Year: 2011

Ja! kinderspam

Schapen zijn de max.

Mijn kind is vroege vogel. Als u hier al even leest, weet u dat, want ik zaag daar regelmatig over. Dat mag, want ik ben op mijn blogue baas, en er zijn tig andere sites op het internet die niet over mijn dochter haar ochtendlijke gewoontes neuten, dus desnoods kunnen de mensen die het niet willen weten daar lezen. Zo is dat maar net.

Enfin. Omdat u zo trouw naar mijn kommer en kwel placht te luisteren, wil ik u vandaag ook redelijk euforisch melden dat het ernaar uitziet dat de hel van zes uur hier wel eens echt van de baan zou kunnen zijn.
Ik druk mij voorzichtig uit, want met dat kindje van ons weet u natuurlijk nooit, maar we kunnen hier tegenwoordig spreken van consistent braaf blijven liggen tot het treffelijk is, zelfs nu met dat winteruur. En we danken het allemaal aan het schaap.

Schapen zijn de max. Echt. Het systeem is simpel: slaapt het schaap, dan moet het kind slapen; is het schaap wakker, dan mag het kind roepen. Maar u moet het natuurlijk wel uitgelegd krijgen aan uw weerbarstige en bij momenten hysterische peuter.
Wijzelf hebben er twee maand over gedaan om haar weerstand te kraken. Want ik ben nog koppiger dan haar, zekers als het over mijn nachtrust gaat. En geduld dat ik heb in zo’n geval, ik zou er een award of tien mee kunnen winnen als er daar awards voor bestonden, voor koppig moedergeduld. Ik heb een paar dagen in de gaten gehouden wanneer Mira wakkerwerd (6.15h) en dan het schaap 5 minuten later gezet. Haar uitgelegd wat de bedoeling was, en haar de volgende dag laten roepen tot het schaap wakker was. En vervolgens dag na dag opgeschoven.
Soms lukte het, soms was het een half uurke drama in de ochtend. De grens van zeven uur was problematisch: wekenlang heeft ze vanaf half zeven tot zeven uur liggen roepen en gillen dat ze uit haar bed wou. En wekenlang hebben we dus niet toegegeven. Met pijn in het moederhart, maar serieus: ik ben niet gemaakt voor opstaan voor het klaar is buiten.

En toen, opeens, na een paar weken, gaf zij toe. Vanaf die dag werd ik iedere ochtend om 7:01 geroepen met de woorden “mama, het schaapke is wakker”. Ik kan daarmee leven, zeker als u weet van hoever we komen.
Eergisteren echter, ging ze bij mijn ouders slapen, en deden die iets verkeerd met het schaap waardoor het niet wakker werd. En dus riep de dochter niet. Om kwart voor negen hebben ze het kindje vrolijk uit haar bed gehaald, ze was weer in slaap gevallen, zo blijkt.

Dit verhaal in gedachten, werd ik moedig, en programmeerde de wekker gisteren om half acht. Om dan om 7:31 de eerste gil te horen: “mama, het schaapke is wakker”. Zaligheid. Het kind blijft blijkbaar braaf wachten tot het wekkerke aanspringt.

Ah. The possibilities. Schapen zijn de max, ik zeg het u.

Ja!

Held.

Mijn lief houdt veel van Kasabian, al van in de tijd dat u en ik met opgetrokken wenkbrauw en onwetende ogen vroegen: “Ka-wie?”. Ondertussen zijn ze bekend, en trok het lief al een paar keer naar een optreden om telkens goedgemutst terug te komen.

Toen er een paar weken geleden werd aangekondigd dat er een optreden zou komen in Club69, had hij dan ook meermaals gezegd: “man, daar zou ik graag naartoe gaan”. Ik had gesuggereerd eens een mailke te sturen, zoals die keer dat ik voor mijn verjaardag zo graag naar The National wilde dat ik er een arm en een been voor zou gegeven hebben, maar dan niet letterlijk. Ik ben echter een prak pragmatischer dan mijn lief, en ik heb ook minder scrupules, dus mailde hij niet. Een paar dagen later meldde hij wel dat vriend D. kaarten had gewonnen zeg, de gelukzak.

Gisteren kreeg het lief telefoon. Ik was aan het werken, maar zoals dat gaat als stemmen plots een beetje gedempt worden, was ik op slag een pak alerter. Ik hoorde hem in de keuken zeggen: Ja. Wow. Dat zou cool zijn. Maar neen, ik ga dat niet doen. Zoveel werk, en i. zit al zo vaak alleen de laatste tijd. Ik ga passen, maar merci é.

Toen hij weer aan tafel zat, vroeg ik of dat vriend D. was en of dat misschienst over Kasabian ging, die telefoon. Er werd bevestigend geknikt. Waarop ik mijn autoriteit heb laten gelden en hem bevolen heb rap te maken dat hij ja zei want wat is me dat nu zeg daar zegt ge toch geen neen op.

En dus zit ik alleen vanavond. Maar hij verdient dat, al was het maar door de punten die hij heeft gescoord door eerst neen te zeggen. Mijn held.

Ja!

Things that made me happy.

