Year: 2011

kinderspam

Slechte moeder ik.

Allereerst: een welgemeende aan alle winkeliers die paaseieren of andere sneukelderij op hun toonbank zetten, in het zicht van mijn dochter. Maar daarover later meer.

Wij trokken naar de Hema deze ochtend, Mira en ik. We hadden thuis een beetje ruzie gemaakt, met de ingredienten: boterham, neen, jawel, neen, ok dan neem ik hem mee voor als ge straks honger hebt. Zij is koppig, maar ik ben nog koppiger.

In de bus en de hema was het kind de zaligheid zelve: content en vrolijk en toen ze verschrikkelijk enthousiast werd over een kleine giraf-knuffel, besloot ik die voor haar te kopen. Wij naar de kassa — dochter, moeder, giraf — en enter de vervloekte toonbank met de paaseitjes. (Dezelfde als degene die ik net ook had gekocht, maar die ik ongezien had meegesmokkeld in het mandje). En toen begon het: de hele tijd in de kassa-rij jengelde Mira “snoepje, snoepje, snoepje, mamamaaamamamama, snoepje”. Toen ik niet thuis gaf sprak ze de meneer achter ons aan met haar verzoek. De mens kwam bijna niet meer bij van het lachen. Maar geen snoep voor Mira.

Buitengekomen gingen we op een bankje zitten.
Mira, heb jij een beetje honger toch?
Snoepje!
Ik heb hier je boterham. Als je die opeet krijg je een snoepje.

(herhaal de laatste twee regels voor uzelf een keer of twintig, dan heeft u een realistisch beeld van de eigenlijke conversatie. Ik ga dat hier niet uitschrijven, maar kort: ik heb gewonnen.)

Mira eet vervolgens braaf haar boterham op, ik duikel in mijn hema-zak en geef haar een eitje. Natuurlijk had ze gezien dat er een hele zak was, en begon ze achteraf opnieuw te jengelen. Nog eentje! Nog eentje!
Terug in de buggy, jengeljengel, ik stap gezwind verder, plotsklaps gaat het gejengel over in hysterisch gekrijs, ik rol met mijn ogen en stap gezwind verder. De hysterie houdt aan, en Mira probeert zich los te rukken. Op een rustige plaats stop ik, en ga op mijn hurken voor haar zitten. Ik veeg haar tranen weg en zeg: muisje, kalm, wat scheelt er. Kijk eens naar mama en probeer eens rustig uit te leggen wat er aan de hand is. Ik verwacht iets over snoepjes, maar in plaats daarvan haalt de dochter diep adem, ik zie haar krampachtig pogen haar emotie onder controle te houden en dan zegt ze het:

Mama? Gi-girafje WEG? Vallen, mama. (insert diepe snik)

Ik zeg u: het was lang geleden dat ik mij nog zo schuldig heb gevoeld. En ja, ik ben teruggegaan en heb een nieuwe giraf gekocht.

Ja! kinderspam

Ah, plage tatoeage.

En zo is het dus vakantie. De vader is uithuizig wegens diverse televisionele en podium-engagementen, en dus is het the sweet terrible two and me. Zoals dat hoort bij peuters word ik bij momenten een beetje wanhopig van haar dadendrang, koppigheid en hysterie, maar zoals dat hoort bij moeders blijf ik daar natuurlijk stoicijns kalm onder, giet mezelf een tas koffie uit en denk na over mijn volgende uitstap. Want zo gaat dat hier, schijnt: hoe zwaarder de dochter thuis de baarlijke duivel in zichzelf ontketent (voor tien uur gisterochtend had ze welgeteld veertien minuten niet lopen jengelen), hoe groter de engel die ze elders bovenhaalt. Kwatongen zouden misschien durven zeggen dat ze de uithuizigheid of straatloperij van haar ouders heeft geërfd, maar die dolen. Natuurlijk.

En dus gingen wij de laatste drie dagen al naar zee, naar de vogels kijken, lunchen, naar de colruyt en gisterenmiddag naar de blaarmeersen. Plage Tatoeage, zoals wij hier zeggen in Gent. Alwaar mira doodcontent zand in een emmer schepte en een ijsje at. Met dank aan mijn ouders, die ons gezelschap hielden en de peuteronderneming net wat minder complex maakten.

Day 38 - plage tatoeage, cremeglace eten.

Blaarmeersen, hiephoi

Ja!

Boogie-update.

