Year: 2011

kinderspam

Het ligt aan de man, niet aan de bel.

Mijn dochter heeft schrik van de belleman. Niet onlogisch, zo vinden wij, want zo’n onbekende man die plots brult en luidruchtig begint te klepelen terwijl ge rustig met uw ouders over de kouter huppelt, ge zoudt van minder verschieten. De eerste keer was ze gewoon heel hard geschrokken, hij dook plots achter haar op, en we hebben achteraf nogal wat kalmeringswerk gehad. De rest van de dag heeft ze overal ongerust gevraagd of de belleman er niet was, en ‘s avonds praatte ze er nog steeds over. Sinds die dag, nu bijna zes maand geleden, van zodra er melding wordt gemaakt van de zondagse bloemenmarkt, vraagt ze “de belleman is niet daar, hé?”. We zeggen dan van niet, en overtuigen haar. En als ze de snoodaard dan toch opmerkt (hij is werkelijk OVERAL in gent), dan begint ze weer te huilen. Het schaap.

Wij dachten dat de bel er veel mee te maken had, eigenlijk. Wegens kenmerkend en luidruchtig element van het geheel. Niets bleek minder waar, want deze middag nam de dochter (voorzichtig, ja, maar toch helemaal niet bang) koekjes aan van een West-Vlaamse zwartepiet. En kijk eens wat die had. Juist ja. Kanjer van een luide bel. De bel heeft er dus niks mee te maken. Blijft over: het uniform of dat ambetante geroep. Wat denkt ge?

IMG_2930 (Medium)

eten

Soep, zegt ge?

Ik maak veel soep, zomer en winter en alle tussenseizoenen. Soep is namelijk zowat het meest ontspannende koken ooit: niks geen gedoe moet timing, en geen onverwachte wendingen. Als soep een kwartier langer blijft opstaan dan gepland omdat u aan de telefoon hangt, of –en ik geef een fictief voorbeeld– te druk WordFeud aan het spelen bent, dan is de soep nog altijd even goed. Soep kan ingevroren worden en dan ontdooid worden als u warmte nodig hebt, of uw peuter haar boterhammen tegen de grond kegelt en u er toch nog iets voedzaams wilt ingieten. Opnieuw: fictief voorbeeld.

Om maar te zeggen: ik heb wel wat soeprecepten in mijn mouw zitten, jaak. Zoals deze van vanmiddag. Ik heb ze in mini-hoeveelheid gemaakt, wegens dat ik gewoon soep wilde voor die middag en geen overschot, en dat ik niet zoveel mascarpone meer overhad van een ander recept dat ik had gemaakt (dit. probeer het, er is geen woord van overdreven). Maar u verdubbelt maar naar believen.

U heeft een ajuin nodig (ik heb rode gebruikt, omdat die toevallig nog op het aanrecht lag van iets anders, maar het mag ook gewone zijn), die u in stukjes snijdt. Gelieve niet te overdrijven: soep is geen wedstrijd voor de properste stukjes groenten, dus gewoon even op los hakken zal volstaan.
Idem met een paprika naar keuze. Ik heb graag die zoete soort, maar opnieuw: neem vooral wat u vindt of in huis hebt. Verder: ongeveer een kwart bloemkool, in kleine stukjes. En een blokje kippenbouillon.
De groenten stooft u even aan in boter, u voegt wat peper toe, u zet de groenten onder water en gooit het blokje erbij. En dan wacht u een half uur. Of een uur, maakt niet uit. Zorg wel dat uw vuur aanstaat, anders gaat ge lang moeten wachten.

Mixen. Mixen is heel belangrijk bij soep: altijd veel langer mixen dan ge van plan waart, dat maakt uw soep echt lekkerder. Vervolgens een dikke soeplepel mascarpone erdoor en nog eens mixen. Klaar zie!

Hier was ze op voor ik een foto kon nemen. Ofwel ben ik het bijvoorbeeld vergeten.

Ja!

Eindelijk: 2pisces.

