(…)
“Ge moet niet zo met uw ogen rollen. Ik zeg dat toch alleen maar omdat ik weet dat het anders niet gebeurt.”

Hij kijkt verontwaardigd.

“Ja. Het is toch waar zeker. Als ik niet zeg wat er moet gedaan worden dan zit ge een hele dag met uw muziek te prutsen. Of weetwat? Photoshopt nog een beetje.”

Het zal gaan hé, juffrouw.

“Oh jong. Het is al goed. Ik zal het morgenavond *zelf* wel doen. Als ik thuiskom van een hele dag stagebezoeken en daarna *uw* kind heb gevoederd, in bad heb gedaan en in bed heb gestoken. Want het is niet alsof ik iets beters te doen heb. Ik heb toch geen leven, want gij zijt altijd gaan optreden, en ik zit hier toch maar elke avond alleen. Tsssjjj.

Soms ben ik niet fier op mijn eigen, neen. Als ik moe ben, als mijn hoofd pijn doet, ik opgedraaid ben na een hele dag hollen en lopen en mijn huis dan ook nog een puinhoop is, dan zoek ik ruzie met mijn lief. Echt zoeken.

Ik zeg dan dingen waarvan ik weet dat ze hem raken. Dingen die ik niet meen, maar die ik toch zeg. For the sake of argument. Dat hij niet genoeg doet in huis (wat niet waar is, hij doet alles wat hem gevraagd wordt en soms zelfs meer), dat hij zijn tijd verdoet met nutteloze zaken (terwijl dat zijn job is, en bezig zijn met andere dingen de snelste weg is naar goede ideeën en ik dat weet en begrijp), dat hij mij te vaak alleen laat (terwijl ik dat eigenlijk wel fijn vind, die ruimte voor mezelf, en dat het altijd extra leuk is als hij dan toch een avond hier is).

Ik zoek ruzie. Ongegeneerd en expliciet. En als hij zich kwaad maakt dan begin ik te grienen dat hij zo grof niet moet zijn.

En dan zegt hij: “maar schaap, toch” en pakt mij eens vast. Misschien dat ik volgende keer gewoon vraag om dat vastpakken, het zou ons allebei een hoop ellende besparen.

Ha, u dacht vast dat het hier altijd koekenbak en maneschijn is. Maar vandaag is de dag we voor wijvenweek bloggen over iets dat we normaal gezien verzwijgen.