Vandaag is een mooie dag. Vandaag is namelijk de dag dat wij de retro tiki-bar verkochten. Na acht jaar ergernis van mijnentwege.

Voor wij samenhokten stond de bar in de living van het lief. Hij had ooit een comedy-voorstelling gemaakt met een paar toen nog onbekende heren, en de bar was zijn loon. De bar op zich was niet zo erg, hoewel het mij onduidelijk is waarom iemand van zijn huis een soort café zou maken, maar de bijhorende stoelen: groot, lomp en oud. En had ik al gezegd: groot?

Na het samenwonen verhuisde de bar naar onze kelder. En de stoelen ook. Daar stonden ze anderhalf jaar in de weg, maar het was beter dan in mijn living, nietwaar. Toen we ons huis kochten, verhuisde de bar opnieuw mee, naar de zolder deze keer. Want naar de kringloopwinkel doen was geen optie (ahneen, want de bar WAS WEL EERLIJK VERDIEND). En op de zolder stond het ding, en de stoelen, vijf jaar in de weg.

Een maand geleden probeerde ik hem al te verpatsen. Maar het lief was resoluut: zo’n tikibar gaat 600 euro op de ebays van deze wereld, dus hij wilde er wel wat voor. Ik smeekte iedereen die we kennen hem te kopen, ik zette het ding op flickr, facebook, kapaza, 2ehands, enwatnogmeer.

Gisteren liep ik opnieuw te foeteren van dat spel staat in de weg en maandag beginnen we de zolder te verbouwen en ik ga hem gewoon naar het containerpark doen é maat. En gisterenavond las ik zowaar op de facebook van het lief dat iemand interesse had. Ik smeedde het ijzer heet en meldde dat we deze voormiddag thuis waren. EN DAT HIJ WEG MOEST.

En om half elf deze voormiddag was het zover. Buurman B. nam de laatste stoel mee naar buiten. En ik had een gerust hart. En ruimte op de zolder.

Vaarwel, gekke tiki-bar. Probeer niet te veel in de mensen hun weg te staan, wil je.