartjes. En ik vind dat ongelooflijk volwassen. En nu heb ik er wel, dus ben ik opeens een grote madam. Als u mij nog eens tegenkomt zou het kunnen dat ik u eens mijn kaartje geef. Gewoon omdat ik volwassen ben.
Ik maakte twee soorten: eentje voor ons twee samen, eentje voor het lief, omdat die dat soms wel nodig heeft. 25 stuks van elk, 5,49 euro voor de gewone, 10,23 euro voor de soort met het logo. Daarbij kwam dan nog BTW en verzendkosten. Funny thing, trouwens: 4,78 euro voor de langzame verzending (dat is 21 dagen), en voor een veelvoud van dat bedrag kunt u de verzendtermijn verkorten. Omdat ik 25 euro verzendkosten voor een bestelling van 15 euro wat overdreven vond, nam ik langzaam. En dus kreeg ik mijn kaartjes begin deze week, voor een totaal van 20,5 euro. Ik heb er geen idee van of dat duur is, of goedkoop. Want ik had tot voor kort dus nog nooit visitekaartjes gehad.
De kaartjes zelf vind ik mooi en goed gelukt, de website zelf werkt handig en is compleet dummyproof (ik was op 15 minuten klaar met beide ontwerpen), maar het aanbieden van allerlei extra’s (briefpapier, visitekaartjeshouders, watnogmeer) bij de bestelprocedure zorgde ervoor dat ik het gevoel had dat men mij en passant meer geld afhandig wilde maken. Een beetje zoals er bij de kassa in den delhaize al die lekkere snoepen (en sigaretten. mmmm, sigaretten) staan, maar dan virtueel. Ik ben nogal aan: ik heb enkel dat nodig, laat mij gerust, maar misschien vinden andere mensen dit net added value.
Voor de rest is vistaprint nu de nieuwe vriend in mijn mailbox. Een beetje zoals de fotowebsites waar ik jaren geleden eens prints bestelde, de online outletstores die ooit van mijn klandizie mochten genieten en die gasten van de roddelwebsite die mij blijven bestoken met hun nieuwsbrieven: allemaal in hetzelfde bedje ziek. Sinds 7 juni ontving ik 15 mails van vistaprint. Als ik binnen de 48 uur bestel nu, bijvoorbeeld, zijn mijn verzendkosten gratis. Maar ik heb nog visitekaartjes, voorlopig en laat dit een tip zijn voor al deze online services: als ik één mail om de twee weken krijg, dan lees ik die waarschijnlijk. Als ik er om de twee dagen één krijg, dan markeer ik die automatisch als gelezen en gooi weg. Just saying.
Weet ge. Ik ga er gewoon niet meer over zagen.
Niet over dit.
En niet over dit.
Morgen schrijf ik iets over een cadeautje dat ik gekregen heb, en de eindeloze stroom mails die ik sindsdien mag ontvangen van het bedrijf in kwestie. En daarna loot ik uit wie een fatboy-cadeautje krijgt. U mag allemaal doen alsof ik dat schrijf in een comfortabele zetel in een kraaknet huis, waar ook een badkamer inzit. Als u allemaal heel hard doet alsof, dan ga ik het vast zelf ook geloven.