Year: 2011

Ja!

A groovy kind of life, ook.

Vriendin klijn deed facebooksgewijs iets van Phil Collins vandaag, naar aanleiding van de eighties-dag op stubru. En bam, het was terug. Ik heb daar een CD van, moet u weten, van Phil Collins. Lo Mejor de Phill Collins (met twee keer twee ll-en ja. Net zoals I can veel it in the air bij de tracks staat). Gekocht op straat in La Paz, en wel om één nummer.

Een tweetal weken voor ik die CD kocht zat ik op het strand in Copacabana, alleen, met een vreselijk grote tas mate de coca in een strandstoel van de bar waaraan we de avond daarvoor een gigantische kater, een politiek gesprek met Amerikanen en de meest spectaculaire zonsondergangsfoto ooit aan over gehouden hadden. Een bar van een Duitse gast, daar hokkend met een Argentijnse. Samen gevlucht voor de crisis die Argentinië op dat moment bikkelhard trof.

Vriend S. was een wandeling aan het maken, die ik niet meer zag zitten. De zon ging alweer onder, ik had een deken van lama-wol en mijn mate. Het strand was leeg, en toen was er Phil. A groove kind of life, that was.

kinderspam

In de ochtend.

Mijn dochter wordt nog steeds vroeg wakker. Elke ochtend. En daar helpt geen schaapwekker, lievemoederen of boos worden aan. Ik heb er mij bij neergelegd, ook al omdat ik u de heuglijke intrede van een nieuwe truuk kan melden. Een zegen voor ons gezin.

In het weekend, zo tussen half zes en half zeven, roept ze mij, zoals ze dat al twee jaar doet. Ik haal haar uit haar bed, in haar slaapzak, neem haar mee naar beneden en geef haar een fles melk. Ik zet de televisie zachtjes aan, leg een paar boekjes bij haar, leg een tv-dekentje over ons beiden en zeg: Mira, ik ga nu nog een beetje rusten, tot de zon ook wakker is. En dan slaap ik.

En voor ge het weet is het acht uur. Of soms half negen. Want sinds een paar weken vindt ze dat wel ok, dat ik nog even verderslaap. Ik vermoed zelfs dat zij zelf ook nog een ochtendlijk dutje doet, zo gezellig bij haar knorrende mama in de zetel.

En ja, ik weet dat het ongehoord is: zo tv kijken vroeg in de ochtend. En ik weet ook dat ik haar misschien beter zou verplichten om te blijven liggen in haar bed.

Over dat tweede: wij wonen in een rijhuis, ze is koppig en luidruchtig, en ik wil geen burenruzie. Bovendien is mijn lief humeurig als hij slaap tekort heeft. En een humeurig lief: niemand wil het.

Over dat eerste: kom nog eens terug als u zelf twee jaar lang zowat elke dag voor zonsopgang op bent gestaan. We zullen dan eens klappen.

kinderspam

En toen werd het opeens lastig.

Op woensdag is de creche altijd gesloten, en normaal zorgt het lief dan voor de dochter terwijl ik uit werken ga. Maar omdat het lief druk is tegenwoordig, zou Mira deze week naar mijn ouders gaan.
Vanavond is de eerste opname van zonde van de zendtijd (maandag uitzending!), en ik wilde graag gaan. Dus zou Mira bij mijn ouders logeren. En morgen heb ik lang les, en kan haar niet op tijd afhalen van de creche, dus zouden mijn mama en papa haar ophalen.
En toen werd er stralend weer voorspeld, en veranderden de plannen: op woensdagochtend vertrokken de grootouders met het kleinkind naar zee, om haar dan vrijdagavond terug te brengen. Drie dagen vakantie en strand voor het kindje: ik moet u niet zeggen dat ze het helemaal zag zitten zeker.

Ik bel haar drie keer of wat per dag. Ik hoor verhalen over hoe ze zich keihard amuseert, en ik zie de foto’s op facebook (danku, papa…). En ik vind dat cool, dat ze dat zo cool vindt, zo drie dagen verwend worden, daar. Maar ondertussen, nu het donderdagavond is, luister ik naar haar fijne stemmetje aan de telefoon, dat zegt dat ze suiker op haar pannenkoek gaat doen. En krijg ik kroppen allerhande in mijn keel en een steen in mijn maag.

Morgenavond lijkt nog weken ver weg, en ik vind het bij momenten bijna ondraaglijk. Ik hoor soms verhalen van vrienden en kennissen, die er “een weekje tussenuit gaan zonder de kinders” en dan denk ik altijd: oh, dat moet wel zalig zijn, zo onder uw twee.
Maar ondertussen weet ik dat, dat ik daar niet voor gemaakt ben. Ik zou helemaal verpulveren van het missen, denk ik.

