Year: 2011

kinderspam

Zo jong en al discussiëren.

Cuteness alert. Als we tegenwoordig tegen de kleine zeggen dat het genoeg is (genoeg op de glijbaan, genoeg televisie, genoeg snoep,…) dan doet ze dit:

Het is moeilijk op film vast te leggen, want ze doet het dus voornamelijk op momenten dat we niet filmen. Als we wel filmen wil ze namelijk vooral “fotokijkenfotokijken”. Maar het is dus twee keer gelukt, ondertussen.

Ze weet dat we het schattig vinden, en dat zowat iedereen haar ogenblikkelijk haar zin zou geven (sommige mensen zijn zelf bereid om het blaarmeersen-sop in te duiken met haar, ook al vonden diezelfde mensen het eigenlijk veel te koud). Het is dus op de tanden bijten om neen te zeggen tegenwoordig.

Neen!

Er zijn erger dingen, dat is waar.

Ik voelde de tranen prikken en mijn lip trillen, bij meneer dokteur daar op spoed. Niet omdat het pijn deed, want dat deed het al vijf uur op dat moment, maar omdat meneer dokteur het had over “Gips, voor vijf dagen. Niet op lopen.” en na een verbijsterde “Que?” van mijnentwege. “Ja, op die gips kunt ge gewoon niet lopen, technisch onmogelijk. Maar dan is het op een week waarschijnlijk genezen.”

Blinde paniek, want ik zeg u: vijf dagen niet mobiel zijn, dat is geen optie. Het lief, die is ‘s avonds en ook vaak overdag weg. Ik moet de dochter kunnen wassen, verschonen, in bed stoppen, de trap opdragen. En ja, daar zijn mouwen aan te passen en iemand zou mij kunnen komen helpen tot ze slaapt, maar ik kan moeilijk vragen dat die hulp ook tot ‘s nachts blijft zitten, gewoon voor het geval Mira wakker wordt en iets nodig heeft. Bovendien moest ik vandaag en maandag echtecht werken: het is bijna einde semester, ik heb geen inhaalmomenten meer, en die lessen moeten gegeven worden.

Mijn prikkende tranen en ik informeerden dus naar het Plan B. Met opgetrokken wenkbrauw legde de dokter uit dat we ook voor steunverband, een kruk, meer pijn, veel brufen, de belofte dat ik veel ging rusten en een langer genezingsproces konden gaan.

Plan B is het geworden, ziet dat van hier. En neen, ik ga er niet over zagen, want ik heb er dus wel degelijk voor gekozen. Maar man: ligamenten, dat doet ferm zeer bij momenten.

Neen!

Counting the blessings. One. Two.

En dus zit ik hier, in mijn zetel. Met een voet waar ik niet op kan lopen, wegens daarnet keihard gevallen voor de deur. Ik was aan het rommelen in mijn handtas, ondertussen mijn jas aan het dichtknopen, en ik heb stomweg mijn voet verkeerd neergezet. Een geschaafd hand, twee dikke dikker dan normale knieën en een zeer pijnlijke voet zijn mijn deel. Dat zuigt zwaar, jawel. Tijd om de optimist in mezelf boven te halen.
1. mijn ouders zijn met pensioen, dus die komen nu naar hier om mij naar de spoed te brengen
2. mijn ouders hebben een sleutel, dus ik moet niet uit mijn zetel om hen binnen te laten
3. ik was alleen toen ik viel, dus de dochter heeft (a) geen schade en (b) geen trauma van haar bleitende mama
4. ik moet niet lesgeven vandaag, dus ik heb tot vijf uur ofzo om te recupereren en alles te organiseren
5. ik heb mijn laptop en gsm hier aan de zetel liggen.

Ware het niet van de pijn en het feit dat ik veel dorst heb, ik zou mij gelukkig prijzen.

moeilijk

Evian, baby inside.

Ik krijg regelmatig voorstellen van de reclamie-regie om ergens over te schrijven, u weet dat. Ik doe dat, als ik het leuk vind, of als ik er iets over te vertellen heb. Deze keer ging het voorstel over Evian, die net een nieuwe campagne hebben: na de dansende en rolschaatsende bébé’s is het nu van baby-tshirts met grote hoofden erop. Het is wel grappig vind ik:

Zoals dat gaat tegenwoordig, is het met een facebook, en u kunt zelf ook iets doen: foto nemen van uzelf met zo’n T-shirt en dan hopla in de commercial. Ik heb geen webcam en geen iPhone, maar misschien dat u er wel iets mee kan.

Enfin. Maar wat ik eigenlijk wilde vertellen. Toen de reclameregie mailde, bedacht ik dat wij dat altijd kopen, Evian. En dat ik eigenlijk niet weet waarom want vroeger dronken wij – behalve vooral water van de kraan — vittel of spa reine. Enig graven in mijn brein bracht mij naar mijn kraamtijd. Alwaar in de kraamkliniek Spa blauw werd geschonken, voor moeder en kind, en dat ik die gewoonte overnam thuis. Toen Mira al snel naar de flesjes moest overschakelen maakte ik haar fles dus ook met spa. En toen we een paar weken later nog altijd zot werden van het krijsende kind wegens krampen (het lag dus niet enkel aan de borstvoeding), zei mijn vroedvrouw op een dag: welk water gebruikt gij eigenlijk? Oh, maar spa, dat is het slechste voor krampjes dat er is. Ge zijt beter met Evian.

Wat waar bleek te zijn. En ik vind principieel: water is water, ook van de kraan. Maar als het kind content is en geen krampen heeft, dan is Evian net wat beter water, natuurlijk. Het enige wat ik mij dus sindsdien afvraag: als kinders krampen krijgen van spa blauw, waarom wordt dat dan in elke kraamkliniek geschonken? Allez, ik ben geen kinderarts, maar is dat niet wat onlogisch? Eigenlijk, feitelijk?