Ik besta echt. Mijn dochter is echt, mijn lief is echt, mijn huis is echt, mijn vrienden en familie zijn echt. Mijn naam is echt en met een paar eenvoudige googlebewegingen te achterhalen. Op de sociale netwerken ben ik wie ik echt ben, met mijn echte naam.

En gij?

Allez, ik vraag het maar efkes. Want gisteren kreeg ik een berichtje, via dit weblog. Of ik dat wist, dat er een mevrouw op een internetforum en op een facebookgroep heelder teksten van kerygma overnam en deed alsof Mira haar dochter was. Allez, niet Mira, maar Lola. Ook geen lelijke naam, vind ik persoonlijk, maar dat is precies toch niet zo plezant, doen alsof andermans verhalen die van u zijn. Ik viel wat uit de virtuele lucht, en puzzelde stukje bij beetje een verhaal samen. Van op dat forum, en met de antwoorden die de lieve mevrouw van de mail gaf.
Het is heel vies allemaal. Er zijn foto’s van andere mensen, en daar dan de verhalen over mijn kleine erbij. En dan nog een ander kindje. Allemaal samen gepikkediefd op het internet.

Hetgeen me het meest overstuur maakte is dat in het verhaal van die mevrouw Lola vorige week overleden is. Een septische shock na een ongeval met een handje in de roltrap. Ring a bell?
Ik was daar van aangedaan, dat ze in haar hoofd dat kindje van mijn kindje haar verhalen laat sterven. En dat ze dat doet op de manier dat mensen die ik heel graag heb bijna hun kleine kwijtwaren, drie jaar geleden.
Ik heb Michel direct op de hoogte gebracht, natuurlijk. We hebben allebei iets achtergelaten op het forum in kwestie en ik heb een mail gestuurd naar de beheerders voor een IP-adres. We zijn ermee bezig dus.

Akelig is dat, dat ik weet dat de mevrouw die dat allemaal doet, en die zichzelf Tine noemt, dit allemaal leest. Dat ze weet dat ik het weet. Ik hoop dat ze me een mailtje stuurt, eigenlijk. Dat ze me uitleg geeft over hoe dat allemaal is kunnen gebeuren en waarom. Want ik wil dat weten, en desnoods zoek ik een andere weg, via andere instanties.

De dames van het forum, die zullen dit ook wel lezen, denk ik. Voor hen nog één iets, want ik kreeg vandaag nog een mail met twijfels: wij wisten van niks. Ik niet, en mijn onwettelijke evenmin. Mijn lief zou nooit nooit nooit zulk een zieke grap maken. Het is niet grappig en zulke dingen zullen dat nooit zijn. And really: met zijn dochter, die hij op handen draagt zoals wij hem op handen dragen? U kent ons niet, maar al wie ons wel kent zal daar gerust zijn beide handen voor in het vuur steken dat het zelfs niet bij hem zou opkomen.

En voor al de andere lezers hier. Ik ben echt. Ik hoop eigenlijk van u allemaal hetzelfde.