Ik heb nooit meer gedroomd en nooit harder verlangd dan toen ik een kind wilde. Op een dag was het daar, de wens, zomaar, uit het niets. Van bij het eerste moment allesoverheersend en geen ruimte voor twijfel latend. Met dank aan mijn biologische klok en vreselijk schattig grut in mijn omgeving. Mijn leven zou vanaf dat moment nooit meer hetzelfde zijn.

Toen het fout liep, was er even stompe pijn. Daarna vooral in kwellende wanhoop gedrenkt verlangen. Alleen nog dat. Gekmakend gehunker. De rest van de wereld, van het leven, kon me gestolen worden in die dagen. Ik heb nooit iets harder gewild. Ik heb nooit zo intens over iets gedroomd als toen over een positieve test. Daarna nooit zo hard naar iets gesmacht als naar de eerste stampjes, als bevestiging dat ze het fijn had, daar binnen, net naast mijn hart.

Ik heb nooit een grotere droom gehad dan haar vasthouden, vers op de wereld. Zien dat ze ok was. Voelen dat ze mij zou kennen zoals ik haar.

Als ik nu denk over de dromen en de verlangens die ik nu heb, dan lijken ze klein, haast onbestaand. Omdat het grote vervuld is, en ik met mijn ogen dicht nog kan voelen hoe hard dat jaar er heeft ingehakt.

Een mening. Ik heb er te veel, schijnt. Met dank aan mijn felle muil en een hoog inlevingsvermogen. Aan een flinke dosis misantropie en de drang heel kwaad of heel triest te worden als ik ergens door geraakt word. En dan wordt het op tafel gegooid. Hier, of desgewenst op de hoek van de straat als u me tegenkomt.

Het is het gruis van de steen die bij momenten in mijn maag zit en zo komt dat er dan uit. Ik kan dat niet tegenhouden en ik wil dat ook niet. Dus als u meningen wilt vandaag, en u frequenteert mijn virtueel erf niet buiten wijvenweek: klik in het rond en u vindt ze. Oppervlakkig verborgen tussen posts over mijn dochter en wat ik heb gekookt.
Vandaag doe ik geen mening, daarom. Want dit is geen masker dat ik moet afzetten.

Of misschien toch. Dit.

Want het moet gezegd: het was met enige verwondering en crescendo gaande “mo zeh” dat ik de lijst suggesties bekeek die u ons doorstuurde toen we vroegen:”hé, wijven, wat wilt ge graag eens als dagthema?”.
Opvallend veel ernstige dingen stonden daartussen. Maatschappelijk relevante thema’s, ideeën, politiek zelfs. Meningen quoi, u heeft ze blijkbaar en u kan ze niet kwijt.

En ik was verbaasd, ja, want ik weet niet of u dat beseft, maar u hebt dus een blog. En daarop kunt u alles kwijt wat u maar wilt. Niet alleen dingen over de kinders, of over de dingen die u maakt (twee dingen die ik overigens heel graag lees, versta mij niet verkeerd). Maar ook dingen die u denkt, dingen die u voelt, dingen waar u zich druk om maakt.
En dat kan ook als het geen wijvenweek is. Ik kan het u garanderen: het doet deugd, uw gedacht zeggen.
En we moeten daar bovendien eerlijk in zijn: de wereld is finaal om zeep als we geen mening meer hebben. Als we ons niet af en toe eens kwaad maken. Als we gewoon onze schouders ophalen en in onze cocon verder leven.

En dan hebben we het nog niet eens op de impact die dat zou hebben op het maatschappelijke beeld van de vrouw. Sterke vrouwen die geen schrik hebben al eens een scheen te raken, midden in het proces van het geweten schoppen. Dat hoort thuis in mijn droombeeld van een fijne wereld vol betrokken mensen die met elkaar in gesprek durven gaan, met open vizier. Mijn hoogstpersoonlijk utopia.

Dus dat is mijn mening van vandaag. Dat u allemaal ook meer meningen zou moeten schrijven, als deze week voorbij is. Ik ga ze lezen, want de passie van een ander is brandstof voor mijn gemoed.

*Weeral een disclaimer. Ik heb dit gisteren al geschreven, voor het busongeval en de stroom wijvenwekers die het om die reden niet doen vandaag, een mening schrijven. Ik heb daar respect voor, maar we houden het te goed hé, dames?*

Ja, het kan eigenlijk moeilijk anders, hoor ik mezelf zeggen. Ik moet haar in Drongen ophalen in de creche en die sluit om 18h en dat is een behoorlijk eind en met de fiets geraak ik er niet op tijd. En als het regent is acht kilometer best ver. Ze is nog klein, weetwel.
Ik nip van mijn koffie en glimlach alsof ik het zelf geloof.
Bovendien heb ik altijd veel materiaal mee. Computers en mappen met taken enzo.

Vooral een usb-stick, denk ik er in stilte bij. En één keer per week wat papieren die zelfs in mijn handtas passen. In mijn hoofd rol ik keihard met mijn ogen.

Na de paasvakantie gaat ze naar school, en dan kan het wel, zeg ik. Ik kijk er zelfs naar uit, zeg ik.

Mijn collega knikt begrijpend. Ik heb een punt. Ik wil wel, maar het is gewoon praktisch niet mogelijk.

Mijn werk ligt op 3,8 km van mijn huis. Waarvan 2 km langs het mooiste fietspad van de stad. En ik ga elke dag met de auto. Omdat ik te lui ben om te fietsen.

Wijvenweek gaat vandaag over kleine kantjes.

Disclaimer.
Bon. Dus. Maskers af, dat hadden we zelf beslist. Maar welk masker, gedomme? Ik gooi al acht jaar mijn leven, met bijhorende foto’s, op het interwebs. En ik ben nooit geschminkt, dus veel masker valt er hier niet af te zetten. Behalve dan dat ik totaal niet graag gefilmd word. Niks ongenadiger dan video, vind ik persoonlijk. Everyone looks like an idiot on video. Daarmee dat ik het toch maar gedaan heb.
Normaal gezien was het plan om er een peter-van-asbroeck-voice-over over te zetten, maar mijn computer wilde niet mee en ik ben te lui om uit te zoeken hoe ik dat kan oplossen. Wijven en techniek, het wordt nooit wat. Enfin. Deze ochtend besloot ik het idee af te voeren, en schreef ik de post hieronder. Maar vanavond plakte ik een streepje Beegees over het geheel, en kijk: u krijgt het toch. Denk er de voice-over gewoon bij. Hij was ironisch.

Make-uptutorials op youtube. Ik wist tot voor een paar dagen niet eens dat het bestond, en toen gebruikte zij een woord dat ik niet begreep (en nu al weer vergeten ben), ik smeet google open en hopla: de ontdekking van de avond. Anderhalf uur kwijtgemaakt met het gefascineerd kijken naar meisjes die zichzelf mooi maken en ons vertellen hoe dat moet.

Als ik wat meer tijd had, en geld om al die spullen te kopen, ik zou het allemaal uitproberen, maar dat kan niet: ik moet mijn tijd zonodig loos maken met facebook en youtubefilmpjes kijken.

Enfin. Het is helegans hip, dus u kent mij dan: hypster i. is a hypster en moet ook een tutorial. Het is niet zonder enige trots dat ik u voorstel: mijn ochtendritueel. Voor u in een tutorial gegoten.

Werelden zullen voor u opengaan bij het ontdekken van alle state-of-the-art producten die ik u ga leren kennen. Your life will never be the same. Zes tips die alles zullen veranderen.