Year: 2011

kinderspam projecten

Newsletter – jaar 1, maand 10.

Lieve Mira

Gisterenavond begon ik deze brief te schrijven, maar toen ik halverwege was, was ik zo moe dat mijn ogen dichtvielen, zoals jij dat maanden geleden ook soms voorhad als je een flinke fles melk binnenslokte vlak voor bedtijd. Dat ik zo moe ben, dat komt eigenlijk wel een beetje door jou.
Kijk, het is mij om het even wat uw maten op de speeltuin zeggen: kwart voor zes is *echt* geen uur om de dag te beginnen. En een middagdut doen van vier uur compenseert dat misschien wel voor jou, maar je moeder en vader zijn doodop. Hoewel je dat nu niet beseft, zet ik mentaal turf-streepjes in mijn moederlijk geheugen, en spaar die op voor later. En misschien dat je die vroege dagen nog wel eens teruggeserveerd krijgt. Zo ergens binnen een jaar of 15, als het voor jou misschien een beetje minder goed uitkomt.

Het vorige was een mopje natuurlijk, je begrijpt dat vast wel. Want mopjes, dat is je nieuwe ding, tegenwoordig. Dan gil je bijvoorbeeld “oooeeeh, vliegtuig” en kijkt naar boven. Als je vader en ik dan naar naar de hemel turen, dan straal je, roep je “neee-eeen” en begint hard te lachen. Ik hou mijn hart vast voor het kolderesk circusgebeuren dat ons huishouden binnen een paar jaar zal zijn.

Kolderesk en vol luide muziek, dat wordt het, ik zie het nu al voor me. De bewijzen werden dit weekend alweer geleverd, toen je headbangend voor het podium stond op twee verschillende buurtfeesten en luid “bravo, gigitaar” riep na afloop van elk liedje. Je vraagt ook in de auto om de muziek luider te zetten, maar alleen als het mevrouw belieft, de muziekkeuze. Beatles, Doors, Beach Boys, Das Pop en Johnny Cash zijn je favorieten momenteel, en ik kan zelfs niet beginnen uitleggen hoe trots dat me maakt.

Behalve dat vroege opstaan, ben je tegenwoordig uiterst gezellig. Knuffelig en aanhankelijk, en je tettert de hele dag door. Je maakt huisjes, en dan moeten wij erbij komen zitten. Je zorgt voor je pop en je beer alsof het je kindjes zijn, en je danst en zingt de hele dag. Bij dat dansen komt ook je talent voor regie duidelijk naar voor: je vertelt ons dan graag waar precies we moeten staan, en wat we moeten doen. Ook in andere situaties komt dat licht despotisch trekje frequent bovendrijven: mensen zitten bij voorkeur waar jij zegt dat ze moeten zitten, en doen dan bij voorkeur wat jij wilt dat ze doen. Wij lachen je dan een beetje uit, natuurlijk, want de wereld laat zich niet regisseren. Hoewel het eigenlijk best een gemak zou zijn.

Ik ben wat versteld van hoeveel je al begrijpt en hoeveel je hoort. We moeten echt opletten wat we zeggen tegenwoordig. Als we bijvoorbeeld tegen iemand vertellen dat je niet zo flink eet, eigenlijk, kunnen we er gif op innemen dat je die middag kordaat je bord zal wegschuiven en eenvoudigweg zal weigeren. Als iemand vertelt over een peuter die zich op straat laat neervallen en niet meer wil rechtstaan: luttele minuten later lig je op de grond en probeert ook eens wat voor effect dat heeft. We speak a lot of English, nowadays. And we hope we will have a few years before you master it.

Sinds een paar weken ben je trouwens thuis, want Saskia — die jou gigantisch mist, zei ze daarnet aan de telefoon — is in ziekteverlof. Ik had er van tevoren een beetje schrik van, zo de hele tijd jij en ik, maar het valt dus reuze mee. Het is doodjammer dat ik nog zoveel moet werken deze maand, want eigenlijk is gewoon met jou op het terras rondhangen of de stad afdweilen stukken leuker. Nog een paar weken, en we nemen een lange zomervakantie, jij en ik.

En in die vakantie gaan we echt werk maken van je potjestraining. Momenteel komen we nog niet verder dan “Mama, mira kaka doen” – ik zet je op het potje – jij wacht een minuut – jij roept “klaar!”, gaat rechtstaan en doet vervolgens kaka op de grond. Ik kan daar kort over zijn: de eerste keer was het grappig, de tweede keer nog een beetje en vanaf de derde keer was het mopje eigenlijk wat afgezaagd. We hebben werk te doen, dus. Maar gelukkig hebben we veel tijd.

zoen

je mama

Maand 1Maand 2Maand 3Maand 4Maand 5Maand 6Maand 7Maand 8Maand 9Maand 10Maand 11Jaar 1Jaar 1, maand 1Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3Jaar 1, maand 4Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6Jaar 1, maand 7Jaar 1, maand 8 Jaar 1, maand 9

projecten

Procrastination 101.

