Fier ben ik op mijn kind, dat springt en vliegt en lief en beleefd is. En mooi. Ze is bloedmooi. Ze spaart kuren voor intieme kring en is buitenshuis altijd op haar beste gedrag, zodat ik ongeneerd trots kan zijn. Ik laaf mij aan complimenten, en ik krijg er die fijner zijn dan ik ze ooit zelf had kunnen bedenken. Dat ze altijd zo onversaagd gelukkig is. Dat ze zo vol in het leven staat, precies. Ik had niks meer kunnen wensen.

Fier ben ik op mijn lief, die springt en vliegt en de mooiste dingen maakt. Kasten, tekeningen, liedjes, en dingen die de mensen laten lachen. Ik laaf mij aan applaus en gelach, terwijl hij grijnst en buigt. Het is zalf voor de soms lange weekendavonden alleen.

Fier ben ik op mijn familie, die het onmogelijke kunnen, en altijd met hun hoofd omhoog verderdoen. Op mijn vrienden, die slim zijn en grappig en mooi. En zo vlot dat ik oprecht onder de indruk ben, somtijds.

Maar het ging over mijn eigen zeker? Eigen stoef, eigen lof vandaag. Welaan dan.

Ik, ik ben de dapperste van allemaal. U gelooft mij misschien niet, maar ik ben echt keihard een durver.

Hier op mijn blog, maar ook in het echte leven. Ik ben moedig en ik durf en ik ben daar vreselijk fier op. Omdat het niet vanzelf komt, en ik vaak het liefst in een bolletje zacht neuriënd heen en weer wil zitten wiegen in plaats van de dingen te doen die ik doe. Ik doe ze toch, omdat ik weet hoe cool het uiteindelijk altijd is. Dat helpt.

Ik durf mijn ogen te sluiten, diep adem te halen en te springen, zonder te weten waar ik uitkom. Ik durf de consequenties bewust niet te overdenken.
Als ik zin heb om ergens over te schrijven, dan doe ik dat. Ook als ik weet dat mensen mij vuile mails gaan sturen. Toen Het Project startte, en ook nu weer met de #wijvenweek, toen wist ik dat er kak zou komen en dat die op mijn hoofd zou gemikt worden. Maar ik sluit mijn ogen, en ik spring.

Ik ben het soort vrouw dat de zogenaamd ideale job (veel verlof, veel zekerheid, niet hard werken) achter zich laat omdat ze niet zo content meer is. Zonder aarzeling en met veel bravoure.

Ik ben het soort vrouw dat op reis gaat naar een ver continent, alleen met een vriend van een vriend die ze eigenlijk niet kent. Wekenlang.

Ik ben het soort vrouw dat tegen haar lief zegt: weet ge wat, stopt anders met die vaste job in het onderwijs en probeer dat artiestengedoe eens, want zo halfenhalf, dat wordt nooit wat. Doe maar zoetje, we redden het wel.

Ik ben dapper en moedig. En fier dat ik dan ben eens ik gedurfd heb. Ge moet het ook eens proberen.