Ja. Euhm. Sorry. Het is hier precies een beetje stil, vindt u niet? Pardon. Het gaat wel weer over.

Het zit zo: ik heb op een doorsnee dag zo’n half uur, een uur, tijd om te besteden aan andere dingen. Niet mijn huishouden, niet mijn werk, niet mijn kind, niet mijn lief, niet slapen of persoonlijke hygiëne. Normaal besteed ik die tijd aan mijn blog en uw blog en allerlei hippe webtoestanden zoals facebooks. Maar nu heb ik daar geen tijd voor, want ik moet mijn andere-dingen-tijd besteden aan tekeningskes maken op mijn GSM. Het gaat over, dat wel. Net zoals Wordfeud een paar weken al mijn vrije tijd en batterij heeft opgesoupeerd, zal het nieuwe er hier ook wel weer afgaan.

En dan kom ik terug. En kan ik kometen, kettingzagen en vuurwerk tekenen zoals de beste.

Ondertussen kunt u misschien even lezen wat dingske te zeggen heeft over de meneer die ook graag eens burgemeester van gent zou worden. Ik zou lachen als het in de grond niet zo triestig was.

Soms in de lente vatten wij hier allerhande koeien bij de horens. Zoals vanmiddag, toen ik voor de tigste keer vaststelde dat ik geen dunschiller meer had op het moment dat er patatten geschild moesten worden.
Ik ben een lastige, (maar enkel) op gebied van dunschillers: velen werden geprobeerd in de loop der jaren , maar de enige goede bleek toch nog altijd die van Tupperware. Jaren geleden gekocht toen iemand — ik weet zelfs niet eens meer wie, maar veel kans dat zij het was– vond dat we de huisvrouw moesten uithangen toen we allemaal alleen gingen wonen en een demonstratie organiseerde. Ik had in die tijd geen geld, maar op zo’n avond niets kopen is echt geen optie. En de dunschiller was het goedkoopst.
Vreselijk content van, tot hij een paar weken geleden plots verdween. Waarschijnlijk weggegooid met het groentenafval. Ik steek het op man en/of kind, dat is evident.

Vanmiddag was mijn geklooi met slechte schillers me plots beu en dus belde ik naar een verdeler van tupperware. Blijkt dat de enige manier om zo’n ding te kopen via een demonstratie is. Verbijsterd, ik moet het u niet zeggen zeker. Aan de andere kant: ik moet u waarschijnlijk ook niet uitleggen dat ik na vijf minuten aan de telefoon en allerlei charmants alsnog naar daar mocht rijden om er eentje te halen. Bending the rules like Beckham, ikke.

Een uur later stond ik daar.
Een uur, i., voor 5 kilometer? Ja. Ik beperk mij tot de hoogtepunten van wat een eindeloos verhaal is: misleidende googlemaps, aardewegel, gracht, verbaasde koe, geschrokken boer, alles kwam goed.
Enfin. Ik dus bij de verdeler, tussen de demonstratiemevrouwen die spullen kwamen ophalen. Ik deed nog wat van charmant, kocht mijn nieuwe dunschiller en ik maakte en passant wat vriendinnen.

Tot iemand zei: “och, jong, ge kunt u niet voorstellen hoeveel er zo verloren gaan. Dat en de rooster van de knappervers, de mensen gooien dat per ongeluk weg.” Iedereen knikte. Ik maakte een uhuh geluid en deed alsof ik dat evident vond, dat het rooster verloren ging. Ik trok een gezicht waarvan ik denk dat het zegt: helemaal nsync met de tupperware-productlijn, ik.

Ik was blijkbaar overtuigend, want stond ongedeerd buiten voor iemand doorhad dat ik nog nooit van De Knappervers heb gehoord. Ik heb het opgezocht ondertussen. Het is iets om uw salade knappervers te houden. Er bestaat ook iets dat Het Serveerwonder wordt genoemd, De Croissant Party, en een gamma ruimtespaarders. Ik had eerst ruimtevaarders gelezen en was al helemaal excited.

Lang verhaal kort. U weet allemaal waar dit naartoe zal leiden.

Ik ga een tupperware-avond geven.