Twee keer per jaar, zo in januari en in juni, voel ik de vreselijk onweerstaanbare drang om de layout van dit weblog te wijzigen. Zesmaandelijks verlangen naar verandering. En altijd in de examens, jawel.
Ik verdoe dan tijd met dromen over welke header ik zou willen. En welke kleuren daar dan bij komen. En hoe het hier eens allemaal wat minder 2008 mag worden, qua uiterlijk.

Ik weet dat wel, het is alleen maar omdat ik het te druk heb, dat ik het wil. Want eigenlijk ben ik nog meer gehecht aan mijn madam met beentjes, dan aan mijn slapende madam, zeer lang geleden.
Maar elk moment dat ik kan priegelen in photoshop, is een moment dat ik niet moet denken aan de stapels verbeteringen die liggen te wachten. (Al een geluk dat mijn photoshop vorige week keihard de geest heeft gegeven). En ik weet ook dat ik het begin juli weer ga vergeten zijn, en wel interessanter dingen te doen heb dan een nieuwe lay-out te knutselen.

Maar zeg nu zelf: zou dat hier niet eens geschilderd mogen worden, feitelijk? Eigenlijk? Lieve lezers? Want als u dat graag wilt, dan kijk ik er eens naar, natuurlijk. Dat is evident.

Neen!

i. is not amused.

Wij hebben verbouwd, weet ge dat nog? Een heel schone living, hebben we nu. Helemaal afgewerkt, en we zijn hem van meubels aan het voorzien, as we speak. De perfecte tafel gekocht, een jaar geleden. De perfecte kast besteld. Aan het snuffelen voor dingen voor aan de muren.

Vorige week is er iets fout gelopen bij de buren. Iets met water, en we weten nog niet waar het vandaan komt. Zij ook niet, er zit een loodgieter op de zaak en binnenkort weten we meer. Gelukkig dat de vochtplek enkel in onze gang zit, die dus nog niet gerenoveerd is. Opluchting all around.

Vanavond hebben we een blaas ontdekt bovenaan in de muur van de living. Zoals: er zit water achter. Dat betekent: verzekeringen contacteren, bestekken opmaken. En waarschijnlijk alles weer afkappen en opnieuw laten schilderen.

/ insert diepe zucht.

Ja!

Waar ik moet zijn.

Sardien zegt op facebook dat ze gaarne eens binnenspringt, deze middag, vijf minuten later is beslist dat we met kroost afzakken naar een buurtfeest. Niet mijn buurt, wel in de buurt. Ik fiets met de dochter, zij komt achter met loopfiets-elmo. Op het feest eten we alvast een ijsje, de kleine en ik, en kijken naar ‘t Schoon Vertier. Ik knik en zwaai naar wat bekenden. Ik kom R. tegen, die met zijn klein grut al op weg is naar de EHBO. Als de loopfiets-posse er is, drinken we een pintje (de grote mensen) en een waterke (de mini’s) bij neef J. en zijn lief die achter de toog staan. We lopen ook nog tegen neef S. en zijn lief aan, aan het springkasteel. Ik eindig de namiddag met vriend P. en zijn mama op een bankje, terwijl onze kroost met blokken speelt en het lief ook aan komt gefietst. Als de dochter wat huilerig wordt, fietsen we naar huis.

Morgen, volgende week, volgende maand en de hele zomer is er weer wel ergens een feest, in Gent. En als we daarheen gaan, dan komen we vast andere mensen tegen dan die van vanmiddag. Maar het gevoel zal hetzelfde zijn: dat ik ben waar ik moet zijn, hier in mijn stad.

Met geen stokken krijgen ze mij hier nog weg.

En al

Hmm mmmma mmmmm mma. hm.

Ik pauzeer even tussen het scriptie-redigeren door (promoten, het is wat) en duikel in mijn potplanten. Beetje verdorde bloemen wegknippen, water geven, wat voeding hier en daar, snuffelen aan de salie en snoepen van de basilicum.
Hij komt buiten en staat even naar me te kijken. Dan lacht hij en zegt: “ge doet dat graag é, met uw plantjes bezigzijn”. Ik zeg van ja, en vraag waarom hij dat opeens opmerkt en het zo grappig vindt. Blijkt dat ik neurie op dezelfde manier als wanneer ik aan het koken ben. Een zacht, onbewust gehum, geen bestaand liedje zelfs. Gewoon wat zangerig geluid. Ik doe het altijd als ik echt kook. Niet als ik eten klaarmaak, dat is helemaal iets anders. En dus ook als ik pruts aan de plantjes.

En zoals steeds had ik het zelf niet gemerkt. En zoals steeds vindt hij het aandoenlijk grappig.