Het klinkt als een update over een dansje uit de jaren dertig, maar het gaat hier wel degelijk over onze fantastische kater die er een beetje als een koe uitziet.
Ik polste even geleden of er eventueel een nieuwe thuis te vinden was bij één van u, en kreeg daar een hoop reacties op. Waarvoor dank, trouwens. Met een aantal mensen mailde ik wat over en weer, telkens met een krop in mijn keel, hetgeen mij deed concluderen dat ik absoluut nog niet klaar ben om hem op te geven. En dus maakte ik een plan. Nog één keer zou ik naar de dierendokter gaan, en alles laten controleren wat te controleren viel.

Maandag was dat. Boogie was op wandel, ik lokte hem met een schaar (don’t ask) en geritsel (opnieuw: don’t ask) en stopte hem in de wandelbak. Ik ontsmette de krabben op mijn armen en bracht hem naar onze dierendokter. Een dag later haalde ik hem af, en betaalde met de glimlach 254 euro. Allez, niet met de glimlach, maar ik had gezegd alles controleren, dus alles werd gecontroleerd. Ik had het natuurlijk kunnen voorzien dat de mutualiteit dat niet ging terugbetalen, nietwaar. Boogie terug naar huis, uit de wandelbak, een halve kom eten in één keer binnengeschrokt (het beest had daar ocharm niks willen eten), een halve kom eten terug overgegeven, en dan: back to business as usual.

Met dat verschil dat we ondertussen vijf dagen verder zijn en dat hij nog niet in huis geplast heeft. Dus ofwel is hij zodanig geschrokken van zijn overnachting elders en denkt hij dat hij zich moet gedragen of dat het anders weer van dat gaat zijn. Ofwel helpen kalmerende siroop, de pilletjes tegen de blaasspasmen en de aangepaste voeding (kattenbrokken met een calmant erin. yummers.) effectief.

De bijtwonden en krabben op mijn handen en armen zijn ontelbaar geworden (dat medicamenten geven, niet evident zeg ik u), maar ik klaag niet. Het gaat beter. Hopelijk is het permanent.

Ja!

This morning’s list of awesome.

The list of awesome, ik vind dat lastig. Want dat is elke dag een beetje anders, toch? Vandaag, voor half negen in de ochtend, is het al dit:

– het ochtendlicht in onze living, om acht uur ‘s morgens. Het wordt gefilterd door de bloesem van de appelboom op de koer, en het maakt me instant vrolijk.
– mijn dochter die zinnen maakt. Mira beetje uit de slaapzakje kropen. Ik moet daar bijna van bleiten.
– mijn dochter die de betekenis van woorden nog niet helemaal vat. Deze ochtend, vanuit haar bed: Maaaaaammaaaa, Mira THUIS!
– veel te lang mijn pyjama aanhouden. Omdat koffie lekkerder is als ge nog niet uw echte dag begonnen zijt.
– chocoladekoeken in de oven.
– een kat die voor de vijfde nacht op rij niet in huis heeft geplast. De bijhorende hoop dat de medicatie aanslaat en er geen drastische beslissingen genomen moeten worden.

Ja!

Pinpin!

Een tijdje geleden kreeg ik van de reclameregie een mailtje, of we eens naar de Zoo wilden misschienst. Want daar bij de Zoo, daar hebben ze een nieuwe actie: als u een abonnement neemt, dan mag u een uur vroeger binnen dan het gepeupel, wat mogelijkheden schept voor rustig rondlopen en de beestjes zien wakkerworden. Ik vind dat een uitstekend idee, en binnen een paar jaar neem ik absoluut een eigen gezinsabonnement, maar nu is het nog net iets te veel een onderneming om het heel frequent te doen.

De dochter, die heeft een voorliefde voor (a) treinen, (b) olifanten en (c) pinpins, dus er werd hier niet getwijfeld. Vader, dochter en een doos ontbijt werden naar de dampoort gesleurd en we gingen naar antwerpen. Met de trein. We zorgden dat we er vroeg waren, selecteerden zorgvuldig en waren tegen de middagdut (enfin, bijna twee uur later dan normaal, maar dat is een detail) terug in Gent. En zo is dat dus te doen, zelfs met een peuter die weigert te slapen in een buggy. Alhoewel we volgende keer wel een eigen lunchpakket meenemen. Ik ga hier niet dieper in op de reden, behalve: damn you Okra Evergem en uw grootouder-kleinkind-uitstap!

Ze praat er nog steeds over, mijn kind, en dan voornamelijk over de baby-olifant, de giraffen en de grote vissen.

mira luvs pinpins

Check out de fotoots!