Deze week.
* mijn lief dat thuis is, dit weekend. TWEE DAGEN.
* mijn attente lief, dochter, vrienden en familie op dinsdag, zo met mijn verjaardag. We’re talking grappige smsjes, lieve kaartjes, een kroon, een lied, schitterende cds, twee nieuwe outfits, bloemen, blitzbezoek, bubbels, taart en telefoontjes.
* taart van joost arijs. Ge hebt taart, ge hebt taart, en dan hebt ge joost.
* het vooruitzicht op een vijfdagenweekend.
* de dochter die tijdens het spelen opeens stopt met haar activiteit, naar de radio wijst en zegt: hoort, t is das pop. En dat het nog klopt ook.
* een fantastisch zelfgehaakt dekentje (niet door mij, gij zot. gekregen van lien, natuurlijk), waarover ik later nog wel eens uitgebreid blog.
* dat sientje 90210 past in de broek die ik op de rommelmarkt voor haar kocht. Score!
* de oplossing voor mijn gigantische-klas-probleem in de vorm van een nieuwe collega die mij nu helpt.
* mijn zen, die misschien niet meer zo extreem is als een maand geleden, maar toch nog steeds sluimerend aanwezig is. En die deze vijf dagen tijd heeft om op krachten te komen.
* De spontane “no way, dat kan niet” van mijn studenten toen ik een zin begon met: ‘toen ik begon te studeren, 15 jaar geleden’.

Ja!

i. geeft 2pisces weg. Twee keer, eigenlijk.

Weet u nog, dat ik vorige week zei dat ik binnenkort mooie en dure cadeautjes zou weggeven op mijn blogue? Het is zover, hier is het eerste.

*tromgeroffel*
2pisces, dat zijn twee getalenteerde jonge fotografen, en hun verhaal is op zich al cool: Delphine (uit Gent, en nichtje van mijn goede vriend mr. Klijn — zo begrijpt u meteen de link) en Eneko (Zarautz – Baskenland) ontmoetten elkaar in 2007 tijdens hun studies fotografie in Barcelona. Twee jaar en een massa foto\’s later kwamen ze terug naar Gent om hun persoonlijke meesterwerk te creëren: hun zoontje Iñaki. Ze blijven hier, maar reizen over en weer naar Spanje, en de rest van de wereld, en nemen overal foto’s. Want dat is wat fotografen doen, natuurlijk.

Sinds een tijdje maken ze ook reportages in opdracht. Ze zijn gespecialiseerd in huwelijksreportages, maar ook te boeken voor al uw kleine en grote festiviteiten, of voor architectuur-, cultuur- of journalistieke foto\’s.
Niet alleen hun verhaal van de liefde uit het schone Barcelona is cool, hun foto’s zijn dat ook. Net een beetje anders dan het klassieke, verhalend en spontaan. Check bijvoorbeeld het album van mijn favoriete joni en haar Iraanse meneer. En de rest van hun site.

Aniehoew. Een give-away is geen give-away als er niks wordt weggegeven, natuurlijk. Daarom mag ik van Delphine en Eneko een heuse fotoshoot cadeau doen aan u. Ja, aan u daar, aan de andere kant van het grote web. We verloten een sessie van 1 à 2 uur voor een gezin, koppel, kindjes, vrijgezel, whatever. In de buitenlucht of eventueel bij u thuis. Geen studiowerk, dus, maar voor de rest kan alles.
Achteraf krijgt u 10 afgewerkte foto’s op dvd, waar u dan zelf mee kunt doen wat u wilt. Afdrukken, instellen als screensaver op uw telefoon, op koffiekoppen laten printen voor al uw collega’s: de mogelijkheden zijn eindeloos. Als dat geen schoon cadeauke is, dan weet ik het ook niet meer.

Wat moet ge doen?
– ge wordt fan van 2pisces op facebook.
– ge laat hier op kerygma een commentaar na, en vertelt me meteen ook wie ge in gedachten hadt om te laten fotoshooten. (Dit was geen vraag van de fotografen, dat is gewoon curieuziteit van mij. Dat mag.)
– mijn persoonlijke onschuldige hand trekt eind volgende week een naampje, en dan wordt ge gecontacteerd.

En er is meer. Van zodra 2pisces 300 fans heeft op facebook, wordt er nóg een reportage verloot, onder die facebookfans. Dus eigenlijk maakt u, als bevoorrecht kerygma-lezer, twee keer kans om te winnen. Dat is dubbel zo veel als normaal!

Ik vind het nu al helemaal spannend in uw plaats….

Neen!

Hoe alles toch nog goedkwam. Denk ik.

En dus zette ik het op een bleiten. Ik had mijn mama aan de telefoon, die naar de opname van aflevering vier was geweest, met de papa en de tante en de nonkel. Mijn laptop is kapoooooooo-huhoot, jankte ik, met dat ene zinnetje de opgestapelde wanhoop van de vier voorafgaande uren uitroepend.
Sussende woorden van de mama en het lief later, besloot ik maar in mijn bed te kruipen. Constant de computer herstarten om te merken dat het euvel toch niet verholpen was zette immers weinig zoden aan eender welke dijk.

Het was nochtans een strak plan. Ik zou eigenlijk ook naar de opname gaan, maar zegde uiteindelijk de babysit-faciliteiten af om te werken. Vier uur onafgebroken to do-list-items doorstrepen, dat was het plan. En dan de volgende dag een vrije voormiddag hebben om boodschappen te doen en –oh wonder — een bad te nemen. Een bad waar ik al de volle twee weken naar uitkeek, wegens de afwezigheid van plastiek eendjes en badschuim van zwitsal. En de aanwezigheid van een humo. Het zijn die kleine vooruitzichten die me op de been houden, als het zo hectisch is.

De volgende dag zat ik op school, dus. Om te werken op een computer die wel meewilde, en zo to-do-list-gewijs toch wat progressie te maken. Dikke boe-hoe voor Murphy, jawel.

(ondertussen kwam Tom langs, zit er een nieuwe harde schijf in de schootcomputer, deed ik op zaterdagochtend in de rapte de boodschappen en nam het lief de dochter zondagvoormiddag een uurtje over, zodat ik toch aan dat bad toekwam. Ik zit bijna weer op schema. Maar daarnet kreeg ik een blue screen en een paniekaanval. U mag medelijden hebben, ja.)