De dochter is zindelijk, ondertussen, jawel. Een beloningskaart vol stickers bij elke boodschap eindigde deze week dan ook in een zelf te kiezen groot cadeau in de dreamland. Een heuse uitstap: anderhalf uur lang nam ze alles wat op ooghoogte stond vast, mompelde “misschien dat?”, bekeek alle kanten en zette de doos tenslotte terug. Na lang wikken wegen koos ze voor dit.

Hij beweegt, maakt geluid, slaapt. En hij is mij net iets te levensecht. Deze ochtend, met mijn slaaphoofd, dacht ik even dat er een beest op mijn livingvloer zat. Een gil later (wijf dat ik ben) bleek het gelukkig de cavia te zijn. Of Afrikaatje, as she puts it. Cavia kan ze niet onthouden.