Month: February 2012

En al

De derde.

Kent ge dat? Dat ge weet dat er nog drie limoenen waren, maar dat er opeens maar twee meer in de fruitschaal liggen. Het besef dat na een paar seconden doordringt: dat de peuter aan de schaal heeft staan prutsen. En dat ze stil was. Stil is nooit goed, dat weet iedereen.

De zucht die daarop volgt. Het rommelen in de speelgoedkast, nog meer gezucht.
En dan tien minuten later de berusting. Omdat limoenen gelukkig niet rotten, maar gewoon droog worden. Dat vroeg of laat alles weer terechtkomt, dus dat het gewoon afwachten is. Moederschap is geduld.

Kent ge dat? Ik niet hoor. Absoluut niet. Maar als u hier ooit op bezoek komt, en u vindt toevallig een limoen: die ligt daar nog maar pas.

projecten

De kriebel.

Met het eerste straaltje zon en het gekwetter van de vogels in de spar achter ons terras verschijnt het elk jaar opnieuw: mijn jaarlijkse huishoudkriebel. Ik zeg jaarlijkse, en ik bedoel jaarlijkse. Het is dus een kwestie van deze kriebel nuttig aan te wenden, want als ik hem nu negeer is het weer voorbij tot in maart 2013.

En dus mest ik kasten uit. U hoeft dat niet letterlijk te nemen, maar zo heel figuurlijk is het ook weer niet. Mijn huis is meestal netjes, maar gelieve de kastdeuren niet open te trekken, weetwel.

Dit jaar heb ik een extra motivatie: eind maart houden we een garageverkoop in haar garage. Alwaar u bijvoorbeeld uw keuze zult kunnen maken uit een stapel nooit gedragen jeansbroeken-van-dure-merken. Gewoon omdat ik te vaak denk: oeh, ik zal wel vijf kilo vermageren, en dan kan ik wel in die broek. Silly me.

eten

Die met de bloemkooltaart en de venkelsalade. #dzv2012

Dag twee was een succes, maar had nog beter gekunnen. Allez, het was lekker, maar te kindjesproof. En toen bleek het kindje liever pannekoeken te eten dan groententaart. En had ik er toch beter wat meer mosterd in gedraaid.

De groententaart was deze, van op ons pinterest-board. Ik deed min of meer het recept. Behalve dat ik natuurlijk het deeg niet zelf maakte maar gewoon uit het versvak haalde in Delhaize. De mosterd op de bodem: geniale zet, maar ik was dus niet kwistig genoeg vond ik zelf. Maar ik had schrik, want de tierenteyn die wij hier kopen is geen zachte mosterd, en de kleine durft eten te weigeren dat te veel piekt. Maar als u geen peuters heeft rondlopen: laat u maar eens goed gaan.
Qua kazigheid roerde ik Comté onder het eiermengsel, en strooide de rest van het zakje over de taart. Comté is de max.

Met bloemkool en comté #dzv2012

Daarbij kwam een salade. Want een quiche vraagt dat, vind ik, anders wordt het wat te zwaar en te eentonig.
Ik sneed een knol venkel in fijne reepjes, gooide er een roze pompelmoes in stukjes bij, een halve rode ui en een dressing van witte wijn-azijn en olijfolie. Daarop: geroosterde sesamzaadjes (in een droge pan, op hoog vuur. Blijf kijken, of ze zijn verbrand en ge moogt opnieuw beginnen). Topslaatje, al zeg ik het zelf.

Met venkel en pompelmoes #dzv2012

En zo dag twee ook weer een succes. Ik ben al benieuwd wat ik morgen ga koken, zeg. Het is beslist, maar ik ben het al vergeten en ik ben te lui om recht te staan en mijn weekmenu te nemen. Maar als het lekker was, hoort u het morgen ongetwijfeld.

Neen!

Ik maakte mij eens kwaad.

Gisteren las ik in de gazet verschillende artikels over man-vrouw-ongelijkheid. Over de loonkloof. Over die topjobmevrouw die heel fel verkondigt dat het allemaal ons eigen schuld is. Over de draagkracht van vrouwen ook, en de investering in je gezin. Over armoede ook, over armoede bij vrouwen. Schrijnend, zowel het gekibbel als de cijfers.

Het zijn cijfers, maar er zitten zo veel verhalen achter. Als ik aan die verhalen denk, dan word ik ongelooflijk kwaad. En droevig. En dan weer kwaad.

Na de vorige keer, en de impact daarvan, heb ik even geen zin om mij nog eens online boos te worden. Mijn mailbox is nog maar net stil, en ik hou voorlopig wel van die stilte. Maar lees de highlights van het rapport, als u vijf minuten tijd hebt. Vloek misschien eens, maar alleen als u het meent. We zijn dan al met twee.

En 8 maart is het vrouwendag, dat ook. Ik kan u nu al adviseren die dag niet met dezelfde boutades af te komen als vorig jaar. Het is niet omdat ik mij niet online boos maak, dat ik uw neus niet kan afbijten in het echt.

eten projecten

Die met de haloumi. #dzv2012

Het wonder is geschied: dagen zonder vlees 2012 is begonnen, en na 12h zijn we nog altijd niet flauwgevallen van de voedingstekorten. Dat was wat mij het meest verbaasde, trouwens, dat het lief op facebook zei dat we zouden deelnemen, en dat er meteen in de commentaren werd geroepen over “Succes met uw ijzertekort!” en “Zo onverantwoord”. Ongeveer de helft van de mensen die wij kennen eten nochtans vegetarisch, en die zien er allemaal redelijk gezond uit, op een doorsnee dag.
Geen vooroordelen alhier dus, alleen eten wij van tijd tot tijd al graag eens een stukske vlees. En de dochter, die zou zich zieketen in all things gekapt. Normaal eten we zo’n vijf keer per week dier, waarvan minstens twee keer waterdier. Ouders aan zee will do that to you. Maar de komende 40 dagen gaan we die frequentie dus naar beneden halen: geen vlees is het idee, maar ik permitteer mijn gezin wel zowat één keer per week een viske, heb ik beslist.

Dat wij omringd zijn door geenbeesteneters zorgt ervoor dat we wel het één en ander kennen van dat geenbeesteneten. Zoals haloumi. Kent u haloumi? Man, dat is lekker. Een vaste, zoute kaas die u kunt bakken in de pan. Verkrijgbaar bij uw lokale wereldse winkel of gewoon in de Delhaize. Heerlijk, en op zijn best met iets fris erbij geserveerd. Zoals hieronder: een lauwe couscoussalade met courgette, venkel, aubergine, hazelnoten en een dressing van limoen, bladpeterselie en koriander. Ik heb gescoord zonder vlees op dag één. En we zijn nog maar begonnen.

Met haloumi! #dzv2012