Koud, koud. Ge weet niet wat koud is, gulder. In Berlijn, daar was het koud, het afgelopen weekend. Zo rond min 15 overdag, om precies te zijn. En zondag heeft het de hele dag gesneeuwd. Koud dus, maar leutig: manman.

Het was onze eerste meerdaagse vakantie zonder de dochter. Pukkelpop rekenen we niet mee, want voor het lief is dat eigenlijk werken, dus geheel stressvrij is dat niet. We hadden drie jaar geleden een citytrip-Bongo gekregen, maar toen was ik zwanger en dik en moe. En daarna moest het lief zonodig tv-programma’s maken, dus werd de Bongo ieder jaar verlengd. En nu, in het derde jaar en op de valreep: toch gelukt. Dikke duim voor ons zeg.

Het vertrek, dat was niet evident. Maar voor de rest: beestige citytrip. Ik verzamel hier even de highlights, voor mijn persoonlijk archief en omdat u daar misschien ooit iets aan heeft.

Hotel: wij zaten in het Innside Hotel, via een Bongo-bon. Uitstekend hotel, en goed gelegen: vlakbij het Ostbahnhoff, dus ook vlakbij de muur en in het voormalige Oost-Berlijn. De kamer was zowat de grootte van onze living, het ontbijt uitgebreid, de douche zeer goed en mijn rug was na twee nachten niet gebroken, op zich al een prestatie. Enige minpunt: geen free WIFI. Ik versta dat niet, dat hotels zich dat de dag van vandaag nog permitteren om 6 euro per uur te vragen voor internettoegang. Seriously, het is 2012, mensen.

Sightseeing: de eerste dag deden we de klassiekers, buiten. Van Alexanderplatz tot aan de Brandenburger Tor. Dat is allemaal heel schoon, en ik veronderstel dat ge het moet gezien hebben de eerste keer in Berlijn, maar het gaf mij zowat het gevoel van de Ramblas in Barcelona: toen ik daar de eerste keer kwam, was het onvermijdelijk, maar ondertussen hoeft het niet zonodig meer. Wel veel plezier gehad, en veel gesprongen.

Ik had mijn zinnen gezet op een bezoek aan de Dom Aquaree omwille van de omschrijving in de reisgids: “Aquarium waar u met de traagste lift ter wereld midden door kunt”. DE TRAAGSTE LIFT TER WERELD! EN VISSEN EN ANDERE ZEEVRUCHTEN! What’s not to like? 16 euro ingang en een rij van honderd man, zo blijkt, that’s not to like. Het werd dan maar een foto met een zeepaardje, het meest onderschatte onderwaterdier.

Op het einde van dag 1 verzeilden we in een vreselijk leutige wijk, maar daarover later meer.

Dag twee begon — ook onvermijdelijk — aan de muur, wat dus wel degelijk indrukwekkend is. East Side Gallery, zeker doen. Van daaruit wandelden we half Oost-Berlijn door en echt: dat heerst gewoon ongelooflijk. Awesomasity: sky-high.

Musea: twee, dankuwel. Het eerste is het DDR-museum. Superdruk maar ongelooflijk leutig. Denk: een museum voor kinders, maar dan voor grote mensen. Overal aankomen, alles optrekken. Funfunfun.
Het tweede is niet voor te lachen, maar bijzonder indrukwekkend. Het verzetsmuseum, ofte Die Gedenkstätte Deutscher Widerstand, voelt als hoognodig om niet te vergeten: dat niet iedereen gewoon meeliep met hitler en zijn trawanten. Maar dat er dus ook mensen waren die daar — openlijk of verborgen — tegenin gingen. Echt aangrijpend.

Volgende keer: dingen om te eten, te drinken en te kopen. Maar nu moet ik eens slapen, want mijn kleine ligt voor het eerst in een groot bed en ik ben bang dat ze deze nacht het kot gaat afbreken.

Met dank aan deze opgewekte aap voor haar vele uitstekende tips.

Wij gingen dus naar Berlijn, wij. Maar niet zomaar.
Op vrijdag brachten we de dochter naar zee, voor haar meerdaags geplande verblijf in de grootouderlijke residentie. Uitstekend moment, vrijdag in de vooravond, om efkes over en weer te rijden naar de kust, vindt ge niet? Allez, het is niet dat het opeens sneeuwde en er chaos en paniek was op de wegen, nietwaar? Dat zou al te zot geweest zijn, namelijk.

Op zaterdag vertrokken we sneeuwvoorzienig om half zeven dan maar al naar Zaventem. Alles vlot en zonder problemen. Allez, behalve die keer dat we in Grimbergen op de pechstrook moesten stoppen omdat de ruit te vuil was van het strooizout en de gaatjes van de ruitensproeiers DICHTGEVROREN waren. Good times were had by all.

Gelukkig waren we op tijd, ruim zelfs, en dus was er tijd voor koffie. Het lief bleef bij de valiezen, ik haalde de heerlijkheid. Bij Starbucks. In van die grote kartonnen bekers. Toptip: als u ooit, in de verre of nabije toekomst bij Starbucks twee grote koffies haalt, en u heeft in uw ene hand uw Moleskine vast en u denkt dat u de twee bekers best met één hand kunt pakken: u doolt. Een grote brandwonde op vingers en palm was mijn deel, jawel. Gelukkig was het in Berlijn goed koud. En het verschil tussen een verbrand hand en een bijna bevroren hand: nauwelijks merkbaar.

Oh, en dan was er nog die keer toen ik tijdens het 15 minuten onder koud stromend water houden van mijn verbrande poot mijn boarding pass was vergeten aan de lavabo’s van de luchthaventoiletten. Gelachen!

Het goede nieuws was dat alle pech tegen dan opgebruikt was, en we dus onbezorgd schuss konden gaan roepen, daar in het koude noorden. Maar daarover later meer.

Iedereen zit als vee bijeengedreven aan de boarding gate, daar in Schönefeld. De vlucht zou vertrekken om 17.20h. Wij zitten nogal achteraan op de bankjes. Het lief vraagt hoe laat het is, ik antwoord tien-voor-vijf. Waarop hij opzichtig gaat rechtstaan, luid zegt: “ja, het is tijd”, het handvat van zijn trolley uitklapt en vier stappen vooruit zet.

Ik zie zijn halve grijns, ken die na acht jaar perfect en sta dus ook recht. Ik doe een paar stappen richting deur naar het vliegtuig. En dan doet iedereen hetzelfde. Als één man.

Twee minuten later staan honderd mensen rond de deur te drummen, die nog lang niet opengaat. Ondertussen zitten het lief en ik al lang weer op de bankjes, maar wel veel dichter nu.

Ik kijk naar hem en grijns.
“Well done, chief.”

We eten een koekje en bladeren in een boekje.