Studiedag 1. Opmerkelijke uitspraken waar ik eens over moet denken.
– Persoonlijkheid is geen wetenschappelijk begrip
– We moeten het gevaar van labels onder ogen zien: mensen definiëren zich aan de hand van die labels.
– Het is wetenschappelijk niet bewezen dat ADHD bestaat. Er zijn hypotheses, ja, maar er is geen enkel sluitend bewijs.
– Het neo-liberalisme dat onze maatschappij drijft creëert zijn eigen waarden en normen: een soort universeel egoïsme.
– The essence of music is making the cherry blossom in your heart bloom in december.
Ge moet haar afleiden. Dat staat in de boekjes, dat zeggen de mensen. Als een peuter iets wil dat niet mag of kan, dan is afleiden het beste, en dan zijn ze het snel vergeten.
En dus deed ik eergisteren keihard van afleiden, toen de dochter plotsklaps haar andereslaapzak-andereslaapzak-andereslaapzak aanwilde. De slaapzaak van vorig jaar, that is, die om één of andere reden opeens in haar blikveld kwam, maar die ze dus niet meer kan aandoen. Wegens dat ze toch wel wat gegroeid is, het laatste jaar, en ze er dus eenvoudigweg niet meer in past.
Enfin, ik deed een heel gedoe met olifanten en een kangoeroe en zelfs een dansje. En de slaapzak was effectief vergeten. Ik moffelde het ding diep weg in een kast, uit het zicht en gaf mezelf een tevreden moederlijk schouderklopje. Crisis onder controle.
Dat was eergisteren. Sindsdien slaat de dochter elke keer als ik haar in bed wil stoppen (dus middag én avond) gigantisch aan het jengelen voor haar andereslaapzak-andereslaapzak-andereslaapzak. Die ze niet kan zien, die ik helemaal doodzwijg maar die zij dus duidelijk niet kan vergeten. En afleiden werkt al lang niet meer, de vijfde maal. Mijn dansje is ook maar een paar keer grappig waarschijnlijk.
Ik weet niet precies of ik trots dan wel verontrust moet zijn over zulk een obsessief koppig geheugen.
Dat ge een groot deel van uw tijd in een klein deel van uw werk moet steken, daar word ik lastig van. Het zal bij iedereen wel zo zijn, veronderstel ik: die ene klant, leverancier, whatever, die enorm veel energie vreet en die eigenlijk maar een fractie van uw job uitmaakt. Maar ik blijf dat dus moeilijk vinden.
Bij mezelf, bijvoorbeeld: ik heb elk jaar een vierhonderd of wat studenten. En daar zijn er een paar tiental bij die zowat altijd de kantjes ervan aflopen: te laat met taken, zelden in orde, altijd een hele uitleg klaar, prutsen terwijl ge iets uitlegt, daarna extra uitleg nodig omdat ze niet mee zijn met de oefening, enzovoort enzoverder. Ik durf dat niet tellen, hoeveel tijd ik in die paar mensen stop, om alles op te volgen en te zorgen dat ze toch mee op de boot zijn. En energie. Tijd en energie die ik eigenlijk ook zou willen investeren in die honderden die wel in orde zijn, en wel altijd hun best doen. Want eigenlijk is dat niet eerlijk, toch?
Enfin. Pointless rambling, I know. Carry on.
Manman. Ik zit nu al met de tranen in mijn ogen, en ik moet nog beginnen schrijven. Dit komt niet goed. Maar ik kan niet anders, vrees ik: het lief en ik hebben er de laatste weken (maanden, jaar eigenlijk) lang en uitgebreid over gepraat en we zijn tot de conclusie gekomen dat het echt niet meer gaat: we gaan Santa Boogie moeten wegdoen. Onze lieve, aanhankelijke Santa Boogie, die al zo lang bij ons is als wij samenwonen en die als een kindje voor ons is. Het doet zeer, lieve mensen. Maar ik vrees dat we er echt niet meer onderuit kunnen.
De reden is simpel: hij heeft hier te veel stress, in de buurt. Het gaat nog steeds niet zo goed met hem, en met dat likken aan zijn buik. De medicatie helpt nauwelijks, dus zijn we daar uiteindelijk mee gestopt.
En het belangrijkste: hij plast in huis als hij zich niet ok voelt. Hij markeert, volgens de dierenarts omdat hij zich bedreigd voelt. En niet alleen is dat echt wel zonde van de verbouwing waar we zoveel tijd en energie hebben ingestopt, het is ook met een peuter in huis, die overal aanzit met haar handjes en dan die handjes in haar mond stopt, niet echt hygiënisch te noemen.
Wie hier al een tijdje leest, weet dat we deze beslissing niet zomaar nemen. Er is een hele geschiedenis aan vooraf gegaan.
We weten eigenlijk niet goed hoe dat in zijn werk gaat. Mijn hart breekt als ik eraan denk dat ik hem in het asiel zou moeten achterlaten of een spuitje zou moeten laten geven. Daarom probeer ik het eerst een keer zo, via deze weg. Iemand van jullie die graag een prachtige, lieve kater wil, 6 jaar oud? Volledig in orde met vaccinaties en alles, aanhankelijk, goed doorvoed, kindvriendelijk en lief. Maar geen beestje om alleen binnen te laten zitten, jammer genoeg, want hij durft in huis te plassen als ge niet kijkt. Dus misschien iemand met een boerderij? Een grote tuin, koterijen waar hij zou kunnen slapen? Iemand? Want aan de andere optie, als ik niemand vind, durf ik dus gewoon niet denken.
Dat van dat veranderend uur. Ik ga er niet over zagen, deze keer, neenk. Het zomeruur is namelijk absolute coolness. Leve het zomeruur en driewerf hoera!
De dochter, die de laatste weken de onhebbelijke gewoonte had gekweekt om haar dag om zes uur, kwart na zes te beginnen, is namelijk nog niet opgeschoven naar de nieuwe wereldorde. En jawel, ze protesteert hartstochtelijk bij het slapengaan, maar dat duurt hoogstens een kwartier en ik kan daar mee leven. Iedereen mag van tijd tot tijd eens protesteren hier thuis, en een beetje drama is ons geen van allen vreemd. ‘s Ochtends echter is het al twee dagen absolute zaligheid: gisteren heeft ze tot half acht geslapen, vandaag zelfs tot kwart voor acht.
Dat zorgt voor een op zijn minst monter te noemen moeder, ziet dat van hier. Dat ikzelf volledig mijn ritme kwijt ben en sloten koffie nodig heb om echt actief te worden, neem ik er met de glimlach bij. Leve het zomeruur! Leve de lente!