Alles van waarde is weerloos
– Ik ga alleen in bad. Jij moet hier blijven.
– Dat kan niet, jij bent te klein om alleen in bad te gaan.
– Ik is groot, ik mag alleen.
– Aha. En hoe ga je de kraan opendraaien? En hoe ga je het licht in de badkamer aandoen? Jij kan daar niet aan hé. Zeg eens, hoe ga je dat doen?
*Stilte. Hoor de radar in de peuterhersenen draaien*
– (triomfantelijk) Zevenendertig.
*dochter gaat naar boven. Overtuigd dat ze de discussie net keihard heeft gewonnen*
Er zal mij niemand verwijten dat ik een rappe ben. Een uitsteller, ja, en hopeloos lui. Maar ik ben ook geduldig. Al van lang voor er sprake was van een zwangerschap verzamel ik spullen voor de kamer van mijn kind. Sinds ze er is, is die verzameldrang alleen maar toegenomen. Ik ben daar zorgvuldig in. Alles moet kloppen. En ik heb geduld, dus
Deze week hebben we de dochter haar grotemeiskesbed eindelijk gezet, en toen hebben we meteen alles afgewerkt. Voor mij was het als puzzelstukjes die eindelijk in elkaar vielen, en zij vindt het fantastisch. Zowat elk meubelke heeft zijn eigen verhaal, en ik heb dat graag zo. Om het eens zweverig te zeggen: de dingen moeten een ziel hebben. Want dat leeft, een ziel. Content dat we zijn hier thuis. Niet in het minst omdat de kleine de eerste twee nachten (a) heeft doorgeslapen en (b) niet uit haar bed is gevallen.
Eerst de voor, natuurlijk. Het kleine bed, het nauwelijks aangeklede kamerke. De na vindt u na de break.