Manman, dat is hier hectisch de laatste weken. Ik moet zoveel werken, en dan als ik niet moet werken dan neemt mijn zen instant alles weer over en verdoe ik tijd op het interweb en wandelend tussen de Canadese ganzen in onze hof, of op het strand, mijn ouders hun hof. Bovendien is mijn telefoon recentelijk ongelukkig terecht gekomen, en is het scherm vreselijk kapot. Het is dus niet eenvoudig filmpjes te maken, momenteel, en iedereen weet dat ik wedstrijden graag met filmpjes van hare schattigheid afhandel. Nu echter is het gelukt, eindelijk. We present you: de winnaar van de fotoshoot.

Proficiat Anne! Stuur je je gegevens eens door?

Niet gewonnen? Maak een beetje reclame voor de fanpagina…bij 300 fans wordt er nog een shoot weggegeven.

kinderspam projecten

Newsletter – 2 jaar, en een kwart.

Lieve Mira

hier ben ik – tegen alle verwachtingen in – toch opnieuw. Toch een brief, nadat het brievenproject was afgerond.
Dat zit zo, mijn kind: ik had me voorgenomen dat ik je zou schrijven, elke maand, tot je tweede verjaardag. En dat is gelukt. Flink gedaan van mezelf, en dikke duim, denk ik dan.
Maar daarna zou ik stoppen, want laten we wel wezen: je bent geen baby meer, en het was per slot van rekening de bedoeling dat je later zou kunnen lezen over je babytijd. Misschien zou er nog op verjaardagen een brief komen, ieder jaar. Misschien bij een memorabele gebeurtenis eentje, gewoon om het memorabele te vieren. Ik zag dat helemaal zitten, ja, want loslaten dat is mijn tweede naam. Uhuh.

Maar het valt me dus zwaar, jou niet meer maandelijks vertellen hoe het met je gaat, en daarom heb ik deze week besloten dat ik toch gewoon doorga. Op onregelmatige basis, als ik er zin in heb. En kijk, vandaag, nu je twee jaar en drie maand en een paar dagen bent, is het toevallig meteen zover.

Als ik mijn laatste brief herlees, dan valt het me op hoe clichématig hard je alweer veranderd bent de laatste drie maand. Toen, op je tweede verjaardag, was er nog sprake van woordzinnen, nu kunnen we gewag maken van volzinnen waarbij je bij momenten struikelt over de massa klanken en letters die je in één constructie probeert te proppen. Je hebt er een heerlijke letter r bijgekregen, en je vervoegt werkwoorden. Niet altijd correct, but hey: je vervoegt, zelfs in de verleden tijd.
Verder heb je ik-jij-hij-zij ontdekt, en de bezittelijke voornaamwoorden. Daarover kunnen we kort zijn: het enige consequente aan die uitbreiding van het vocabularium is dat je het hele zwik constant fout gebruikt. Zo is er sprake van schitterende pareltjes als: mama, gaat jij jouw muts aandoen? Of wil jij papa haar pet hebben? I love it. En ik zou je opeten als je dat soort dingen vertelt.

Je telt tot tien op automatisme, en zonder betekenis, maar ook tot vier met duidelijk besef wat je doet. Je herkent ook een paar woorden, als ze geschreven staan. Mama, papa en mira. My gawd, je bent gewoon een genie. Denk ik dan honderd keer per dag.

Je bent een kind van obsessies, dat is nu duidelijk zichtbaar. Je obsessies gaan voorbij, maar zijn wel heel aanwezig op het moment dat ze je leven beheersen. Dagenlang wil je niks anders dan stempelen. Wekenlang vraag je elke avond naar dezelfde DVD, hetzelfde filmpje. Je kan soms een hele dag spelen met één potje. En de volgende dag opnieuw, met hetzelfde potje.
Je bent een uiterst gemakkelijk kind, behalve als we je die flavour of the day ontzeggen. Als je vindt dat het een uitstekende dag (week, maand) is om te stempelen, dan ben je oprecht verontwaardigd als wij iets anders willen doen. Zeker als dat andere iets te maken heeft met eten of in je bed gaan.

Je slaapt wel beter, ondertussen, met trouwe assistentie van je schaapwekker. Je eet nog steeds als een vogeltje, maar als ik andere kindjes van je leeftijd zie, dan stel ik tevreden vast dat je niet de kleinste bent. Bovendien ontwikkel je uitstekend, zit je propvol energie en bent haast altijd vrolijk. Ik ga er dus vanuit dat alles heel perfect verloopt, maar ik kan dat niet langer bevestigen met statistieken. Wegens dat we uit onze moeilijke relatie met kind en gezin zijn gestapt en je dus geen controles meer krijgt. Dat is een overwinning, gewoon mogen vertrouwen op mijn eigen instinct. Van mezelf.

