Year: 2011

En al

Damn you, stupid birds. *zwaait vuist*

Kijk. Ik versta dat, dat zelfs mijn beste vrienden vinden dat ik overdrijf als ik zeg: doe dat niet, lief. en vervolgens: laat hem niet, J.. Het lijkt ook onschuldig, zo in een huis in Frankrijk, tijdens middagdutten van kinderkes, vragen aan vriend J. “of hij dat ook eens mag proberen, die angry birds”. J. en klijn rolden dus met hun ogen, dat het geen kwaad kan, en hij kreeg de iPhone.

Daarna heb ik nog een kleine maand volgehouden dat dat voor Android toch niet bestaat. Gisteren heeft hij zijn eigen uitstelgedrag overwonnen en op de Market bewezen dat ik ongelijk had. Een download en een uur gefascineerd met de dochter varkens kapotmaken later, was ik het die met mijn ogen rolde.

Maar ik overdreef dus niet. Dat bedacht ik toen we gisteren gezinsgewijs pannenkoeken zaten te eten op een terras aan zee en hij zijn berichten even wou lezen. En ik twee minuten later een vogelke hoorde roepen op zijn walki-talki.

Really.

En al

Week.

Ik word daar wat week van, van die groeiende kinders. Die van mij, dat valt nog mee, alhoewel ik daar ook af en toe misselijk naar adem moet slikken, omdat ze al zo groot wordt. Maar ik weet ook dat ze nog jaren een kleintje blijft: niet meer mijn baby, maar wel mijn peuterke, en mijn kleuterke.

Maar als ik lees van die kindjes die ik als kleuterke heb gekend, en die nu naar de Latijnse gaan met een grote boekentas: pffffiew. Henri heeft schoenmaat 40. Zelie heeft een eigen gsm. En Anna, kleine Anna, die ik heb helpen flesjes drinken toen haar moeder en haar borsten weer moesten beginnen werken, die zit in het eerste leerjaar.

Week. Ik moet het u niet zeggen, zekers.

kinderspam

And. Go.

Voor ons is het vandaag echtig herbegonnen, vrees ik, dat werkjaar. Ik was al een paar dagen over en weer aan het lopen naar school, voor examens, maar dat was proefdraaien, vind ik. Vandaag is voor echt: Mira is na drie maand opnieuw een hele dag naar de babyfabriek weest werken. Goedgeluimd, en er helegans klaar voor, gelukkig.
Het lief heeft haar gebracht, deze ochtend, want mijn hart brak al van tevoren als ik dacht aan de lange vakantie die voorbij is. Zij daarentegen was overenthousiast over haar leuke dag, toen ik haar afhaalde. Opnieuw: gelukkig maar. En toch. Waarschijnlijk ga ik nooit meer drie maand met mijn kindje vakantie houden, besef ik.

Mixed feelings, hierzo.

Neen!

Knuppel. Meet hoenderhok.

Ah, den eerste september is in het land, dus uw gazetten staan weer een paar weken vol met onderwijs. Evident: het onderwijs houdt de mensen bezig, zo tussen half augustus en half september. Met al dat boekentassen kiezen, opvang regelen en propere kleren strijken: we ademen, leven en eten school gisteren, vandaag en morgen. Daarna wordt de koopkracht, de prijs van de huizen, het weer en de algehele malaise bij de vuile walen weer het belangrijkst, dat is evident. Het kan niet alle weken feest zijn voor dezelfde hoeksteen van de maatschappij, nietwaar.
Vergeef mij dat ik cynisch klink. Dat zit zo: ik heb de afgelopen weken meermaals vloekend mijn ochtendkoffie door de keuken gekegeld wegens een portie onderwijs-onzin die ik op mijn nuchtere maag te slikken kreeg. Alle lezersbrieven nog aan toe, zeg. Maar het is ok: de laatste weken mocht ik me tenminste ergeren en laven aan andere opinies dan de mijne, pagina-breed in alle kranten, terwijl de rest van het jaar de boutades van de in te zware mediatraining gemarineerde grote baas Pascal Smet hoogstens pagina 4-nieuws zijn. Dat geruisloze, dat stoort mij een beetje.

Enfin, opinions are like and everyone has blahlblahblah, dus ik heb ze allemaal gelezen. Al was het maar omdat ik graag weet wat de mensen in mijn vakgebied bezighoudt. En leerkrachten die de moed vinden om hun toetsenbord in vitriool te drenken en vurige pleidooien te houden in de media, dat zijn voor mij per definitie al goede leerkrachten.Wegens de passie. En de passie, lieve vrienden, dat is wat onze kinderen later nog zullen navertellen. Want er zijn naar schatting duizend keer zoveel meningen over goed onderwijs als dat er de laatste 20 jaar decreten geweest zijn, dus tel uit uw winst en kies degene die u wilt aanhangen. Want dat mag gewoon, hier bij ons, en alleen al daarom zouden we jaarlijks een grote barbecue met goedkope wijn in 5-litervaatjes moeten organiseren. Gewoon omdat we van mening verschillen. Dat het mag. Dat het eigenlijk moet zelfs, want het toont de kinderen dat niet iedereen op dezelfde manier denkt. En dat ge als mens met allerlei mensen en manieren van omgaan met de realiteit in contact zult komen. Hooray for that!

Evenwel. Wat ik niet kan toejuichen is de absolute tristesse die vandaag in mijn gazet stond. De ideale school, die hadden ze op een dubbele pagina uitgetekend, daar bij De Morgen. Bekijkt u het maar eens, ik moest er bijna van janken. Er is een kinderboerderij voorzien, en een groententuin. En het is passief en energiezuinig, natuurlijk dat.
Verder is er opvang voorzien van 7 uur ‘s ochtends tot 7 uur ‘s avonds, daar in de ideale school. In grote gebouwen, die strak en netjes in het gelid staan. Modern, efficient en op maat van onze maatschappij. Alles is proper aangelegd én er zijn extra voorzieningen: Een ondergrondse parking! Een gemakkelijk te bereiken supermarkt op de campus! Een kiss-and-ride-zone!

De leerkrachten krijgen ook een paragraafje. Dat ze geen beste vriend zijn, maar ook niet autoritair. Meer woorden moeten daar niet aan vuilgemaakt worden, natuurlijk, het is niet alsof die mensen belangrijk zijn in zo’n ideale school. En daarbij: er is een supermarkt aan de school gekoppeld. Wat de kinders overdag moeten missen aan passie en welbevinden, kunnen we daar vast na schooltijd compenseren met koekjes. Te betalen met visa of bancontact, u kiest zelf.

mediagedoe

Spijtig zeg.

Nefast voor het drama-gehalte, dit: Greet Dekeyser in het nieuws staat op Time Square om verslag uit te brengen van de vreselijke orkaan Irene. Achter haar staan tientallen vrolijke mensen te zwaaien en bekken te trekken naar de camera.

Hebben ze die gevraagd om daar te staan? Om het beeld te vullen ofzo? Of omgekeerd: kregen ze die mensen niet weg en stond Greet twee minuten voor de live connectie nog met haar ogen te rollen en “kscht kscht” te sissen?

Ik vraag mij dat af, ja.