Lieve Mira

hier ben ik – tegen alle verwachtingen in – toch opnieuw. Toch een brief, nadat het brievenproject was afgerond.
Dat zit zo, mijn kind: ik had me voorgenomen dat ik je zou schrijven, elke maand, tot je tweede verjaardag. En dat is gelukt. Flink gedaan van mezelf, en dikke duim, denk ik dan.
Maar daarna zou ik stoppen, want laten we wel wezen: je bent geen baby meer, en het was per slot van rekening de bedoeling dat je later zou kunnen lezen over je babytijd. Misschien zou er nog op verjaardagen een brief komen, ieder jaar. Misschien bij een memorabele gebeurtenis eentje, gewoon om het memorabele te vieren. Ik zag dat helemaal zitten, ja, want loslaten dat is mijn tweede naam. Uhuh.

Maar het valt me dus zwaar, jou niet meer maandelijks vertellen hoe het met je gaat, en daarom heb ik deze week besloten dat ik toch gewoon doorga. Op onregelmatige basis, als ik er zin in heb. En kijk, vandaag, nu je twee jaar en drie maand en een paar dagen bent, is het toevallig meteen zover.

Als ik mijn laatste brief herlees, dan valt het me op hoe clichématig hard je alweer veranderd bent de laatste drie maand. Toen, op je tweede verjaardag, was er nog sprake van woordzinnen, nu kunnen we gewag maken van volzinnen waarbij je bij momenten struikelt over de massa klanken en letters die je in één constructie probeert te proppen. Je hebt er een heerlijke letter r bijgekregen, en je vervoegt werkwoorden. Niet altijd correct, but hey: je vervoegt, zelfs in de verleden tijd.
Verder heb je ik-jij-hij-zij ontdekt, en de bezittelijke voornaamwoorden. Daarover kunnen we kort zijn: het enige consequente aan die uitbreiding van het vocabularium is dat je het hele zwik constant fout gebruikt. Zo is er sprake van schitterende pareltjes als: mama, gaat jij jouw muts aandoen? Of wil jij papa haar pet hebben? I love it. En ik zou je opeten als je dat soort dingen vertelt.

Je telt tot tien op automatisme, en zonder betekenis, maar ook tot vier met duidelijk besef wat je doet. Je herkent ook een paar woorden, als ze geschreven staan. Mama, papa en mira. My gawd, je bent gewoon een genie. Denk ik dan honderd keer per dag.

Je bent een kind van obsessies, dat is nu duidelijk zichtbaar. Je obsessies gaan voorbij, maar zijn wel heel aanwezig op het moment dat ze je leven beheersen. Dagenlang wil je niks anders dan stempelen. Wekenlang vraag je elke avond naar dezelfde DVD, hetzelfde filmpje. Je kan soms een hele dag spelen met één potje. En de volgende dag opnieuw, met hetzelfde potje.
Je bent een uiterst gemakkelijk kind, behalve als we je die flavour of the day ontzeggen. Als je vindt dat het een uitstekende dag (week, maand) is om te stempelen, dan ben je oprecht verontwaardigd als wij iets anders willen doen. Zeker als dat andere iets te maken heeft met eten of in je bed gaan.

Je slaapt wel beter, ondertussen, met trouwe assistentie van je schaapwekker. Je eet nog steeds als een vogeltje, maar als ik andere kindjes van je leeftijd zie, dan stel ik tevreden vast dat je niet de kleinste bent. Bovendien ontwikkel je uitstekend, zit je propvol energie en bent haast altijd vrolijk. Ik ga er dus vanuit dat alles heel perfect verloopt, maar ik kan dat niet langer bevestigen met statistieken. Wegens dat we uit onze moeilijke relatie met kind en gezin zijn gestapt en je dus geen controles meer krijgt. Dat is een overwinning, gewoon mogen vertrouwen op mijn eigen instinct. Van mezelf.

Dat fameuze instinct is ook de reden waarom je waarschijnlijk nog even langer in de creche zal blijven, en niet op school instapt na de krokus. Ik kan het niet uitleggen waarom, maar ik voel precies dat het te vroeg is. Na een paar gesprekken met andere moeders heb ik dan de knoop doorgehakt: het is niet omdat de meeste kindjes op 2,5 gaan, dat jij ook moet. Misschien dat er nog heel fundamentele dingen veranderen de komende maanden, maar als de dingen zo zijn als nu, ga je pas na de paasvakantie. Of ook: na de winter. Als de dagen langer worden, en het minder koud is.

Je wordt groter en steeds zelfstandiger, en het is echt één van de coolste dingen die ik ooit heb meegemaakt, om daar naar te mogen kijken. Hoe je leert, en ontdekt, en ZELF WIL DOEN. Met uitroeptekens. Hoe je zorgvuldig uittest welk effect je zeuren en NEENEENEEN heeft op je omgeving. Hoe je, eens je ergens wat gewend bent, steeds verder weg durft spelen en maar af en toe eens moet omkijken of ik er ben. Hoe we nu — na twee jaar drama bij andere babysits dan je grootouders — opeens kunnen zeggen: vanavond blijft Sofie bij jou, want mama gaat werken. En hoe je dan zegt: ok. dag mama. flink werken. En niet huilt. Niet.

Nu je zo heel duidelijk aan het opgroeien bent, en zo heel duidelijk een echte persoonlijkheid wordt, kan ik niet anders dan dingen hopen. Hoop die ik gevoed zie door de kleine details uit je peutergedrag.
Ik hoop dat je zelfzeker wordt, en goed in je vel zit. Ik hoop dat je het leven kan relativeren, en verdriet nooit als onoverkomelijk ziet en altijd als voorbijgaand. Ik hoop dat je zingt en danst als je daar zin in hebt, ook al kijken de mensen.
Ik hoop dat je heel graag kunt zien, en volledig in iets kunt verdrinken. Ik hoop op beleefd zijn, en op vriendelijkheid.

En ik hoop vooral dat je voelt en weet dat wij hier altijd staan te wachten op jou, als die wereld toch te groot is opeens. Ge moogt gaan ontdekken, kindeke, maar ge kunt altijd terug. Op mijn schoot en in uw vaders armen.

zoen

je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5 – Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11 – Jaar 1 – Jaar 1, maand 1 – Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3 – Jaar 1, maand 4 – Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6 – Jaar 1, maand 7 – Jaar 1, maand 8 Jaar 1, maand 9 – Jaar 1 – maand 10 – Jaar 1 -maand 11 – 2 jaar