En als u mij nu wilt excuseren, ik ga een beetje naar filmpjes van mijn kindje kijken.

eten

Groententaart en pompoen.

Omdat het te lang is voor een facebookcomment, en omdat het vreselijk lekker is: een recept! Een vegetarisch recept! Want zo zijn wij, helegans hip regelmatig eens veggie eten om onze ecologische voetafdruk te verkleinen.

Taart met pompoen, feta en rode ui.

* Haal uw kruimeldeeg, die u die middag uit het versvak van den delhaize meegrabbelde, alvast uit de verpakking. Dat moet namelijk twintig minuten rustig op adem komen. Een beetje zoals uzelf, na een drukke werkendag. Met dat verschil dat als u dit niet doet, u daarom nog niet aan uw meegeleverde bakpapier blijft plakken en de kruimeldeeg wel. Verwarm ook uw oven voor op 200°.
* Snij een pompoen in stukjes. Vloek, want pompoen kuisen, dat is verdorie niet van de poes. Het helpt als u het ding in werkbare stukken kapt met uw grootste keukenmes en ondertussen luid vuile woorden roept. Kieper de stukjes in een ovenschaal en overgiet met olijfolie. Gooi er ook nog een teentje of vier knoflook bij, niet gepeld. Makkelijk zat, niet?
* Terwijl uw pompoen gaar wordt in de oven: snij rode ui in ringen. Of in halve ringen, want dat is minder lastig en het leven van een huisvrouw is zo al lastig genoeg. Ik neem een grote ui, of twee kleintjes. Doe olijfolie in een pan en laat op een middelmatig vuur de ui zacht worden. U zult af en toe moeten roeren. Als de ui zacht is: giet er een fikse geut balsamico-azijn bij en een grote soeplepel donkerbruine suiker. Laat karameliseren. Kleverig worden, dus.
* Haal de ovenschaal uit de oven, haal de knoflook eruit (bijhouden!) en kieper ui bij pompoen, nadat u eventueel het teveel aan olijfolie hebt afgegoten. We letten op de lijn, tegenwoordig.
* Neem een bad. De hele handel moet namelijk afkoelen, nu, en u kunt uw tijd wel besteden. Laat uw oven aanstaan, of tenminste dicht dat hij warmblijft, want u heeft hem nog nodig. Kruimeldeeg, remember?
* Als het mengsel wat afgekoeld is: voeg een blok verkruimelde feta toe, een eetlepel fijngeknipte rozemarijn en de inhoud (moes!) van uw teentjes look. Peper en zout erbij en goed mengen.
* U heeft, voorzienig als u bent, uw kruimeldeeg vast al in een vorm klaargezet. En u heeft gaatjes geprikt in het deeg. Kieper het mengel in de deegvorm, verdeel over de taart en zet alles dertig minuten in de oven op 200°. Of tot het klaar is, ik ken uw oven niet.

Heyho, presto. Slaatje erbij (zak van delhaize opentrekken, jawel) en u heeft vers gekookt. Wat een vrouw bent u toch!

En al

Engelbewaarder, pt 2.

Oeh, flikken, dacht ik. In Gent is dat niet eens denigrerend als ge dat denkt, want de politie dat zijn gewoon de flikken, dat weet iedereen sinds die serie waar iedereen Antwerps sprak en niemand Dampuurte correct kon uitspreken. Maar oeh, flikken, dus. En vervolgens: oei, hysterisch huilend meiske op een stoel. En daarna: verward uitziende mevrouw, druk bellende tankstationbaas, bleek weggetrokken V. achter de toonbank.

Bleek dat mijn tankstation, waar ik snelsnel een pakket kwam afhalen van de Kialavrienden, even voorheen overvallen was, zeg. Geen buit, zei V. (die er bijna altijd staat op weekdagen, en bij wie ik mijn pas niet meer moet tonen om mijn pakket te krijgen, en die mijn dochter spekken geeft). Maar het huilende meiske, dat was de nieuwe medewerkster. Eerste dag alleen in het tankstation vandaag, beetje over haar toeren.

Er kwam een tweede politiewagen aangereden, en de baas vroeg via de telefoon bewakingsbeelden op. Veel courage, fluisterde ik. En terwijl ik naar de auto waar lief en kind wachtten terugliep, dankte ik mijn engelbewaarder voor het treuzelen met het fruit, die middag.

© All Rights Reserved 2021 Theme: Promos Blog by Template Sell.