Lieve Mira

het wordt lente! Echt waar! ‘s Ochtends, als jij om kwart voor zeven onze dag begint, dan is de nacht al bijna voorbij, tegenwoordig. Er moet maar één lamp meer aan in de woonkamer en de vogels buiten fluiten alsof hun leven ervan afhangt. De weekends deze maand waren warm ingeduffeld lange wandelingen maken (waarbij jij voornamelijk oog hebt voor stenen langs het pad, maar goed) en we hebben er zelfs al een paar uur in het park en de speeltuin opzitten.
Ik verlang zo heftig naar het echte losbarsten van de lente, want we moeten echt naar buiten kunnen, dringend. Je bent zo groot geworden dat ons huis soms te klein voor je wordt. Rustige dagen thuis, met alleen je speelgoed en ons: het is niet meer genoeg. En dat merken we dan, omdat je keihard de peuter uithangt. Drama, tranen, lastig hangen aan mijn benen, het hoort er allemaal bij tegenwoordig. Als er andere mensen bijzijn, of we maken een uitstapje, dan is alles cool. Maar thuis, bij mij alleen kan het soms heel lastig zijn: het ene moment ben je supervrolijk, het volgende moment hysterisch. De aanleiding kan heel klein zijn: je mag niet nog een koekje, je moet je jas aan, je mag de kat niet slaan. Of ik heb een vod vast en jij niet en je wilt net die vod heel graag. Niet een vod, maar precies die vod.
Ik kies mijn gevechten zorgvuldig. Maak weinig drama en probeer consequent te zijn. En sommige dingen laat ik je gewoon zelf ondervinden. Dat een ski-pak in huis best warm is, en niet zo heel comfortabel bijvoorbeeld. Je hebt er niet meer naar gevraagd, na die ene voormiddag dat je het per sé aanmoest om met je boerderij te spelen, dus ik maak mezelf wijs dat mijn strategie werkt. Laat me in mijn onwetendheid.

Ik heb soms compassie met je onmacht. Je geraakt bij momenten in een soort net verstrikt waarbij je moet hetzelfde mantra tot in het oneindige herhalen. Jas uit jas uit jas uit jas uit jas uit. Soms raak je er precies niet uit. Ik probeer je dan ook manieren te leren om zelf met je heftige emoties om te gaan. We zingen veel, en sinds ik een paar keer in de hitte van de crisis heb gezegd: “MIRA! Als het niet lukt, zing dan een liedje”, hoor ik je soms door je tranen heen “ABC, kopje thee” murmelen. Ik hoop dat het helpt, schatje.

Eerder deze maand had ik je haar in twee staartjes gedaan. Je bent een echt meisjemeisje en vraagt daar zelf naar, waarna je bewonderend naar jezelf zwaait in de spiegel en Mira Mooooooooi roept.
Complimenten doen je groeien, meiske. Complimenten over hoe knap je bent, of over hoe goed je iets gedaan hebt, je glundert helemaal dan.
Die staartjes, die vond je mooi, maar het is bij één keer gebleven. Nadat je vader een foto had gezien, heeft hij me laten beloven dat voorlopig niet meer te doen. De exacte woorden waren: “ge hebt er een bijna-kleuter van gemaakt. ik ben daar nog niet klaar voor.” Ik laat je wilde manen dus met rust, maar zie je ook zonder staartjes onafwendbaar groter worden. Ik verzwijg het voor je papa, maar je groeit als kool.
Gelukkig maar, want ik ben soms bezorgd. Eten, dat doe je nog steeds niet zo goed, namelijk. En ik durf niet zo goed naar de befaamde curves te kijken in het boekje van kind en gezin dat ik gemakkelijkheidshalve volledig negeer. Ik probeer mezelf voor te houden dat alles in orde is: dat je zo goed ontwikkelt, motorisch, emotioneel en verstandelijk, dat het helemaal niet zo erg is dat je niet zo’n grote eter bent. En je weegt misschien maar tien kilo, maar het is wel tien kilo puur geluk en levenslust. Dat scheelt.

zoen

je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5 – Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11 – Jaar 1 – Jaar 1, maand 1 – Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3 – Jaar 1, maand 4 – Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6