Dat fameuze instinct is ook de reden waarom je waarschijnlijk nog even langer in de creche zal blijven, en niet op school instapt na de krokus. Ik kan het niet uitleggen waarom, maar ik voel precies dat het te vroeg is. Na een paar gesprekken met andere moeders heb ik dan de knoop doorgehakt: het is niet omdat de meeste kindjes op 2,5 gaan, dat jij ook moet. Misschien dat er nog heel fundamentele dingen veranderen de komende maanden, maar als de dingen zo zijn als nu, ga je pas na de paasvakantie. Of ook: na de winter. Als de dagen langer worden, en het minder koud is.

Je wordt groter en steeds zelfstandiger, en het is echt één van de coolste dingen die ik ooit heb meegemaakt, om daar naar te mogen kijken. Hoe je leert, en ontdekt, en ZELF WIL DOEN. Met uitroeptekens. Hoe je zorgvuldig uittest welk effect je zeuren en NEENEENEEN heeft op je omgeving. Hoe je, eens je ergens wat gewend bent, steeds verder weg durft spelen en maar af en toe eens moet omkijken of ik er ben. Hoe we nu — na twee jaar drama bij andere babysits dan je grootouders — opeens kunnen zeggen: vanavond blijft Sofie bij jou, want mama gaat werken. En hoe je dan zegt: ok. dag mama. flink werken. En niet huilt. Niet.

Nu je zo heel duidelijk aan het opgroeien bent, en zo heel duidelijk een echte persoonlijkheid wordt, kan ik niet anders dan dingen hopen. Hoop die ik gevoed zie door de kleine details uit je peutergedrag.
Ik hoop dat je zelfzeker wordt, en goed in je vel zit. Ik hoop dat je het leven kan relativeren, en verdriet nooit als onoverkomelijk ziet en altijd als voorbijgaand. Ik hoop dat je zingt en danst als je daar zin in hebt, ook al kijken de mensen.
Ik hoop dat je heel graag kunt zien, en volledig in iets kunt verdrinken. Ik hoop op beleefd zijn, en op vriendelijkheid.

En ik hoop vooral dat je voelt en weet dat wij hier altijd staan te wachten op jou, als die wereld toch te groot is opeens. Ge moogt gaan ontdekken, kindeke, maar ge kunt altijd terug. Op mijn schoot en in uw vaders armen.

zoen

je mama

Maand 1Maand 2Maand 3Maand 4Maand 5Maand 6Maand 7Maand 8Maand 9Maand 10Maand 11Jaar 1Jaar 1, maand 1Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3Jaar 1, maand 4Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6Jaar 1, maand 7Jaar 1, maand 8 Jaar 1, maand 9Jaar 1 – maand 10Jaar 1 -maand 112 jaar

En al

U heeft graag onverwachte wendingen?

Neemt u een kind. Echt. Onverwachte wendingen galore.

Neem nu vandaag: ik stond in de bloemenwinkel, snel nog een kleinigheid halen voor de verjaardag van Mayonaise. Daarna zou ik de dochter afhalen, haar naar mijn ouders brengen en vervolgens naar Brussel rijden met klijn en de gringos, voor een opname van zvdz. En daarna zou er een stapje gezet worden, wegens voorgenoemde verjaardag, en gewoon algemeen “we hebben allemaal een babysit, dus we gaan op café”. En toen ging de telefoon en zag ik de naam van de onthaalmoeder op het scherm.

Anderhalf uur later zat ik niet in de auto, maar in de wachtzaal van meneer dokteur. Met een koortsig en hangerig kindje op mijn schoot. Alle beschikbare plop-boekjes waren uitgelezen en de dochter had het helemaal gehad met wachten. Luchtwegeninfectie, zo was het verdict, nog even later. Zielig schaapke, zo was mijn diagnose. Iedereen afgebeld, snel nog boterhammen gegeten bij mijn ouders en dan (met de ouderlijke assistentie, waarvoor dank alweer) naar huis. Kindeken medicamenten, kindeken in bed.

Onverwachte wendingen. Ik zei het al.