“Laat mij anders vijf minuten grust” snauwde ik. “Ik ben in paniek en ik ga nu een cola drinken, een sigaret roken en rustig proberen worden.”

Het was half drie, ik stond buiten op onze stoep te roken, en en zag hoe de dikke regendruppels het stof op mijn pijnlijke armen in vuile vegen veranderde. Ik ademde diep in en uit, en sloot mijn ogen.

Vijf minuten later stapte ik weer binnen, in de chaos die eerst onze inkomhal was, maar nu alleen maar een jeukende puinhoop van half afgekapt plakwerk. “Beter” mompelde ik. Meer om mezelf te overtuigen dan voor mijn lief en mijn vader. “Het ligt hier nu, we kunnen het maar beter proberen wegkrijgen”.

Ik ben een fel wijf, soms. Een hele tijd geleden vroegen we offertes voor een laatste verbouwingsfase en toen die boven ons budget bleken, besloten we zelf af te breken. Af te kappen. In het vuil te ploeteren.
Ik ben niet bang om mij vuil te maken, neen. Ik sleur stenen en zware bakken als een echte. Ik ga muren te lijf met een boorhamer en zet zonder angst koevoeten in gipsen plafonds. Een stofmasker assorteert schoon bij mijn warrig haar, en ik heb zelfs een paar schoenen zonder hakken gevonden voor zulke gelegenheden. Ik kan daar allemaal tegen, en ik doe dat zelfs soms graag.

Maar echt, als ik midden de afbraakmiddag onze zorgvuldig afgeplakte woonruimte binnenga voor een flesje water, en het blijkt dat het afplakken niet gewerkt heeft en er overal overal een dikke laag stof ligt en ik bedenk dat ik twee uur later mijn kindje van school moet afhalen en dat die naar huis moet komen en het boven ook miserie zal zijn, met dat fijn stof, op de — ook zorgvuldig afgeplakte — slaapkamers en badkamer, dan heb ik enkel nog blinde paniek.

Zo van die momenten dat ge het opeens niet meer ziet zitten. Een cola, een sigaret en een regenbui, dat helpt in zo’n geval. En een lief en een papa die binnen rustig en standvastig voortwerken, natuurlijk. Ik denk dat ze alleen af en toe even pauzeren om eens naar elkaar met hun ogen te rollen over mijn drama-gehalte.